Er was eens een mens die het beste voorhad met zichzelf en haar medemensen. Vol goede moed trok deze mens er dag in dag uit op uit om het leven in haar omgeving een stukje mooier te maken. Dat hoefde niet groots of meeslepend te zijn. De ene keer plantte zij hier een plant, de andere keer deelde zij daar een bosje bloemen uit. Door kleine gebaren zaaide zij meer zin in het leven. Ze deed haar best om zich bezig te houden met die dingen die goed voelden en die goed deden. Eigenlijk was haar leven in het klein best zinvol zoals het was.

Totdat op één van haar dagelijkse ommetjes een ander mens voor haar neus bleef staan. Deze mens zag er angstig en gehaast uit. Deze mens leek op zoek te zijn naar iets wat hij, aan zijn uitgeputte en ietwat opgezwollen gezicht te zien, al heel lang niet gevonden had.

‘Kan ik u helpen?’ vroeg de zinvolle mens. ‘Nee, jij kunt me niet helpen. Wat ik zoek ligt achter de horizon, voorbij de bergen van afgunst en de zee van misvattingen. Door de woestenij van verwachtingen en het woud van torenhoge eisen moet ik trekken alvorens ik haar vind.’

‘Naar wie bent u op zoek dan?’ vroeg de zinvolle mens. De man keek haar met ongeloof aan, was deze mens werkelijk geïnteresseerd in hem of maakte ze contact omdat ze iets van hem wilde? Hij besloot toch te antwoorden. ‘Ik zoek mijn ideale partner, de vrede van voldoening.’

‘De vrede van voldoening?’ herhaalde de zinvolle mens? ‘Maar daarvoor hoeft u toch niet zo ver weg te gaan en uzelf bloot te stellen aan al die onzinnige illusies?’

De angstige man keek haar met een blik vol argwaan aan. ‘Dus jij denkt dat de vrede van voldoening voor het oprapen ligt? Nou dan heb je het mooi mis, meisje.’ En toen bijna geïrriteerd: ‘Zeg wat ben jij naïef!’

De zinvolle mens blikte of bloosde niet op de sneer van de angstige man, want naïef was ze en dat was juist haar kracht. Als een kind keek ze open de wereld in, haar bewustzijn vullend met de goede intenties uit haar hart.

‘Ik ken uw levensloop natuurlijk niet, meneer’, zei ze vriendelijk, ‘daarover kan ik dus niet oordelen, maar ik heb de vrede van voldoening toch heus gevonden. Ik vond haar gewoon bij mij in de buurtsuper, toen ik aardappeltjes kocht voor een frisse salade. Ze lonkte naar me vanuit het schap en fluisterde me hoe fijn het was dat ik te eten had.’

De man keek de ietwat naïeve doch zinvolle mens aan met ongeloof. ‘Dus jij hoort haar praten vanuit een supermarkt schap?’ ‘Oh ja’ zei ze, ‘ze vertelt me geregeld dat ik dankbaar mag zijn voor wat het leven me schenkt.’ Een besmuikt glimlachje ging over zijn lippen. ‘Tssss. Kinderlijk gedoe hoor.’

Onverstoord ging de zinvolle mens verder. ‘Ik zag haar laatst op het dorpsplein van verbinding, toen ik toevallig met een buurvrouw in gesprek raakte. De dag ervoor was ik haar ook tegengekomen in het bos van verlangen, toen ik tussen de bomen liep te mijmeren over waar mijn leven nog naar toe zou gaan. En ik denk dat ik haar ook binnenkort weer tegenkom in het park van ontspanning, waar ik weleens tegen een muurtje uitrust van al mijn werkzaamheden.’

‘Werkzaamheden, werkzaamheden.’ riep de man opgedoft uit. ‘En ik moet geloven dat jij werkt? Je ziet er meer uit als een prinsesje dat in leven wordt gehouden door anderen. Je hebt vast een uitkering of een of andere aandoening waardoor jij niet hoeft te werken. Terwijl ik me uitsloof.’ Hij klonk nu werkelijk moe.

‘Meneer, ik respecteer natuurlijk uw zoektocht en al uw geploeter, maar ik geloof er niet meer in dat we ons moeten afmatten om onze liefste metgezel in het leven tegen te komen. Zij bevindt zich altijd al onder ons, zo bent u haar voor mij op dit moment!’ Haar ogen straalden terwijl ze de vermoeidheid en angst van het gezicht van de man afkeek. ‘En misschien ben ik haar wel voor u? Ze gaf hem een mysterieuze blik en vervolgde, ‘dank u wel dat u me opnieuw hebt laten zien hoe waardevol mijn leven is.’

Zonder aanwijzing draaide de zinvolle mens zich om en vervolgde lichtvoetig haar levenspad. Ze liet de man simpelweg staan. Op het kruispunt van de keuze. Een glimlach borrelde omhoog uit haar eigenwijze hart, ze was vol vertrouwen dat deze man, mocht hij nu niet kiezen, later opnieuw een kans kreeg. Ze wist dat een ont-moeting vol waarheid zich altijd opnieuw aandiende en dat ieder mens altijd opnieuw een keuze kon maken.

Ze stak haar neus in een bloemenstruik langs de weg en dacht, ‘mmm lekker, en waar heb ik nu zin in?’

Laura Jonker

Waarom ik dit deel? Ik ben hier op aarde om mensen bij hun zin te brengen. Simpel en eenvoudig leven. Van moeten naar zin.

3 juni start een nieuwe cursus, mail gerust info@zijnvolzin.nl of pb me.

“Hoe kan ik mijn binnenwereld meer in verbinding brengen met de buitenwereld”, vroeg Madhu (31). Het was de leidende vraag voor een interessante sessie. Aanleiding was de ervaring die ze 7 maanden ervoor had, tijdens onze tweede ontmoeting. In die sessie zag zij zichzelf als klein meisje in een soort glazen bal zitten, in haar eigen kinderkamer, veilig weliswaar, maar ook onbereikbaar voor het gezin en anderen. “Het voelde en zag eruit als zo’n sneeuwbal, met water erin, met van die vlokjes op de bodem, hermetisch afgesloten.” Het was een intense ervaring op dat moment, reden genoeg om aan de slag te gaan. Dat hebben we gedaan, in een periode van zeven maanden kwam ze geregeld langs. Madhu zit sinds die eerste sessie veel beter in haar vel, het is tijd om de proef op de som te nemen. Ik opper dus om nog eens terug te keren tot het gevoel van in een bal zitten, veilig en afgesloten. Dat spreekt haar aan. 

Leuke uitdaging voor een Helderheid sessie. Dan leg je een tiental vloerplaten neer met ieder een eigen betekenis. Wanneer je erop staat, verschaf je jezelf informatie uit je onderbewustzijn over hoe je NU met de situatie om kunt gaan. Hoewel het zweverig kan klinken is er niets zweverigs aan.  Je krijgt zeer doelgerichte informatie, waar je in eerste instantie niet zelf op zou komen, maar die wel cruciaal kan zijn om je situatie op een heel andere manier te gaan beleven.

Madhu legt de vloerplaten in een eigen gekozen volgorde (ik weet dat zij houdt van zelfstandigheid en eigen inbreng:-). En begint bij het eerste veld. Daarop staat geschreven BRON, oftewel, de basis van je vraag helder krijgen. Wat is er nu eigenlijk aan de hand?

Ik vraag naar wat zij ervaart. “Ik zie mezelf weer in die bol en ik ben aan het klussen. Ik ben ongeveer 7 à 8 jaar oud, maar ik weet dat ik ouder ben. Ik ben aan het opruimen, schoonmaken. Ik ben aan het opknappen, alsof ik wel weet dat het wel goed geweest is nu. Ik ben ergens klaar voor.” ‘Mooi’ zeg ik. ‘Wat heeft dat meisje in die bal nodig, wat kun jij voor haar betekenen?’ Het is even stil en dan zegt ze stellig: “Ik krijg de boodschap door dat ik aan de slag moet, want zij is eigenlijk al begonnen met die deur. Zij heeft niets nodig behalve dat ik ga doen wat ik zelf wel weet. Actie.” Haar gezicht laat precies zien wat er nodig is. “Aan de slag”.

Ze stapt naar een volgende vloerplaat. “Ik lig in het gras. Ik zie groen gras, ik zie klaprozen, de lucht is blauw.” Het is even stil, dan vervolgt ze. “Ik lig niet alleen, ik ben er met vrienden, ze lachen, ik hoor vogels, we hebben plezier. Zij schaterlachen en we picknicken. Ik ben niet alleen vrolijk, ik ben ook een beetje droevig.” Ik vraag door naar waar ze de droevigheid in haar lichaam kan voelen. “Het verdriet wat ik voel zit in mijn keel, het voelt als een beklemming, een nachtblauw gevoel van spanning.” ‘Waar gaat het over?’ vraag ik haar. “Ik weet het wel. Ik mis het gevoel van kunnen schaterlachen, onbezorgdheid, gevoel van verbonden zijn. Het lijkt sinds een aantal jaar of al mijn gevoelens wat afgematter zijn, dan voorheen. Zowel in de hoogte als in de diepte. Alsof ik altijd maar ergens op de achtergrond bezig ben met werk en niet echt kan voelen.” ‘Kom je weleens buiten?’ vraag ik. “Ik? Nee, niet echt, nou ja om te fietsen van de ene plek naar de andere.” Het is even stil en ze laat de ervaring een laagje dieper binnen. Dan veel vrolijker zegt ze:”Oooh, ik moet gewoon mijn naaimachine weer oppakken, gewoon meer gaan leven!” Er lijkt een kwartje gevallen. 

Een stuk opgeluchter beweegt ze na deze ervaring naar een volgende vloerplaat. Het blijft lang stil. Dan begint ze te vertellen: “Hier ben ik ineens ouder, ik ben in het bos en ik zie alles gefocused, alsof ik inzoom op alle kleine details. Oh en ik zie kinderen. Ik ben met een aantal kinderen en ik leg hen iets uit over de natuur. Ik voel me hier rustig, ontspannen, alsof ik mezelf wil vertellen dat ik een keuze kan maken, dat ik alles wat niet bijdraagt aan dit gevoel, dat ik dat achter me kan laten. Alsof ik mezelf laat zien dat als ik het achter me kan laten, het kan loslaten en ook kan afsluiten.” Ik vraag haar welke keuze zij in deze situatie dan heeft gemaakt, waardoor ze in dit fijne, rustige gevoel terecht is gekomen. “Het gaat om vertrouwen, ik vertel mezelf hier dat het goed komt, dat ik vertrouw heb en niet te veel moet nadenken. Ze [mijn oudere zelf] zegt letterlijk tegen me: heb vertrouwen, het komt wel goed.”

Dan is het tijd voor de laatste vloerplaat waar REALISATIE opstaat. We herhalen de vraag: “Ik wil graag een deur in mijn bal bouwen, zodat ik mijn binnenwereld meer manifesteer in de buitenwereld en me tegelijkertijd kan terugtrekken in mijn eigen wereld wanneer ik dat wil.” Madhu staat op de vloerplaat en krijgt vrijwel meteen een helder beeld. “Ik zie weer die bal, maar het gevoel is anders. Ik heb niet echt een bal of een eigen wereld nodig om mezelf in terug te trekken. Het hoeft er niet meer zo fysiek uit te zien. Er gebeuren nu verschillende dingen tegelijkertijd. Ik zie mezelf in die bol én ik zie allemaal vrouwen om mij en mijn bal heen staan. Als ik inzoom zie ik dat ik al bijna de bal van binnenuit kapot heb gemaakt, ik heb net als bij een klein vogeltje in een ei al bijna een barst in de schaal gemaakt. De vrouwen die erom heen staan, dat gaat eindeloos door. Alsof ik omringd wordt door oneindig veel vrouwen, moeders van moeders, oma’s van oma’s. Ze lijken klaar te staan voor het moment dat ik uit mijn bal kom. Nu snap ik het. Als ik uit die bol stap ben ik geen meisje meer, maar een vrouw! Ik voel de betekenis. Door uit de bol te stappen maak ik verbinding wat is, wat was en wat gaat komen, en dáárin ligt een diep vertrouwen. Dat vertrouwen wat ik nodig heb om te kunnen manifesteren wat ik graag wil manifesteren.”

Madhu is moe èn helder als we stoppen om de sessie met een kopje thee af te sluiten. “Pfff, zo. Hier kan ik weer even verder mee.” Dat geldt voor ons beiden, hoe de ervaring van een beeld uit het eigen bewustzijn meer kan zeggen dan alle woorden bij elkaar, verbaast me keer op keer opnieuw. Wat een prachtwerk heb ik toch.