Betekenisvol leven, hoe doe je dat?

Betekenisvol leven, hoe doe je dat?

Kan ik iets voor u betekenen?

In zijn prachtige boek Intimiteit vertelt de Belgische psychiater Paul Verhaeghe over hoe hij geraakt werd toen hij in Nederland deze vraag voorgelegd kreeg. “Kan ik iets voor u betekenen?” Het blijkt een kenmerkende Nederlandse uitdrukking te zijn, maar het verlangen naar betekenisvol leven is universeel. De vraag werd hem gesteld bij de incheckbalie van een hotel, hij begreep heel goed dat er bedoeld werd of alles naar wens was, maar toch viel hem de dieperliggende laag op.

We willen van betekenis zijn voor anderen, want dát maakt gelukkig. Verhaeghe zegt het zelfs zo: “Gelukkig zijn, dat is iets betekenen voor een ander.”

Hier lees je verder over waarom het zo belangrijk is om de dingen te doen die aansluiten bij je zin omdat je je daarmee meer van betekenis voelt. En wanneer je je van betekenis voelt, ontstaat geluk. Betekenisvol leven geeft vervulling.

Ik vertel mensen wel eens dat ik sinds ik begonnen ben met ZIJN VOL ZIN (in 2014) ik alleen nog dingen doe die aansluiten bij mijn zin. Ik weet dat dit makkelijk verkeerd begrepen kan worden. Alsof ik alleen maar doe waar ik zin in heb en er geen vervelende karweitjes meer op te knappen zijn. Natuurlijk kunnen we niet alléén maar doen waar we zin in hebben. Zo zit het leven toch echt niet in elkaar. Als we een klein kind altijd maar de zin geven, dan ontwikkelt het waarschijnlijk een verstoorde relatie met de realiteit.

De realiteit presenteert ons niet precies waar wij nu net zin in hebben. Vaak genoeg presenteert het leven ons situaties waar we geen zin in hebben, of situaties die ronduit zinloos zijn, zoals misbruik, onrecht, onveiligheid. Situaties waarin onze zin het nakijken heeft en we vooral aan het overleven zijn. Met alle gevolgen van dien: weinig (zelf)vertrouwen, anderen voortdurend proberen te pleasen, angst diep onder je huid, te hoge stressniveaus ervaren, pieken en flinke dalen, niet bij je gevoel kunnen komen, niet (meer) weten wat je wil.

Het leven kan zo uitdagend zijn, waardoor we uit verbinding raken en niet helemaal degene zijn van wie we diep van binnen weten dat we diegene zijn.

Juist dan is het van levensbelang dat er toch af en toe momenten zijn van zingeving, van “dingen doen die aansluiten bij mijn zin.” Want zoals Verhaeghe de diepere laag hoorde in de vraag in de hotellobby, kun je ook de diepere laag horen in het typisch menselijke verlangen om dingen te doen die aansluiten bij je zin. Want door dingen te doen die aansluiten bij je zin, laden we op, krijgen we weer kleur in ons gezicht, voeden we de energie in ons hart. Maar het allerbelangrijkste is: Door dingen te doen die aansluiten bij onze zin kunnen we van betekenis zijn. 

Door aandacht, tijd en ruimte vrij te maken voor de voor jou zinvolle dingen, ervaar je dat je leven van betekenis is: ten eerste voor jezelf omdat je voor jezelf zorgt, je zegt op een indirecte manier JA tegen jezelf. Dat is belangrijk omdat niemand anders dan jijzelf dat zo geloofwaardig kunt zeggen.

Ten tweede omdat je je zin kunt doorgeven aan anderen, en daardoor ervaart dat je leven ertoe doet voor anderen. Anderen merken het altijd als jij iets doet wat goed is voor jou. Dat kan hen ook positief zinspireren. En dat geeft jou weer een goed gevoel.

Ten derde omdat het de natuurlijke neiging is van de mens om vervulling te vinden in het met elkaar samenleven op de aarde. Vandaar dat zoveel mensen het moeilijk hadden tijdens de lockdown, omdat het niet meer vanzelf sprekend was om dingen te doen waar je zin in had en waarmee je iets voor elkaar kon betekenen. De mens verlangt naar dingen doen die werkelijk betekenis geven aan het grote geheel, dát zijn voor ons zinvolle dingen.

Vind je het moeilijk omdat je denkt: ik kan het niet? lees dan hier over hoe je uit de ik-kan-het-niet-impasse komt.

Als we meer dingen doen die aansluiten op onze zin, dan ontstaat de volgende situatie die filosoof en psycholoog Esfahani Smith zo mooi uitdrukt en wat perfect beschrijft wat er gebeurt als je je meer je ZIN gaat leven:
“Als je je leven van betekenis acht, blijf je deze betekenis ook voelen, als je dingen moet doen die je niet gelukkig maken.”

Betekenisvol leven betekent dus niet dat ik alleen maar dingen doe die ik denk leuk te vinden. Natuurlijk doe ik net als iedereen klusjes die ik niet perse alleen maar leuk vindt, maar zij vervullen me ook, omdat ik de betekenis van mijn leven hoogacht en eer door juist ook die dingen te doen die wel aansluiten bij mijn zin.

Wil je jezelf ook van meer betekenis voelen? Verlang jij ook naar iets in je leven, wat zinvol voelt? Dat kan vanalles zijn bijv. rust, balans, minder  met je telefoon bezig zijn, controle durven loslaten. Het kan ook zijn dat je minder vaak gefrustreerd wilt voelen, of minder gestresst, of dat je meer aandacht wilt voor de positieve kanten van het leven. Betekenisvol leven is voor jou heel persoonlijk, maar het is hoe dan ook iets waardoor jij voelt dat je meer van jezelf kunt zijn in je leven. 

Heb je een thema dat je graag dieper wil verankeren in je leven? Dan is de 7-weekse cursus meer ZIN in je leven iets voor jou.
Dankzij de zeven stappen doorloop je een logisch en krachtig proces om dat waar jij naar verlangt meer in je dagelijkse werkelijkheid in te vlechten.

Dus zet die stip aan de horizon en ga 7 weken met mij op een prachtige innerlijke reis.

Liefdevolle groet,

Laura Jonker

Minder doen en meer zijn!

Een verhaal over hoe je als druk persoon toch ook in blijvend contact kan komen met je rustige innerlijk. Ja dat kan echt!

Toen ik na een paar na de start van ZIJN VOL ZIN eens rustig onder een boom zat (dat doe ik wel vaker, want bomen zijn mijn vrienden :-)) rustte ik uit van het vele doen op een dag. Als moeder van drie jongens en partner in een samengesteld gezin met nog een zoon, zijn mijn dagen als vanzelf makkelijk gevuld, en dus doe ik nogal veel. Maar nu hoefde ik even niets te doen en nam mijn broodnodige rust.

De rust daalde makkelijk in, want zo gaat dat met bomen, ze helpen je eenvoudig naar je binnenste. Plus: binnenin mij is inmiddels rust. Deze rust is mijn innerlijke natuur. En dit is ook jouw innerlijke natuur, dat wil ik je graag laten ontdekken, maar daarover later meer. Hoe dan ook, ik zat met mijn rug tegen de woudreus en gleed bijna meteen door in een zee van rust. Ik ademde uit en voelde de activiteiten van mijn schouders zakken. 

Hoe kan iemand die zo druk is van buiten, ook zoveel innerlijke rust ervaren? Ik leg je uit hoe dat volgens mij kan. De mensen die mij langer kennen weten dat ik inderdaad druk, beweeglijk, springerig, actief ben. Van binnen was ik vroeger ook onrustig, angstig, zoekend, vergelijkend, altijd bezig met iets zoeken, verwerken of verbeteren. Het hield niet op en het was nooit genoeg. Altijd ging ik maar door. Ik wist tegelijkertijd ook dat mijn drukke zelf niet het enige is dat ik ben. De natuur is altijd een inspiratiebron geweest en in de natuur zag ik: Als er dag is, is er ook nacht. Als er regen is, is er ook zonneschijn. Als er kou is, is er ook warmte.

Ik wist intuitief: Als er drukte is in mij, is er ook ergens rust. Alleen had ik die staat van ‘zijn’ en ‘minder doen’ nog niet ontdekt. Dat kwam toen ik juist meer de dingen ging  doen vanuit mijn zin. Door meer te doen vanuit mijn diepere verlangens en aansluiting te vinden bij de wensen van mijn hart, ontstond er ruimte voor iets anders dan alleen maar bezig zijn. Grappig genoeg was ik de eerste tijd nog steeds veel bezig met dingen doen, doen, doen, maar omdat ze veel meer in verbinding stonden met mijn eigen harteklop gaven deze activiteiten me veel meer voldoening. En voldoening bleek de voorbode voor rust. Innerlijke rust. 

Door meer te doen vanuit zin ontstond er ruimte om echt mezelf te zijn. En in mij was dus een innerlijke ruimte van ‘zijn’. Ik weet nu (jaren later) dat deze ruimte er al mijn hele leven was, deze ‘zijns-ruimte’ hoort bij ons als mensen, alleen ik kwam er nooit. Telkens als ik weer in de buurt kwam van zinvol met mezelf zijn, zweepte ik mezelf weer op: weer iets nieuws aan te pakken, of het was nog niet genoeg, of anderen zouden wel iets vinden van mijn niets-doen en dus ging ik weer in de doe-stand. 

Door meer te zijn vol zin, kon ik makkelijker in mijn innerlijke rust-ruimte komen en verblijven. En daar wás ik simpelweg. Door meer te doen vanuit mijn zin heb ik binnenin mij  een staat van zijn ontdekt waarin ik niets hoef of moet. Waarin mijn aanwezigheid sowieso de pure vervulling is van alle verlangens die door mij gekoesterd kunnen worden. In mijn binnenste is mijn aanwezigheid helemaal af en compleet, of ik nu iets doe of niet. Ik ben er en dat is in zichzelf helemaal voldoende. Door meer de dingen te doen vanuit mijn zin stond ik mezelf toe om onbevooroordeeld mezelf te zijn. Het doen van activiteiten die mij zingaven of waarmee ik zin kon geven aan anderen, maakte dat in mij de onrustige ruimte omgezet werd in een stille ruimte van ‘er-zijn’.

Terug naar het verhaal met de boom. Terwijl ik zo zat met mijn rug tegen de boom, borrelden in deze lege ruimte in mij de woorden ‘doen’ en ‘zijn’ op, en meteen erachter aan de vraag: hoe kan ik ze meer met elkaar verbinden? Ze leken me nog steeds zo verschillend, totdat ik zittend bij deze boom hun verschil werkelijk tot me door liet dringen. Ik voelde de dag en de nacht. Ik voelde de stilte en het geluid. Ik voelde de rust en de activiteit. Ik voelde het zijn en het doen en ineens zag ik hun overkoepelde eenheid. Leven!

Leven; het werkwoord waarin doen en zijn samenvallen en waarin we al doend kunnen zijn en al zijnde iets doen. Toen dit verhelderende zinzicht binnenkwam, borrelde een nieuw woord op wat ik sindsdien vrolijk en een tikkeltje beheerst toepas. Ik ZOEN met het leven. Ik breng doen en zijn samen in mijn leven. Ik doe niets meer zonder er helemaal in aanwezig te zijn. En als ik helemaal ben, kan ik prima wat doen en hoef ik geen enkele activiteit buiten te sluiten. Bovendien is zoenen met het leven een vrolijke aangelegenheid. 

ZOENEN met het leven, bleek voor mij een doorbraak te zijn in het volledig kunnen aanvaarden en spelen met mijn ik. Want ineens zag ik de levendige kant van mijzelf. Als ik weer eens losga in allerlei wilde plannen, dan zoen ik met het leven! Ik haal eruit wat erin zit. En als ik weer eens uren en uren stil kan zitten zonder ook maar iets te hoeven of willen veranderen, dan zoen ik met het leven en laat het zijn zoals het is.

ZOEN jij al met jouw leven? Laat jij jouw innerlijke natuur al tot leven komen? Of blijf jij nog te veel hangen en rondjes rennen in te veel doen. Of durf je niet in beweging te komen voor waar je hart werkelijk voor klopt?

Droom jij ervan om meer te zijn en doen ineen? Kom dan eens langs / maak een proefafspraak, kan ook via zoom:-). Of doe mee met de proefmaand ZIN-sessies. Misschien ten overvloede, maar jij en jouw leven zijn het waard om VOL ZIN TE ZIJN! En ik weet dat het kan. Dat jij het kan!

Ieder van ons heeft een doende en een zijnde kant die in je huidige leven samen kunt laten komen. Klinkt het cliché? Dan is het dat maar. Ik kom van ver…heel ver qua gekte in mijn hoofd, verdriet en boosheid in mijn hart, moeheid in mijn lichaam en onrustige drukte in mijn handelen. Ik haal mijn zinspiratie uit het leven zelf en aangezien jij datzelfde leven leeft, kun jij het ook: zoenen met je leven! Ik laat het je met plezier ervaren.

 

Laura Jonker

De zin van in de put zitten

De zin van in de put zitten

“Ik zit in een gat”. Zijn woorden vielen als een granieten blok voor me neer. Ik zag een zwarte diepte voor me, met gladde wanden en allerlei herinneringen kwamen boven. Aan mensen die al eens bij me waren geweest en die ook in een gat hadden gezeten. Of aan de rand hadden gestaan van een innerlijke afgrond. Een diep medemenselijk gevoel kwam op. Want hoewel ik me inmiddels met vertrouwenwekkende regelmaat uit de donkere dieptes van mijn ziel weet te houden, zijn er genoeg momenten geweest dat deze dieptes er wel waren. Dat ik in mijn eigen waanzin verbleef en tijdelijk niet meer wist wat ik kon doen, of kon laten om weer wat licht te voelen. 

“Tijdelijk in de put zitten helpt je weer verbinding te maken met nieuwe mogelijkheid in je leven.” Foto door Dmitry Schemelev

In de put zitten, er geen gat meer in zien. Voelen dat het leven een wending neemt waarin jij je kunt verliezen. Of dat je niet meer weet wie je bent, waar je voor staat of dat je jezelf afvraagt wat je hier op aarde eigenlijk wilt doen. Het zijn dit soort existentiële openingen in je leven die je de mogelijkheid geven om ergens doorheen te kruipen en net als een rups uit haar cocon te kruipen. Waarom? Omdat we ons altijd ruimer, vrijer, lichter gaan voelen als we eenmaal door de donkere gangen van ons innerlijk durven te bewegen, op weg naar een uitgang. 

Hoe vaak ik me niet heb ‘opgesloten’ op mijn kamer om weer verbinding te kunnen krijgen met dat wat voor mij zo wezenlijk was. Hoe vaak ik niet (uit wanhoop) de natuur invluchtte om weer het diepe respect te kunnen voelen, voor mijn eigen leven en voor al het leven om mij heen. Want dankzij mijn aangeboren gevoeligheid en enthousiasme kon ik deze verbinding in contact met de buitenwereld makkelijk verliezen. En als dat gebeurde, voelde ik me na een tijdje zo ‘verloren’. Wat weer als gevolg had dat er een spervuur van vragen en innerlijk conflict op me af kwam. 

“Hoe vaak ik niet (uit wanhoop) de natuur invluchtte om weer het diepe respect te kunnen voelen, voor mijn eigen leven en voor al het leven om mij heen.” Foto door Dustin Scarpitti

Het is altijd goed om naar jezelf te blijven luisteren, je angsten, irritaties, je hoop en wanhoop serieus te nemen. Door respect te houden voor wie je bent en wat jou beweegt, kun je uiteindelijk afscheid nemen van je eigen waanzin. En kun je beginnen met werkelijk voor jezelf te zorgen. Ik bleef, ook als ik in een put terecht gekomen was, oprecht luisteren wat mijn geest aan hersenspinsels voorschotelde. Dat was niet altijd makkelijk, want juist in een put hoor je jezelf de vreselijkste dingen denken en voelen. Toch was het essentieel dat ik respect bleef houden voor mijn innerlijke verlangens om zin te geven aan mijn eigen bestaan en dat van anderen. Want wat ik ervoer ‘in de put’ was de wanhoop, het verdriet en onvermogen over deze zielsverlangens. In de put ervoer ik de pijn en het gemis van m’n ziel die iets probeerde te realiseren (wat nog niet lukte).

Door open te staan voor je eigen zielenpijn krijg je weer toegang tot een stroom energie die je wereld kan veranderen! En die heb je nodig als je uit de put wil komen. Je hebt je eigen oerenergie nodig als je stappen wilt zetten om uit een voor jou beperkende situatie te komen. Het is zeker niet de bedoeling dat je alleen maar in je eigen cocon blijft zitten. In de cocon, of de put kun je contact leggen met je ZIN, dat wat je het liefst als onderstroom in je dagelijkse leven hebt. En het fijne is natuurlijk als je dan op een gegeven moment weer uit je cocon komt en je zin gaat leven! Of zoals een vlinder door je eigen leven gaat fladderen. 

“Ben je klaar om uit je cocon te kruipen en de wereld tegemoet te treden vol zin?” Foto door Ray Hennessy.

Ben jij toe aan het werkelijk contact maken van wat er in jou leeft en wil je daarmee ook meer in de wereld zijn? Verlang jij ook om een leven te leven waarin plek is voor plezier en betekenis? Waarin je VOL ZIN kunt ZIJN?! 

Denk er dan eens serieus over na om mee te doen met ofwel de halfjaartraining of met een persoonlijk traject. Ik heb na zeven jaar voltijds ZIJN VOL ZIN een flinke bagage om jou op weg te helpen naar meer ZIN in je LEVEN.

Meer info over ZIJN VOL ZIN en onze ZINVOLLE en LIEFDEVOLLE ZELFZORG ? Die vind je hier!!!

Bij ZIJN VOL ZIN vindt je in **meditatie cursussen **natuurretraites **zelfzorg ontwikkeltrajecten praktische antwoorden op vragen als Hoe kom ik uit de put
Hoe kan ik ontspannen
Hoe vind in innerlijke rust
Hoe volg ik mijn innerlijke kompas
Hoe vind ik zin in mijn leven
Hoe geef ik meer zin aan mijn leven
Hoe kan ik kwetsbaar zijn
Hoe kom ik weer tot mezelf
Hoe kan ik mezelf motiveren?
Hoe blijf ik meer in contact met mezelf?
Hoe kan ik liefdevol met mezelf omgaan?
Hoe kan ik mezelf accepteren
Hoe kan ik liefdevol met mezelf omgaan
Hoe vind ik meer rust en ruimte
Hoe ben ik minder gestresst
Hoe kan ik tevreden zijn met mezelf
Hoe kan ik tot rust komen
Hoe kan ik beter luisteren naar mijn gevoel
Hoe kan ik beter luisteren naar mijn lichaam
Hoe kom ik uit mijn hoofd
Hoe vind ik meer innerlijke rust
Hoe blijf ik meer in contact met mijzelf
Hoe laat ik me minder afleiden
Hoe houd ik focus
Hoe kan ik beter luisteren naar mezelf?
Hoe kan ik iets bijdragen aan de wereld?
Hoe waardeer ik mezelf?
Hoe kan ik positief denken?
Kan kwetsbaarheid een kracht zijn?
Hoe weet ik wat ik wil?
Hoe kan ik mijn emoties transformeren?
Ik wil beter weten wat ik wil
Hoe helpt niksen me
Hoe kan ik het leven vieren
Hoe kan ik meer gronden

In contact staan met je gevoelens

In contact staan met je gevoelens

Ze zei dat ze er geen zin meer in had om zo haar best te doen om aardig gevonden te worden. Om telkens weer haar gezicht glad te strijken, alsof ze de plooien uit een doorleefd leven probeerde te halen. Het lukte haar niet meer. Het durven toelaten van gevoelens lijkt zoveel moeilijker dan het is, wist ik uit ervaring.

Tranen prikten achter haar ogen. De wanden van het stuwmeer dat haar innerlijk verdriet was geworden, braken echter niet. Ze had ze te zorgvuldig gemetseld. Ze had erg haar best gedaan om niets prijs te geven van het koele meer dat ze met zich meedroeg. Het leverde een intern conflict op, want zelf was ze allesbehalve koud en kil. Ze was juist warmhartig, liefdevol, zorgzaam en bovengemiddeld gevoelig. Dat laatste toonde ze echter aan bijna niemand, amper aan zichzelf. 

Ze zag er als een berg tegenop om haar gevoel vrij te laten. Hoewel ze diep van binnen wel wist, dat als eindelijk vleugels zou geven aan haar verdriet, onmacht, angst en dieper verlangen naar eerlijkheid, dat ze zelf een vrijer mens zou worden. Het kostte haar nu zoveel moeite om iedere keer hetzelfde verhaal op te hangen: “Ja het gaat goed hoor”. Haar stem klonk iets hoger om geen argwaan te wekken. Liever vroeg ze eerst zelf aan de ander hoe het ging, zodat wanneer de wedervraag aan haar gesteld werd, een kort antwoord van haar volstond. “Prima.“ Technisch gezien klopte het antwoord ook. Ze had toch ook niets te klagen? Ze had werk, een dak boven haar hoofd, haar lichaam functioneerde redelijk, ze kon zich prima uit de voeten maken in een winkel, ze had sinds een half jaar zelfs een eigen auto. 

Het financiële en materiële welbevinden kon niet wegnemen dat er iets grondig miste in haar leven: ze voelde zich leeg. Bij vlagen was het zo sterk dat het voelde alsof er een gat in het midden van haar romp zat. Een holte. Ze zou erin verdwijnen als ze er naartoe zou bewegen. Het maakte haar bang. Net zoals ze bang was voor het stuwmeer van verdriet achter de zorgvuldig opgebouwde façade. Daarin zou ze nog verdrinken, dacht ze. Het toelaten van haar gevoelens was in de loop van de jaren echt ‘een ding’ geworden.

Ik wist dat ze niet zou verdrinken. Ik luisterde naar haar verhaal, zag de lijnen in haar gezicht, zag de vluchtige afwijzing van zichzelf als een flits door haar iris en pupil trekken. Ik hoorde in haar stem de verlegenheid om uit te komen voor wat haar zo dierbaar was. Zichzelf. En de ander. 

En ik voelde troost opkomen, kracht, tedere en onbreekbare durf. Ik wist dat wanneer ze de sluisdeuren eindelijk op een kier zou zetten er zoveel veel meer ruimte zou komen; voor andere gevoelens. Er zou wel degelijk tijdelijk veel water vloeien, haar lichaam zou een moment schokkende bewegingen kunnen gaan maken, ze zou even niet meer weten hoe adem te halen. Maar dat alles zou na een paar minuten, hoogstens een kwartier wegebben. En daarna zou ze zoveel meer lucht ervaren, ze zou zich zoveel lichter voelen. Opgelucht, begrepen door zichzelf, ontvangen door een kracht die ze niet achter zichzelf gezocht had, maar die al die jaren lag te wachten om ontdekt te worden. De kracht om vol zin te zijn. 

Ik wist wat me te doen stond. Als ze ja zei tegen mijn aanpak, kon ze het slot openmaken waardoor haar gevoelens die misschien al sinds haar kindertijd waren opgesloten, eindelijk weer het daglicht konden zien. Ze zou er zoveel meer zichzelf door worden. En ik wist; er waren weinig woorden voor nodig. Het zou niet zoveel tijd in beslag nemen. Het was eerder een kwestie van bereidheid om zichzelf weer te ont-moeten. En open te staan voor wat er werkelijk toe doet in jou en jouw leven. 

Ze zei gelukkig ja. En dat maakt mijn werk zo bijzonder, dat zij de diepste gevoelens van haar prachtige wezen (want ieder mens heeft zulke mooie kwaliteiten) gaat bevrijden. Om met nog meer ZIN te ZIJN. 

Om jou goed te kunnen helpen zonder je een rib uit je lijf te draaien (wat te veel gebeurt in de zorg momenteel) heb ik 

“ZIN in je leven” sessies en een ZIN in je leven- abonnement gemaakt. 
Je kunt een vast aantal sessies komen met een vooropgesteld doel óf je kiest er juist voor om bijvoorbeeld 1 keer in de maand te komen om jezelf vrij te maken van oude patronen, onnodige mentale en emotionele ballast. 

Ik zal je 1 ding verklappen. Zowat 100% van de mensen die bij me komen om een traject te doen, denkt van te voren dat het lang en zwaar gaat worden of dat ze heel veel te verwerken hebben. Het durven toelaten van gevoelens lijkt moeilijker dan het is.
Zo werkt het niet bij. Ja, soms is het even zwaar, maar omdat we zinleving als uitgangspunt hebben (en niet bijv geluk, dat vluchtig is) kom je telkens terug bij een zinvolle invulling van jouw leven en dat geeft diepgaande veranderingen die draaglijk zijn en bijdragen aan een gevoel van ertoe doen. De vrijgekomen energie uit je emoties, kan ergens naartoe stromen. Je voelt je onmiddellijk lichter, vrijer en meer geaard.

Wil je meer weten, neem gerust contact op infoatzijnvolzin.nl

Wat vertelt mijn lichaam me?

Wat vertelt mijn lichaam me?

wat vertelt mijn lichaam me?

Klachten als depressie, burn-out, oververmoeidheid, keuzestress, verslaafdheid, maar ook relatieproblemen, kun je niet meer oplossen met alleen de ratio en het veranderen van je denk-patroon. Wat vertelt je lichaam je? Met die wijsheid kun je werkelijk aan de slag, het is ready-to-use informatie die direct over jou gaat en ook in jou opgelost kan worden. Ik gebruik verschillende technieken om je bij het lichaamsbewustzijn te brengen. 

Het gaat erom dat jij je eigen lichaamstaal leert begrijpen zodat je meer samen met je lichaam gaat leven in plaats van los van haar en vooral alleen maar vanuit je hoofd of wat je denkt dat goed is, of hoort.

Als je maar over grenzen blijft gaan, put je je lichaam uit. Als je stelselmatig signalen van je lichaam of gevoel negeert, kun je deze signalen op een gegeven moment niet meer horen, omdat ze te zwak zijn geworden. Als je telkens informatie van anderen (uit boeken, of van horen zeggen) voor je eigen lichaamstaal plaatst, verzwak je de relatie met je eigen wijsheid en intuïtie. Het gaat erom de lagen conditionering af te pellen en dichtbij de ervaring te komen. 

In onze maatschappij zijn we erg bedreven en goed geworden om met ons verstand problemen op te lossen. We zijn echter in de loop van de eeuwen ons lichaam, haar wijsheid en ook de daarin opgeslagen ervaringsgerichte informatie gaan verwaarlozen. We durven er bijna niet voor uit te komen dat we mensen zijn met een ziel, dat we een spiritueel verlangen in ons dragen om goed te doen. De gevolgen van deze verwaarlozing en ontkenning, zien we massaal terug in het ziekteverzuim en beleving van zinloosheid. Zoveel mensen kampen dagelijks met gevoelens van angst, falen, grote prestatiedruk voor geld en status of een baas die ze amper kennen. Ik ga hier dat niet uitgebreid bespreken, omdat er genoeg over in het nieuws verschijnt. 

Willen we op een liefdevolle en duurzame manier met onszelf omgaan, dan kunnen we niet om ons lichaam heen. Zij is een onmisbare bron van informatie; bijv. voor waar we ons toe aangetrokken voelen en wat we beter uit de weg kunnen gaan.  Ze geeft ons uitgekiende signalen die, als we ze gaan herkennen en vertrouwen, ons precies (in contact) brengen met dat wat er toe doet in ons leven. Ze biedt ons de mogelijkheid om uit te drukken wat we denken, voelen, willen, ze maakt het mogelijk dat we opnieuw leven creëren. Ze helpt ons te verbinden met andere mensen, dieren, andere levensvormen die ons vreugde schenken in ons leven. En misschien wel het allerbelangrijkste, ons lichaam is het huis van onze ziel. Zoals we ook ons woonhuis verzorgen en onderhouden, is het ook nodig je lichaam te leren kennen, begrijpen en onderhouden.

Wat vertelt je lichaam je? Met die wijsheid kun je werkelijk aan de slag, veel effectiever dan uit welk boek / cursus dan ook. Ik gebruik verschillende technieken om je bij het lichaamsbewustzijn te brengen.  shiatsu-therapie, innerlijke familie-opstellingen, diepe energetische massage, pijn acceptatie.

Momenteel ben ik gestart met het onderzoeken van door mij gebruikte lichaamsgerichte aanpak tijdens het inzetten bij systeemtherapie, omdat ik vermoed dat beiden elkaar krachtig kunnen aanvullen. Ik ben dus zeker voor het en-en principe. En cognitieve aanpassingen en lichaamsgericht werken. Het zwaartepunt in onze gezondheidszorg ligt nu echter bij de cognitieve aanpak en dat brengt een disbalans met zich mee, die vraagt om een lichaams- zielsgerichte aanpak. 

Hoe accepteer ik mezelf? Een simpele meditatie

Een meditatie oefening om verbinding te maken met jezelf.

Laatst kwam er een mevrouw bij me voor een prive sessie meditatie. Ze is bijna 80, heeft vroeger gemediteerd maar krijgt de draad maar niet meer opgepakt sinds de dood van haar partner. En dus zocht ze hulp. Ondanks haar ervaring met stilzitten en haar geest onderzoeken bleek al snel dat ze in haar basis zich niet goed genoeg voelt. Nergens voor. Dat uit zich in negatieve gedachten over zichzelf maar ook over anderen. Zo sterk dat ze zich is gaan afzonderen en het contact met mensen vermijdt uit angst dat ze hen kwetst. We hebben vorige keer samen een meditatie gedaan waarin ze zichzelf denkbeeldig tegenover zich plaatste en vroeg wat ze nodig had. Die behoefte mocht ze helemaal vervullen. Dat lukte en luchtte zichtbaar op.

Dit is de kracht van meditatie en het gaan werken met verbeelding en geest. Alles is mogelijk!

De keer erna kwam ze en liet ik haar liggen en de moeheid toelaten van een geest die zichzelf telkens naar beneden haalt, uit angst. Ik begeleidde haar naar de stille plek in haar lichaam, daar waar iedereen thuis is in zichzelf.

Het lukte haar om zich over te geven en ik zag haar wegzakken in een diepe, wijdse rust. Toen ik haar naderhand vroeg hoe het was geweest zei ze: “ik begin te begrijpen dat het echt zo is dat iedereen geboren is zoals hij of zij is. En dat dat goed is. Dat het de bedoeling is dat ik ben zoals ik ben en dat ik niet verkeerd ben. Ik hoef niets anders van mezelf te maken dan ik ben.” De rust en vrede die uit haar ogen schenen was zo ontroerend mooi. Alsof al die jaren ervoor samenkwamen in dat moment en ze eindelijk mocht ervaren wat haar geest al die tijd al had geweten:

Je bent precies goed zoals je bent!