Een verhaal over hoe je als druk persoon toch ook in blijvend contact kan komen met je rustige innerlijk. Ja dat kan echt!

Toen ik na een paar na de start van ZIJN VOL ZIN eens rustig onder een boom zat (dat doe ik wel vaker, want bomen zijn mijn vrienden :-)) rustte ik uit van het vele doen op een dag. Als moeder van drie jongens en partner in een samengesteld gezin met nog een zoon, zijn mijn dagen als vanzelf makkelijk gevuld, en dus doe ik nogal veel. Maar nu hoefde ik even niets te doen en nam mijn broodnodige rust.

De rust daalde makkelijk in, want zo gaat dat met bomen, ze helpen je eenvoudig naar je binnenste. Plus: binnenin mij is inmiddels rust. Deze rust is mijn innerlijke natuur. En dit is ook jouw innerlijke natuur, dat wil ik je graag laten ontdekken, maar daarover later meer. Hoe dan ook, ik zat met mijn rug tegen de woudreus en gleed bijna meteen door in een zee van rust. Ik ademde uit en voelde de activiteiten van mijn schouders zakken. 

Hoe kan iemand die zo druk is van buiten, ook zoveel innerlijke rust ervaren? Ik leg je uit hoe dat volgens mij kan. De mensen die mij langer kennen weten dat ik inderdaad druk, beweeglijk, springerig, actief ben. Van binnen was ik vroeger ook onrustig, angstig, zoekend, vergelijkend, altijd bezig met iets zoeken, verwerken of verbeteren. Het hield niet op en het was nooit genoeg. Altijd ging ik maar door. Ik wist tegelijkertijd ook dat mijn drukke zelf niet het enige is dat ik ben. De natuur is altijd een inspiratiebron geweest en in de natuur zag ik: Als er dag is, is er ook nacht. Als er regen is, is er ook zonneschijn. Als er kou is, is er ook warmte.

Ik wist intuitief: Als er drukte is in mij, is er ook ergens rust. Alleen had ik die staat van ‘zijn’ en ‘minder doen’ nog niet ontdekt. Dat kwam toen ik juist meer de dingen ging  doen vanuit mijn zin. Door meer te doen vanuit mijn diepere verlangens en aansluiting te vinden bij de wensen van mijn hart, ontstond er ruimte voor iets anders dan alleen maar bezig zijn. Grappig genoeg was ik de eerste tijd nog steeds veel bezig met dingen doen, doen, doen, maar omdat ze veel meer in verbinding stonden met mijn eigen harteklop gaven deze activiteiten me veel meer voldoening. En voldoening bleek de voorbode voor rust. Innerlijke rust. 

Door meer te doen vanuit zin ontstond er ruimte om echt mezelf te zijn. En in mij was dus een innerlijke ruimte van ‘zijn’. Ik weet nu (jaren later) dat deze ruimte er al mijn hele leven was, deze ‘zijns-ruimte’ hoort bij ons als mensen, alleen ik kwam er nooit. Telkens als ik weer in de buurt kwam van zinvol met mezelf zijn, zweepte ik mezelf weer op: weer iets nieuws aan te pakken, of het was nog niet genoeg, of anderen zouden wel iets vinden van mijn niets-doen en dus ging ik weer in de doe-stand. 

Door meer te zijn vol zin, kon ik makkelijker in mijn innerlijke rust-ruimte komen en verblijven. En daar wás ik simpelweg. Door meer te doen vanuit mijn zin heb ik binnenin mij  een staat van zijn ontdekt waarin ik niets hoef of moet. Waarin mijn aanwezigheid sowieso de pure vervulling is van alle verlangens die door mij gekoesterd kunnen worden. In mijn binnenste is mijn aanwezigheid helemaal af en compleet, of ik nu iets doe of niet. Ik ben er en dat is in zichzelf helemaal voldoende. Door meer de dingen te doen vanuit mijn zin stond ik mezelf toe om onbevooroordeeld mezelf te zijn. Het doen van activiteiten die mij zingaven of waarmee ik zin kon geven aan anderen, maakte dat in mij de onrustige ruimte omgezet werd in een stille ruimte van ‘er-zijn’.

Terug naar het verhaal met de boom. Terwijl ik zo zat met mijn rug tegen de boom, borrelden in deze lege ruimte in mij de woorden ‘doen’ en ‘zijn’ op, en meteen erachter aan de vraag: hoe kan ik ze meer met elkaar verbinden? Ze leken me nog steeds zo verschillend, totdat ik zittend bij deze boom hun verschil werkelijk tot me door liet dringen. Ik voelde de dag en de nacht. Ik voelde de stilte en het geluid. Ik voelde de rust en de activiteit. Ik voelde het zijn en het doen en ineens zag ik hun overkoepelde eenheid. Leven!

Leven; het werkwoord waarin doen en zijn samenvallen en waarin we al doend kunnen zijn en al zijnde iets doen. Toen dit verhelderende zinzicht binnenkwam, borrelde een nieuw woord op wat ik sindsdien vrolijk en een tikkeltje beheerst toepas. Ik ZOEN met het leven. Ik breng doen en zijn samen in mijn leven. Ik doe niets meer zonder er helemaal in aanwezig te zijn. En als ik helemaal ben, kan ik prima wat doen en hoef ik geen enkele activiteit buiten te sluiten. Bovendien is zoenen met het leven een vrolijke aangelegenheid. 

ZOENEN met het leven, bleek voor mij een doorbraak te zijn in het volledig kunnen aanvaarden en spelen met mijn ik. Want ineens zag ik de levendige kant van mijzelf. Als ik weer eens losga in allerlei wilde plannen, dan zoen ik met het leven! Ik haal eruit wat erin zit. En als ik weer eens uren en uren stil kan zitten zonder ook maar iets te hoeven of willen veranderen, dan zoen ik met het leven en laat het zijn zoals het is.

ZOEN jij al met jouw leven? Laat jij jouw innerlijke natuur al tot leven komen? Of blijf jij nog te veel hangen en rondjes rennen in te veel doen. Of durf je niet in beweging te komen voor waar je hart werkelijk voor klopt?

Droom jij ervan om meer te zijn en doen ineen? Kom dan eens langs / maak een proefafspraak, kan ook via zoom:-). Of doe mee met de proefmaand ZIN-sessies. Misschien ten overvloede, maar jij en jouw leven zijn het waard om VOL ZIN TE ZIJN! En ik weet dat het kan. Dat jij het kan!

Ieder van ons heeft een doende en een zijnde kant die in je huidige leven samen kunt laten komen. Klinkt het cliché? Dan is het dat maar. Ik kom van ver…heel ver qua gekte in mijn hoofd, verdriet en boosheid in mijn hart, moeheid in mijn lichaam en onrustige drukte in mijn handelen. Ik haal mijn zinspiratie uit het leven zelf en aangezien jij datzelfde leven leeft, kun jij het ook: zoenen met je leven! Ik laat het je met plezier ervaren.

Laura Jonker