“Hoe kan ik mijn binnenwereld meer in verbinding brengen met de buitenwereld”, vroeg Madhu (31). Het was de leidende vraag voor een interessante sessie. Aanleiding was de ervaring die ze 7 maanden ervoor had, tijdens onze tweede ontmoeting. In die sessie zag zij zichzelf als klein meisje in een soort glazen bal zitten, in haar eigen kinderkamer, veilig weliswaar, maar ook onbereikbaar voor het gezin en anderen. “Het voelde en zag eruit als zo’n sneeuwbal, met water erin, met van die vlokjes op de bodem, hermetisch afgesloten.” Het was een intense ervaring op dat moment, reden genoeg om aan de slag te gaan. Dat hebben we gedaan, in een periode van zeven maanden kwam ze geregeld langs. Madhu zit sinds die eerste sessie veel beter in haar vel, het is tijd om de proef op de som te nemen. Ik opper dus om nog eens terug te keren tot het gevoel van in een bal zitten, veilig en afgesloten. Dat spreekt haar aan. 

Leuke uitdaging voor een Helderheid sessie. Dan leg je een tiental vloerplaten neer met ieder een eigen betekenis. Wanneer je erop staat, verschaf je jezelf informatie uit je onderbewustzijn over hoe je NU met de situatie om kunt gaan. Hoewel het zweverig kan klinken is er niets zweverigs aan.  Je krijgt zeer doelgerichte informatie, waar je in eerste instantie niet zelf op zou komen, maar die wel cruciaal kan zijn om je situatie op een heel andere manier te gaan beleven.

Madhu legt de vloerplaten in een eigen gekozen volgorde (ik weet dat zij houdt van zelfstandigheid en eigen inbreng:-). En begint bij het eerste veld. Daarop staat geschreven BRON, oftewel, de basis van je vraag helder krijgen. Wat is er nu eigenlijk aan de hand?

Ik vraag naar wat zij ervaart. “Ik zie mezelf weer in die bol en ik ben aan het klussen. Ik ben ongeveer 7 à 8 jaar oud, maar ik weet dat ik ouder ben. Ik ben aan het opruimen, schoonmaken. Ik ben aan het opknappen, alsof ik wel weet dat het wel goed geweest is nu. Ik ben ergens klaar voor.” ‘Mooi’ zeg ik. ‘Wat heeft dat meisje in die bal nodig, wat kun jij voor haar betekenen?’ Het is even stil en dan zegt ze stellig: “Ik krijg de boodschap door dat ik aan de slag moet, want zij is eigenlijk al begonnen met die deur. Zij heeft niets nodig behalve dat ik ga doen wat ik zelf wel weet. Actie.” Haar gezicht laat precies zien wat er nodig is. “Aan de slag”.

Ze stapt naar een volgende vloerplaat. “Ik lig in het gras. Ik zie groen gras, ik zie klaprozen, de lucht is blauw.” Het is even stil, dan vervolgt ze. “Ik lig niet alleen, ik ben er met vrienden, ze lachen, ik hoor vogels, we hebben plezier. Zij schaterlachen en we picknicken. Ik ben niet alleen vrolijk, ik ben ook een beetje droevig.” Ik vraag door naar waar ze de droevigheid in haar lichaam kan voelen. “Het verdriet wat ik voel zit in mijn keel, het voelt als een beklemming, een nachtblauw gevoel van spanning.” ‘Waar gaat het over?’ vraag ik haar. “Ik weet het wel. Ik mis het gevoel van kunnen schaterlachen, onbezorgdheid, gevoel van verbonden zijn. Het lijkt sinds een aantal jaar of al mijn gevoelens wat afgematter zijn, dan voorheen. Zowel in de hoogte als in de diepte. Alsof ik altijd maar ergens op de achtergrond bezig ben met werk en niet echt kan voelen.” ‘Kom je weleens buiten?’ vraag ik. “Ik? Nee, niet echt, nou ja om te fietsen van de ene plek naar de andere.” Het is even stil en ze laat de ervaring een laagje dieper binnen. Dan veel vrolijker zegt ze:”Oooh, ik moet gewoon mijn naaimachine weer oppakken, gewoon meer gaan leven!” Er lijkt een kwartje gevallen. 

Een stuk opgeluchter beweegt ze na deze ervaring naar een volgende vloerplaat. Het blijft lang stil. Dan begint ze te vertellen: “Hier ben ik ineens ouder, ik ben in het bos en ik zie alles gefocused, alsof ik inzoom op alle kleine details. Oh en ik zie kinderen. Ik ben met een aantal kinderen en ik leg hen iets uit over de natuur. Ik voel me hier rustig, ontspannen, alsof ik mezelf wil vertellen dat ik een keuze kan maken, dat ik alles wat niet bijdraagt aan dit gevoel, dat ik dat achter me kan laten. Alsof ik mezelf laat zien dat als ik het achter me kan laten, het kan loslaten en ook kan afsluiten.” Ik vraag haar welke keuze zij in deze situatie dan heeft gemaakt, waardoor ze in dit fijne, rustige gevoel terecht is gekomen. “Het gaat om vertrouwen, ik vertel mezelf hier dat het goed komt, dat ik vertrouw heb en niet te veel moet nadenken. Ze [mijn oudere zelf] zegt letterlijk tegen me: heb vertrouwen, het komt wel goed.”

Dan is het tijd voor de laatste vloerplaat waar REALISATIE opstaat. We herhalen de vraag: “Ik wil graag een deur in mijn bal bouwen, zodat ik mijn binnenwereld meer manifesteer in de buitenwereld en me tegelijkertijd kan terugtrekken in mijn eigen wereld wanneer ik dat wil.” Madhu staat op de vloerplaat en krijgt vrijwel meteen een helder beeld. “Ik zie weer die bal, maar het gevoel is anders. Ik heb niet echt een bal of een eigen wereld nodig om mezelf in terug te trekken. Het hoeft er niet meer zo fysiek uit te zien. Er gebeuren nu verschillende dingen tegelijkertijd. Ik zie mezelf in die bol én ik zie allemaal vrouwen om mij en mijn bal heen staan. Als ik inzoom zie ik dat ik al bijna de bal van binnenuit kapot heb gemaakt, ik heb net als bij een klein vogeltje in een ei al bijna een barst in de schaal gemaakt. De vrouwen die erom heen staan, dat gaat eindeloos door. Alsof ik omringd wordt door oneindig veel vrouwen, moeders van moeders, oma’s van oma’s. Ze lijken klaar te staan voor het moment dat ik uit mijn bal kom. Nu snap ik het. Als ik uit die bol stap ben ik geen meisje meer, maar een vrouw! Ik voel de betekenis. Door uit de bol te stappen maak ik verbinding wat is, wat was en wat gaat komen, en dáárin ligt een diep vertrouwen. Dat vertrouwen wat ik nodig heb om te kunnen manifesteren wat ik graag wil manifesteren.”

Madhu is moe èn helder als we stoppen om de sessie met een kopje thee af te sluiten. “Pfff, zo. Hier kan ik weer even verder mee.” Dat geldt voor ons beiden, hoe de ervaring van een beeld uit het eigen bewustzijn meer kan zeggen dan alle woorden bij elkaar, verbaast me keer op keer opnieuw. Wat een prachtwerk heb ik toch.