Hoe je een ervaring uit het verleden herschrijft

Hoe je een ervaring uit het verleden herschrijft

Jitske (36) doet een sessie om het verdriet over haar overleden moeder beter te hanteren en daarmee een hernieuwde verbinding te maken met haar vader.

Op 30 jarige leeftijd overleed Jitskes moeder. “Het voelde alsof de grond onder mijn voeten wegviel. Ik was erg verbonden met mijn moeder, zij bepaalde op een goede manier veel in mijn leven. Toen zij wegviel, wist ik niet meer wat ik moest doen. Hoewel het contact met mijn vader goed is, kon ik voor mijn gevoel niet met mijn vragen en verdriet bij hem terecht. We hadden nooit over zaken gepraat. En als ik eens een vraag stelde, kreeg ik een kort antwoord. Ik hield dan vrij snel op met verder vragen. Een gesprek over het leven hadden we eigenlijk nog nooit gehad.”

Overmensd door verdriet

Hoewel ze nu haar leven weer op de rit heeft, loopt Jitske er na zes jaar nog steeds tegen aan dat het verdriet om haar moeder ineens totaal de overhand kan nemen. Laatst nog had ze een cursus leiderschap in het kader van haar werk“Al meteen de eerste dag knapte er tijdens een oefening iets in mij en ik ging helemaal op slot. Ik voelde zoveel verdriet en gemis, ik schoot helemaal vol, maar ik ging niet huilen, want ik wilde het niet daar op dat moment en met die groep delen, dus ik onderdrukte het en ging wandelen in de pauze met het idee dat ik het dan wel kwijt zou raken. Toen ik terugkwam gebeurde er iets heel kleins en het was meteen weer helemaal aanwezig. Het verdriet zit op zulke momenten ‘in de weg’. Ik wil eigenlijk niet meer dat het zo mijn leven kan beheersen.”

Verbinding maken met een ander

Ik vertel haar dat je nog zo hard in je eentje, op jezelf, kunt huilen of gefrustreerd zijn, in je eigen kamer, veilig, waar je jezelf helemaal kunt laten gaan, maar  het werkt altijd tijdelijk. De werkelijk opluchting komt pas als je het daarna in verbinding brengt met een ander. Het maakt ons tot mens, dat we gevoelens kennen van lijden, en vanuit daar verbinding maken met een ander mens/levend wezen. Ik vraag haar wat ze al heeft gedaan aan rouw, aangezien ze o,a. bij me is gekomen, om een opening te bieden voor haar verdriet en gevoelens. Na haar antwoord begrijp ik dat het nodig is om haar weer in contact te brengen met de puber in haar en dat ze diep verlangt naar contact met haar vader. Ieder van ons heeft nog steeds de puber in ons, het niet meer jonge kind dat de wereld ontdekt en van alles wil weten. De puber wil begrijpen wat er waar is en hoe zaken werken, wat de wereld kan betekenen voor het kind en andersom. De eigenschappen van de puber kunnen ons bijstaan om te begrijpen en vooral te veranderen waarom we nu vastlopen. Dat doen we zo.

Herschrijven van verleden

Ik vraag haar een situatie uit haar onderbewuste te laten opkomen, waarin ze puber was en alleen met haar vader.

Ze ziet verschillende scènes achter elkaar, maar naar de eerste scène keren we terug. Daarin dobbert ze met haar vader in een bootje, op een meer, ergens in een vakantieland. Ze roeien en haar vader vertelt over de gebeurtenissen van het gezin van de vorige dag. Er was iets voorgevallen en “Hij lijkt steun te zoeken bij mij, voor bevestiging en ook wil hij gezien worden. Ik ben twaalf, ik zie mezelf als klein, ik zoek wel zelfvertrouwen geloof ik, maar weet niet hoe ik het kan vragen aan mijn ouders, dat hebben ze me nooit geleerd, om vragen te formuleren, dus val ik vaak stil.” Kun je beginnen met je vader zien, een verbinding maken en hem bevestiging geven, als de volwassen vrouw die je nu bent. [even voor de goede orde, dit gebeurt allemaal in het levendige droombeeld van Jitske]  “Ja dat kan ik.” Fijn, dan kan Jitske beginnen met het proeven en proberen van dat wat ze heel graag wil doen, maar nog nooit heeft gedurfd door te zetten: een echt gesprek beginnen met haar vader.

Wat zou je je vader willen vragen, vraag ik haar.

“Hoe kan ik voor mezelf opkomen.”

En hoe reageert hij?

“Niet. Hij zegt niets.”

Probeer maar een volgende vraag. Proef de woorden, maak maar een zin.

“Ik wil graag een echt gesprek voeren met jou, maar ik weet niet hoe, kun je me helpen hoe dat te doen?”

En?

“Mijn vader kijkt verwonderd, niet negatief, juist eerder positief. Hij zegt: Hoe dat zo?”

“Ik wil graag weten wat je voelt, wat er in je omgaat, waar je mee zit en hoe ik jou daarmee kan helpen?”

“Dat zijn te veel vragen, hij valt stil.”

Misschien kun je focussen, opper ik.

“Papa, ben je gelukkig?”

“Ik krijg niet echt een duidelijk antwoord.”

“Papa, zou je iets willen veranderen zodat je gelukkiger bent dan je nu bent?”

“Hij kijkt me begripvol aan en haalt zijn schouders op.”

“Ik zie nu wat er gebeurt. Ik vul zijn antwoorden vanuit mijn hoofd in, maar als ik werkelijk naar mijn gevoel luister, heb ik geen idee wat zijn antwoorden zouden zijn. Omdat ik nooit de echte vragen stel. Maar ik zie nu dat als ik die vragen wél stel, er best ruimte is. Hij vindt het niet vervelend. Hij lijkt het te waarderen dat er echte vragen aan hem gesteld worden, die er toe doen en de kern raken.”

Je zou hem bijv. kunnen vragen, “Papa wat wil je dat ik ga ontdekken?”, of “Wat heb je zelf ontdekt in jouw pubertijd?”.

Zelf in actie komen

Waar Jitske achterkomt is dat ze zelf in actie kan komen, wanneer er een vraag leeft in haar. Dat haar vader stiller is, en minder spraakzaam maakt hem nog niet onwillend voor een gesprek. Als zij meer contact wil met haar vader, zal ze toch echt zelf meer openingen mogen maken voor haar en haar vader, nu haar moeder er niet meer is om het gesprek te voeren. Met het bewustzijn van een volwassene en het verlangen naar  verbinding van de 12-jarige, hoeft ze zich niet bij de eerste afwezige reactie neer te leggen. Ze heeft gezien, dat ze dichtbij haar eigen ervaringen kan blijven en doorvragen. Wie ziet is aan zet. We sluiten de oefening af met verbinding maken met zichzelf als 12 jarig meisje, zodat Jitske vanaf nu weer bewust de waarheidszoekende kracht van zichzelf ter hand neemt. Een grote glimlach verschijnt op haar gezicht. “Ik ga het gesprek gewoon aan.”

Kun je de zin van je leven in één zin vangen?

Kun je de zin van je leven in één zin vangen?

Karlijn (49) loopt vast in haar werk. Ze combineert veel te regelmatig activiteiten van het werk met haar privé-leven, zelfs in het weekend. Ze heeft zo’n ingebouwde drive om haar werk goed te doen, dat het eigenlijk nooit af is, of goed genoeg. Het liefst zou ze dag en nacht dienstverlenend bezig zijn en de hele wereld redden. Ze vertelt zichzelf dat ze reëel moet zijn, maar ja, dat verlangen zit er wel. Ze heeft een modus gevonden om haar diep verankerde wens om goed te zijn voor de wereld, kwijt te kunnen in haar werk. In haar werk heeft ze haar draai gevonden, ze wordt gerespecteerd, verzet bergen met werk en kan er [als ik haar ernaar vraag] beamen dat ze zinvol bezig is. Omdat ze toch wel veel van zichzelf eist, komt ze emotioneel in de knel.

Ze vraagt zichzelf af “Wil ik teveel?” “Stel ik niet de juiste grenzen?” “Waardeer ik mezelf wel genoeg?” Heel accurate vragen. Wat echter nog dieper ligt is de vraag: weet ik eigenlijk wel wat ik hier komt doen? Na de grootste emotionele disbalansen en onzekerheden aangepakt te hebben, komen we na 6 sessies zelfzorg bij de Grote Vraag.

Wat is de ZIN van je leven? Waarom ben jij hier op aarde?

Karlijn tijdens de vind-je-zin-sessie: “Ik kijk er echt naar uit om die vraag beantwoord te krijgen, maar ik denk dat ik te sceptisch ben om het te geloven.” Ze haalt me de woorden uit de mond. Veel mensen zijn sceptisch als het gaat om de ZIN van hun eigen bestaan. Ze zien wel dat anderen zin toevoegen of een zin hebben, voor zichzelf geldt meer “Ik weet echt niet wat ik hier kom doen” of  “Ik doe maar wat.” “Al sla je me dood, daar kan ik toch geen antwoord op geven.”

In mijn coachingspraktijk blijkt echter dat er wel steeds antwoord te vinden is op die vraag.

Door met veel mensen erover te praten heb ik zelfs een tactiek gevonden die werkt, en die blokkades die je ZIN inperken aanpakt. Ja, het kan natuurlijk alleen als je er zin in hebt om je ZIN te vinden. Hoe is dat voor jou? Kijk je ernaar uit om te weten wat de dieperliggende drive is onder je bestaan? Lijkt het je wel fijn om woorden te geven aan die belangrijke boodschap in je leven? Voel je er wat voor om met een eigen geschreven mantra richting en focus te geven aan je leven?

Ik vertel je graag over de vind-je-zin-sessie met Karlijn.

We lopen het bos is en ik laat haar zichzelf een eerste idee geven van wat ze hier komt doen op aarde. De eerste twijfels komen er uit, maar ook de eerste vurige pleidooien voor wat ze werkelijk belangrijk vindt. We lopen net zolang totdat er een beeld ontstaat. Ik ondersteun met verhelderen, omdenken, stimuleren om woorden te vinden voor de diepere verlangens die ieder mens in zich heeft.  Dan wordt het tijd om te proeven hoe het is om het beeld te gieten in een mal, een zin die alles wat ze verteld heeft in zich draagt. Bij Karlijn merk ik dat een aantal fases nodig zijn. We zoeken een bankje uit, en ze trekt een zelfreflectie-kaart wat er nu nodig is. Vertrouwen. In de roos voor haar sceptische geest.

Ik bevestig, “probeer het nu maar gewoon. We maken samen een zin en dan ga jij daar een minuut of wat mee zitten en je laat hem rollen over je tong, proeven hoe het klinkt en wat het met je doet.”

De eerste proef: Ik ben hier om mensen te ondersteunen om van waarde te zijn. “Te weinig samen en te saai”, conludeert ze.

De tweede proef: Ik ben hier om mensen te helpen zich van waarde te voelen. “Te veel bedacht vanuit mijn hoofd en er zit geen flow in.”

De derde proef: Ik ben hier om mensen tot bloei te laten komen”. “Ik mis nog wat inspiratie, maar hier word ik wel heel blij van.”

De vierde proef: Ik ben hier om mensen tot bloei te laten komen en te bouwen aan een duurzame en rechtvaardige samenleving. “Wat als ik het eens omdraai?”

De vijfde proef: Ik ben hier om te bouwen aan een duurzame en rechtvaardige wereld en laat mensen tot bloei komen. “Zijn het twee aparte zaken?”

De zesde proef: Ik ben hier om te bouwen aan een duurzame en rechtvaardige wereld zodat mensen tot bloei komen. “Ja dat is hem!”

Ze heeft iets wat past. Het klopt. Ze voelt het gewoon dat het klopt. Het sceptische maakt plaats voor een besef dat ze zichzelf wel degelijk kan terugvinden in deze woorden. We staan op en wandelen terug. Al teruglopend bespreken we hoe het werkt in de praktijk, hoe je je ZIN kan toepassen in je dagelijkse leven. En dan valt het allerlaatste kwartje en de zevende uiteindelijke ZIN vormt zich:

“Ik ben hier om te bouwen aan een duurzame en rechtvaardige wereld zodat ik en de mensen met wie ik leef en werk tot bloei komen.”

Iedere keer weer ben ik trots, blij, verbaasd, dankbaar en ontroerd dat mensen woorden vinden voor hun diepe zielsmissie. Het is zo’n geschenk waarmee je je leven verrijkt. En daarmee dat van anderen en de wereld als geheel. Het mooie is, iedere ZIN is goed. Zie deze andere voorbeelden uit vind-je-zin-sessies.

“Ik ben hier om mezelf te ontwikkelen.”

“Ik ben hier om anderen vertrouwen te schenken.”

“Ik ben hier om het wonder speels en liefdevol te beleven en vertalen.”

“Ik ben hier om te stralen en anderen te inspireren.”

“Ik ben hier om mijn hart en dat van anderen te helen.”

Wil je meer weten of zelf ervaren? Boek gerust een proefsessie of ga mee wandelen!

Hoe helpt coaching op zelfzorg je in je persoonlijke ontwikkeling?

Hoe helpt coaching op zelfzorg je in je persoonlijke ontwikkeling?

Het begin van geluk ligt in de keuze om voor jezelf te zorgen.Op eigen benen staan, luisteren naar wat je wil, met weerstand omgaan, keuzes durven maken, compassie dragen. Het hoort allemaal bij voor jezelf zorgen. Wat je ervoor terugkrijgt is van onschatbare waarde! Immers, je kunt niet om je-zelf heen. Je neemt je-zelf overal mee naar toe. En als je besluit om voor je-zelf te gaan zorgen, dan krijg je daar uiteraard iets voor terug.

Je zult merken dat je eigenlijk heel gezond in elkaar zit, precies zoals jij bedoelt bent, maar dat het wel nodig is, dat je je aan je eigen handleiding houdt en niet teveel die van anderen gebruikt, want dan gaat het op den duur mis. Je herkent in je eigen leven vast wel een voorbeeld, dat je iets doet omdat je denkt of voelt dat een ander dit nodig heeft, van je verwacht, of erop hoopt. En dat je er dan sowieso naast zit, als je je-zelf hierin gepasseerd hebt. En hopelijk ken je ook de onverwacht positieve situaties als je je-zelf wel meeneemt in je keuzes. Een prachtvoorbeeld is van een jonge vrouw die tijdens sessies telkens aankaartte dat ze twijfelde over het huis waar ze woonde, maar ze kon haar huisgenoten toch niet in de steek laten? Toen ze inzag en met mildheid toegaf dat het huis waar ze woonde echt niet paste bij wie zij is, kreeg ze een week na de lastige keuze gemaakt te hebben voor haar-zelf, uit het niets een aanbod voor een ander huis, dat beter aansloot bij haar manier en ZIN in het leven.

Zelfzorg geeft je een handleiding van jezelf, geeft je inzichten wie je bent en maakt liefdevolle verbinding met jezelf en anderen. Dat geeft weer plezier, focus, haalbare doelen, daadkracht en telkens nieuwe energie. Zelfzorg maakt je vrij om te doen waar je werkelijk ZIN in hebt. Je krijgt gevoel voor wie je bent, wat bij je past en hoe je dat realiseert in je leven.

Uit de volgende reactie blijkt wat er eigenlijk nodig is als je voor je-zelf wilt zorgen: “Je geeft de juiste tools om mijzelf te helen, te bevrijden van iets…Je doet geen kunstje. Je laat het echt uit mij komen en ik heb in geen geval het idee dat ik iets moet doen wat jij vindt of zegt. Jij zet al je instrumenten in om mij volledig te laten zijn.” Dat is zelf-zorg.

Als ik om me heen kijk, is de tijd rijp dat wij als mensheid, als geheel, gaan zorgen voor ons-zelf. De potentie om zorgeloos en zinvol te leven kan vervuld worden door velen. We hebben zo ontzettend veel bereikt als het gaat om rijkdom, welzijn en veiligheid. Veruit de meesten in ons land hebben een woonplek, te eten, toegang tot gezondheid en sociale verbindingen.

Is de tijd daarmee rijp voor andere zorgen? Zorgen voor ons-zelf? Is deze zorg egoïstisch of nog meer op het individu en haar identiteit gericht? Wat mij betreft allesbehalve. Want misschien is de grootste verandering die we gaan ervaren als we voor ons-zelf gaan zorgen, het besef dat we niet op onszelf zijn. Nooit. We zijn altijd in verbinding met leven, met levende wezens, mensen, dieren, bomen. Dichtbij of veraf. We voelen of denken vaak dat we uit verbinding zijn, maar we ZIJN nooit uit verbinding.

We staan aan de vooravond van een grote verandering in ons denken. Het doet me denken aan de omwenteling die plaatsvond in de tijd van Galileo en Copernicus, in de late middeleeuwen. Iedereen geloofde dat de aarde het centrum was van het universum. Verguisd werden zij door de toen heersende (religieuze) machthebbers, toen een nieuwe theorie opdook, dat de zon het centrum vormde van ons zonnestelsel (toen universum). Nu, eeuwen later weten we niet anders meer. Er vind in deze eeuw opnieuw een grote omwenteling plaats in het denken over onze werkelijkheid. En uiteraard is niet iedereen meteen enthousiast met de nieuwe zienswijze.

Velen van ons denken nu nog voornamelijk vanuit het materialistische wereldbeeld dat de basis van onze werkelijkheidsbeleving rust op materie, op deeltjes, op concrete massa. Maar uit quantum-mechanische theorien blijkt een ander werkelijkheid te ontstaan. Namelijk dat de basis van onze werkelijkheid rust op ruimte die trilt en energie bevat, deeltjes kunnen op meerdere plaatsen tegelijk zijn en bovendien is er een continue verbinding tussen deeltjes ook over grote afstanden. Jij en ik als waarnemer hebben volgens deze theorien invloed op wat we ervaren als werkelijkheid. Via ons bewust-zijn hebben we toegang tot die werkelijkheid en kunnen de werkelijkheid zelfs beïnvloeden. 

Dan rijst de vraag. Voor wie zorgen we dan als we zorg gaan dragen voor ons zelf? Eeuwenlang heeft het volstaan dat we zorgden voor onszelf als lichaam en denken. Bijna als een machine. Onze geneeskunst heeft zich daarin tot in de puntjes bekwaamd, met chirurgie, psychiatrie, cognitieve gedragstherapie, medicijnontwikkeling. Artsen gaan steeds verder en preciezer de diepte in met diagnoses. Maar in de praktijk begint de zorg voor ons als mens te haperen, het sluit niet meer aan bij wat (jonge) mensen nodig hebben, bij wat deze tijd van bewustzijnsgroei aan mogelijkheden biedt.

Zelf-zorg anno 21e eeuw neemt een vlucht richting bewust-zijn. Als je bewust-bent van je-zelf, dan draag je zorg voor zowel je lichaam, als je denken, als je gevoel (hart), als je ziel, als je energie. Dat is 1 geheel, nooit afgescheiden. Een ingreep in het ene systeem heeft onherroepelijk effect op het andere systeem. En dat geldt ook voor het systeem mensheid als geheel.

Als jij besluit om voor je-zelf te gaan zorgen, heeft jouw omgeving daar onmiddellijk profijt van. Een mooi voorbeeld daarvan is een jongen van 27 die besloten heeft om een jaar lang te zorgen voor zich-zelf, door 2 keer per maand langs te komen. Na drie maanden van mooie gesprekken, energetische sessies, heldere en praktische keuzes maken, zit hij overduidelijk veel beter in zijn vel. Maar merkt zijn omgeving ook de innerlijke veranderingen? “Mijn ouders zijn heel blij, ze zien dat ik goed in mijn vel zit en veel vrolijker ben.”

Een ander voorbeeld is de zwaar overwerkte medewerker die telkens maar werk overnam van de leidinggevende omdat ze dacht dat ze daardoor de werklast van de leidinggevende verminderde en een goede daad deed. De relatie met de leidinggevende was inmiddels verstrikt geraakt in onuitgesproken verwachtingen. Toen ik haar wees op de keerzijde, dat ze met dit gedrag haar leidinggevende de kans ontnam om te groeien en haar eerder vasthield in een patroon waarin de leidinggevende niet toekwam aan haar eigen thema’s, viel een kwartje. Het was haar intentie om de leidinggevende te helpen, maar omdat ze zich-zelf passeerde had het gedrag het tegengestelde effect. Ze besloot om voor zich-zelf te gaan zorgen en het werk te laten liggen bij de leidinggevende. Dit deed ze eerlijk, liefdevol en duidelijk. Doordat zij beter voor zich-zelf ging zorgen, gaf zij haar leidinggevende eindelijk de kans om met haar eigen uitdagingen aan de slag te gaan en reëel te kijken naar de takenlijst. Haar collega’s merkten vrij snel het verschil van haar houding op de werkvloer. 

Dit en andere voorbeelden en mijn eigen ZIN natuurlijk, hebben ervoor gezorgd dat ik ZELFZORG op mijn menukaart heb opgenomen, in eerste instantie gericht op individuen, maar zeker met de intentie om ons als gehele mensheid te ondersteunen om de veranderingen die op ons aller menukaart staat, te kunnen maken. 

Wil jij hier ook mee aan de slag of ken je iemand voor dit wat zou zijn, aarzel niet en neem contact op. Iedere maand houd ik off/online een ZINloopspreekuur. Gratis en voor niets. 

Hoe een boek je diepgaand kan ZINspireren

Voordat ik zwanger was van mijn eerste zoon (bijna 15 jaar terug) lag ik eens een zondagmiddag uit te puffen in een warm dampend bad; zoals altijd hongerig naar kennis had ik een boek meegenomen, Shambhala, the sacred path of the Warrior, van Chogyam Trungpa. Op de voorkant een grote gele zon en vier mythische dieren. Het was een prachtig, maar stevig-te-verteren boek. Het greep me, omdat de schrijver na jarenlang boeddhistische leer verspreiden, nu een werelds boek schreef over hoe een strijder te zijn in deze tijd, een strijder die zijn hartewens realiseert, een verlichte maatschappij.

Ik ben zo’n strijder voor een verlichte maatschappij en wilde de wijsheid uit het boek dan ook echt begrijpen. Het heeft 10 jaar geduurd om het hoofdstuk voor hoofdstuk te lezen. Het belangrijkste inzicht voor mij was: iedere strijder heeft een gewond, kwetsbaar hart waarin hij “het licht” kan laten opkomen. De zon laten ondergaan is makkelijk, maar de zon, het licht in je leven op laten komen, dat vergt doorzettingsvermogen en durf.

Toen ik zocht naar een nieuwe plek om mijn meditatielessen te kunnen geven, kwam ik terecht in wat nu ZINTRE heet. Het was ruim, licht, open en ik had er meteen een vrij gevoel. Ik zei ja tegen een stevige huur, een heleboel studenten die ook gebruik maken van het pand en buren die ik nog nooit gezien had. Het was een gedurfde en zeer liefdevolle stap.

Toen ik samen met een vriendin ruim 2 jaar geleden de zon schilderde in ZINTRE, was het boek inmiddels weggezakt. Maar de betekenis van de Grote Opkomende Zon blijkbaar niet, want daar verscheen zij krachtig op de muur. Grappig was dat een paar maanden later de schrijver van het boek aan me ‘verscheen’ in een meditatie in ZINTRE en ik de verbinding met het strijden voor een verlichte maatschappij kon herstellen.

Met de ZINTRE-ZON hoop ik jouw eigen innerlijke zon aan te wakkeren. Als het aan mij ligt, is ZINTRE een plek waar je terecht kunt om je eigen hart en daarmee de wereld om je heen lichter te maken. Ik ben inmiddels geland en geworteld op deze plek, van hieruit lever ik mijn bijdrage aan een verlichte samenleving. Ik ben dan ook heel blij dat de tijd rijp is dat meer trainers hun licht ZINTRE inbrengen en we samen gaan stralen!

zaterdag 2 februari 10:30-16.30 houden wij gezamenlijk een eerste OPEN DAG!

We  hebben een prachtig, krachtig en uiteraard verlichtend programma in elkaar gedraaid. Helemaal gratis en voor niets, net zoals de ZON!!! Alleen voor de lunch vragen we je een bijdrage.

10:30 feestelijke opening. ontvangst met taart
11.00 ZIN in luisteren naar je intuïtie (Saskia Zwijnenburg)
12.00 ZIN in omzetten van je wonden in wijsheid (Laura Jonker)

13.00 ZIN in ‘n lekkere lunch met live muziek en jam

14.00 ZIN in de magie van je lichaam (Dinne Brinkman)
15.00 ZIN in je gevoel leren kennen, leuk als je een maatje meeneemt (Laura Jonker en Joost Roks)
16.00 ZIN in dansen! met een superfijne, opwekkende playlist! tot zolang we er zin in hebben

ZIN OM JE DAN TE ONTMOETEN! Nodig vooral ook vrienden / kennissen uit. Als het aan ons ligt, ga je naar huis met de ZON in je hart.
Laura