In contact staan met je gevoelens

In contact staan met je gevoelens

Ze zei dat ze er geen zin meer in had om zo haar best te doen om aardig gevonden te worden. Om telkens weer haar gezicht glad te strijken, alsof ze de plooien uit een doorleefd leven probeerde te halen. Het lukte haar niet meer. Het durven toelaten van gevoelens lijkt zoveel moeilijker dan het is, wist ik uit ervaring.

Tranen prikten achter haar ogen. De wanden van het stuwmeer dat haar innerlijk verdriet was geworden, braken echter niet. Ze had ze te zorgvuldig gemetseld. Ze had erg haar best gedaan om niets prijs te geven van het koele meer dat ze met zich meedroeg. Het leverde een intern conflict op, want zelf was ze allesbehalve koud en kil. Ze was juist warmhartig, liefdevol, zorgzaam en bovengemiddeld gevoelig. Dat laatste toonde ze echter aan bijna niemand, amper aan zichzelf. 

Ze zag er als een berg tegenop om haar gevoel vrij te laten. Hoewel ze diep van binnen wel wist, dat als eindelijk vleugels zou geven aan haar verdriet, onmacht, angst en dieper verlangen naar eerlijkheid, dat ze zelf een vrijer mens zou worden. Het kostte haar nu zoveel moeite om iedere keer hetzelfde verhaal op te hangen: “Ja het gaat goed hoor”. Haar stem klonk iets hoger om geen argwaan te wekken. Liever vroeg ze eerst zelf aan de ander hoe het ging, zodat wanneer de wedervraag aan haar gesteld werd, een kort antwoord van haar volstond. “Prima.“ Technisch gezien klopte het antwoord ook. Ze had toch ook niets te klagen? Ze had werk, een dak boven haar hoofd, haar lichaam functioneerde redelijk, ze kon zich prima uit de voeten maken in een winkel, ze had sinds een half jaar zelfs een eigen auto. 

Het financiële en materiële welbevinden kon niet wegnemen dat er iets grondig miste in haar leven: ze voelde zich leeg. Bij vlagen was het zo sterk dat het voelde alsof er een gat in het midden van haar romp zat. Een holte. Ze zou erin verdwijnen als ze er naartoe zou bewegen. Het maakte haar bang. Net zoals ze bang was voor het stuwmeer van verdriet achter de zorgvuldig opgebouwde façade. Daarin zou ze nog verdrinken, dacht ze. Het toelaten van haar gevoelens was in de loop van de jaren echt ‘een ding’ geworden.

Ik wist dat ze niet zou verdrinken. Ik luisterde naar haar verhaal, zag de lijnen in haar gezicht, zag de vluchtige afwijzing van zichzelf als een flits door haar iris en pupil trekken. Ik hoorde in haar stem de verlegenheid om uit te komen voor wat haar zo dierbaar was. Zichzelf. En de ander. 

En ik voelde troost opkomen, kracht, tedere en onbreekbare durf. Ik wist dat wanneer ze de sluisdeuren eindelijk op een kier zou zetten er zoveel veel meer ruimte zou komen; voor andere gevoelens. Er zou wel degelijk tijdelijk veel water vloeien, haar lichaam zou een moment schokkende bewegingen kunnen gaan maken, ze zou even niet meer weten hoe adem te halen. Maar dat alles zou na een paar minuten, hoogstens een kwartier wegebben. En daarna zou ze zoveel meer lucht ervaren, ze zou zich zoveel lichter voelen. Opgelucht, begrepen door zichzelf, ontvangen door een kracht die ze niet achter zichzelf gezocht had, maar die al die jaren lag te wachten om ontdekt te worden. De kracht om vol zin te zijn. 

Ik wist wat me te doen stond. Als ze ja zei tegen mijn aanpak, kon ze het slot openmaken waardoor haar gevoelens die misschien al sinds haar kindertijd waren opgesloten, eindelijk weer het daglicht konden zien. Ze zou er zoveel meer zichzelf door worden. En ik wist; er waren weinig woorden voor nodig. Het zou niet zoveel tijd in beslag nemen. Het was eerder een kwestie van bereidheid om zichzelf weer te ont-moeten. En open te staan voor wat er werkelijk toe doet in jou en jouw leven. 

Ze zei gelukkig ja. En dat maakt mijn werk zo bijzonder, dat zij de diepste gevoelens van haar prachtige wezen (want ieder mens heeft zulke mooie kwaliteiten) gaat bevrijden. Om met nog meer ZIN te ZIJN. 

Om jou goed te kunnen helpen zonder je een rib uit je lijf te draaien (wat te veel gebeurt in de zorg momenteel) heb ik 

“ZIN in je leven” sessies en een ZIN in je leven- abonnement gemaakt. 
Je kunt een vast aantal sessies komen met een vooropgesteld doel óf je kiest er juist voor om bijvoorbeeld 1 keer in de maand te komen om jezelf vrij te maken van oude patronen, onnodige mentale en emotionele ballast. 

Ik zal je 1 ding verklappen. Zowat 100% van de mensen die bij me komen om een traject te doen, denkt van te voren dat het lang en zwaar gaat worden of dat ze heel veel te verwerken hebben. Het durven toelaten van gevoelens lijkt moeilijker dan het is.
Zo werkt het niet bij. Ja, soms is het even zwaar, maar omdat we zinleving als uitgangspunt hebben (en niet bijv geluk, dat vluchtig is) kom je telkens terug bij een zinvolle invulling van jouw leven en dat geeft diepgaande veranderingen die draaglijk zijn en bijdragen aan een gevoel van ertoe doen. De vrijgekomen energie uit je emoties, kan ergens naartoe stromen. Je voelt je onmiddellijk lichter, vrijer en meer geaard.

Wil je meer weten, neem gerust contact op infoatzijnvolzin.nl