De wereld heeft jou nodig. Jouw kwaliteiten zijn precies waar onze wereld op zit te wachten. Laat je schroom varen. Zet je twijfel opzij en kom in actie. Hoewel deze tijd van winter, een tijd is van berusting en bezinning, is het ook bij uitstek de tijd van verbinden en je verbonden voelen. Het gevoel van liefdevolle verbinding, is wat ZIN in het LICHT, de wereld in wil brengen. Zondag 23 dec 17:30 branden er wat mij betreft honderden kaarsjes en doen net zoveel mensen een wens stipt 18.00. Ik voel me blij als ik denk aan alle mensen die ik hoop bij elkaar te brengen.
Hoe kwam dat zo?
Een simpel beeld van kaarsjes en mensen in een cirkel op de markt. Dat was het beeld dat ik kreeg tijdens een meditatie, toen ik me begin dit jaar liet opsluiten in een hok van 2 bij 1 meter om geld in te zamelen om kinderprostitutie te bestrijden. Het beeld ontroerde me en inspireerde me. Mensen van alle geloofsovertuigingen, leeftijden, achtergronden stonden gezusterlijk en gebroederlijk naast en elkaar. Het enige wat ik kon doen, was het te gaan ‘doen’. Ik weet dat veel mensen in deze tijd van doen-doen-doen vooral verlangen naar ‘zijn’. Misschien omdat ze zichzelf missen, of zichzelf nog weinig herkennen in wàt ze doen, of vooral doen wat anderen van hen verwachten. Ja, dan kan het verlangen naar ‘zijn’ inderdaad groot worden.
Maar ik ben altijd blijven doen. Want in het bezig zijn ontstond steeds meer het ‘hoe’ van mijn kwaliteit de wereld in brengen. In het ‘doen’ sijpelt steeds meer het ‘zijn’, en andersom, totdat ‘doen’ en ‘zijn’ 1 geheel zijn geworden en gesmeed zijn tot het woord wat ik zo liefheb: ZIN!
Belangrijk in het proces van ‘doen’ blijken telkens weer: afstemmen op mijn innerlijke stem, trouw blijven aan het gevoel in mijn hart, gewoon ergens beginnen, mijn verlangen èn mijn onzekerheid uitspreken, volop genieten van wat er ontstaat en open staan voor de reacties, mijzelf verbinden met de omgeving. Wat ik nog wat meer zou kunnen doen is het resultaat laten bezinken; ik zie het als de keerzijde van zoveel levenslust en enthousiasme;-)
Ik ben zo benieuwd… Hoe breng jij jouw kwaliteiten de wereld in? Ik doe het oa via ZIN in het LICHT. Namens mij, een dikke dankje-wel als je van plan bent 23 dec 17.30-18.00 aanwezig (in persoon of met aandacht) te zijn, jouw licht te ontsteken en samen met anderen een wens te doen; er is altijd wel iemand die jouw liefdevolle aandacht goed kan gebruiken!
Waarom mediteren we? Om in contact te staan met onze oorspronkelijke liefde. De liefde die gewoon gul is, uitreikt naar een ander zonder iets terug te verwachten. Deze liefde stroomt omdat het leven nu eenmaal beweeglijk en veranderlijk is. Wij kunnen daar in meegaan. Door haar leren we onze grootsheid kennen. En herinneren we ons dat we hier in wezen niet alleen voor onszelf zijn, maar ook om te genieten van elkaars gezelschap. Het is fijn als deze liefde beantwoord wordt, maar het hoeft niet, want deze liefde beantwoord steeds zichzelf en laat jouw naam doorklinken in haar antwoord.
Daarom mediteer ik. Iedere keer weer. Soms gaat het vanzelf omdat het verlangen groot is, of een gevoel aan gemis voelbaar. Soms moet ik er iets voor doen. Mezelf een plekje gunnen en geven waarin ik tot rust kan komen. Me even terug trekken uit het gezinsgewoel zodat ik helder houd wat ik aan het doen ben. De boel de boel laten, zonder mij loopt het ook in het honderd????
En dan voel ik mijn hart, ruist er bloed door mijn aderen, snuif ik geuren op, zie ik de ruimte om me heen en is dat voldoende voor weer een nieuwe dag (met liefde).
Laatst kwam een client bij me, die sinds een tijd geplaagd wordt door negatieve gedachten. Hij nam rust, lette op dat hij leuke dingen deed, maar het hielp naar eigen zeggen niet. Toen kwam hij voor hulp. Na wat doorvragen hier en daar bleek een flinke aap uit de mouw te komen. Hij had eigenlijk nooit ZIN. Hij deed van alles, was gezond actief, maar onder veel van deze activiteiten sluimerde een gevoel van geen-zin-hebben. En als hij daar gehoor aan zou geven kwam de angst op te verdwijnen in lethargie, in nog meer somberte.
Zie daar een dilemma waar volgens mij veel mensen in verblijven. We slingeren ons van nature tussen ZIN en GEEN ZIN hebben, maar hebben ons aangeleerd (of opgelegd gekregen) dat we zin maken en gaan gewoon door. Te vaak over onze grens dus. Dan nu een geheimpje (gerust door vertellen hoor).
Gehoor geven aan geen-zin kan je ook opladen. Natuurlijk als je alleen maar geen zin hebt, kan er misschien iets aan de hand zijn. Daarentegen erkennen dat je geen-zin hebt en dat ook niet hoeft te hebben, kan al een last van je schouders halen. En dan geef je daar toch eens gehoor aan? Lummelen, op de bank hangen, wachten, knorrig in een hoekje zitten, suf voor je uitstaren; het zijn allemaal ondergewaardeerde menselijke gewoonten. Die, wanneer je ze met regelmaat toelaat in je leven, je eens hartgrondig kunnen ontladen. Pas daarna kun je iets doen waar jij voor op aarde bent gekomen…iets kleins, iets waar jij van gaat gloeien, als een gloeilampje in de nacht, maar dat hoeft niet hoor, het leven is zo ook al blij met jou.
Iedere week zit ik VOL ZIN in jouw TEGENZIN in ZINTRE, mijn fantastische meditatiecentrumpje naast het Arboretum in Wageningen. Daar geef ik drie keer per week meditatieles, waar je fijn kunt leren omgaan met ZIN en ONZIN van je leven :-).
“Mezelf opofferen hoeft echt niet meer”, zei zij, toen iemand haar vroeg: “Zeg, ben jij moeder Theresa?” Toen haar zus stierf, had ze een tijd lang ruimte geboden aan de ziel van haar zus zodat deze rustig kon vertrekken. Ze ging er anders door praten, denken, voelen. Toen ze haar eerste man ontmoette had ze ingestemd om vrij snel te trouwen, terwijl ze daar zelf totaal niet mee bezig was en er ook geen behoefte aan had. De verbinding raakte erdoor danig verstrikt. Toen ze voelde dat ze meer kon geven dan trouwen, werken en kinderen krijgen, beloofde ze dat ze als een missionaris zou klaar staan voor anderen, mensen zou helpen. Dat hielp uiteindelijk haar gezin niet echt, want er ontstond spanning tussen het helpen en er zijn voor haar gezin.
Het besef ontstond dat ze misschien iets deed wat niet helemaal ‘recht’ was, maar ook krom. In haar hart voelde ze wel dat het fijn was wanneer je niet je ego voorrang gaf, maar ruimte kon geven aan de noden van anderen. Daarmee gaf je anderen de kans om zich te ontwikkelen. Ze konden dan iets doen wat hen zonder jouw hulp misschien niet gelukt was. Bovendien als je toch niet precies wist wat je zelf wilde, kon je net zo goed voor een ander klaarstaan. Hoe kon het dan dat ze toch leeg liep, er verwarring ontstond en ze gebukt ging onder verwachtingen?
De bevrijding ontstond toen ze besefte dat haar klaarstaan voor anderen geregeerd werd door automatismen. Haar overwegingen waren onderhevig aan patronen van schuld, goed willen doen, gezien willen worden en te weinig kennis en verbinding ervaren met haar schitterende zelf. Door het automatisch klaarstaan voor anderen kwam ze niet meer toe aan het leven van haar eigen zielsverlangen oftewel de essentie die haar tot haar maakte en niet tot de buurvrouw. De grond-stof van haar bestaan wilde vorm krijgen, als klei dat je kneedt tot een lichaam en dan met leven inblaast. “Ik kan het leven van anderen niet leiden. Ik kan niet de grond-stof van anderen kneden tot een levend wezen. Dat kan ik alleen met mijn eigen leven”, realiseerde ze zich.
Er was dus iets nodig in haar opofferende gedrag. Het automatisme ‘moest’ plaatsmaken voor bewust-zijn. Klaar staan voor anderen bleef prachtig, maar wel als het ook voortkwam uit haar eigen verlangen en niet om alleen om dat van een ander te stillen of pijn bij anderen te willen vermijden.
Meditatie hielp daar bij. Het letterlijk stil-staan en stil-zitten bracht de innerlijke ruimte die nodig was om een beslissing te kunnen nemen vanuit verbinding met haar prachtige zelf. De stilte gaf haar de mogelijkheid om te luisteren naar wat er gaande was in haar en niet te reageren vanuit leegte of een emotionele behoefte. Zo kon ze zichzelf tijd bieden in haar reacties, situaties ruimer inschatten en haar eigen rol helder krijgen naast die van de ander. Het gaf haar accuraatheid in haar handelen en ze liep niet meer leeg op verwachtingen van zichzelf of een ander.
Even was ze bang dat ze door te stoppen met automatisch klaar staan voor anderen een koud wezen zou worden, dat de warmte voor anderen zou verdwijnen. Maar het tegenover gestelde gebeurde. Haar hart ging nog verder open. Het verlangen om er voor anderen te zijn, is onverminderd groot. Hoe meer ze realiseert uit welke grond-stof zij zelf gebouwd is, hoe meer ze de grond-stof van anderen kan gaan herkennen en de ruimte kan geven om zich te vormen. Ze vind het nog steeds leuk om anderen te verwarmen met haar eigen vonkjes, dingen te doen voor anderen. Of die vonkjes dan daadwerkelijk aanslaan en bij de ander in vuur en vlam omgezet worden, dat maakt in wezen niet meer uit. Haar eigen vuur knispert inmiddels gestaag door.
Geinspireerd, spreekt het je aan en wil je hier zelf meer mee doen? Ik geef 9 december een workshop hierover
Een kort verhaal dat ik in 2005 schreef na aanleiding van een meditatie. Wanneer je pijn, verdriet, woede, kortom het menselijk lijden toestaat in je eigen hart, kan dit je diepgaand bevrijden, niet slechts voor eenmaal, maar voorgoed. Daar ligt het begin van mededogen voor je eigen bestaan en dat van alle andere levende wezens.
Het was paasmorgen, een grijze zondagmorgen. Haar vriendinnen waren al vroeg op, zij ook, maar ze had nooit zo’n behoefte om op dit vroege uur uitgebreid te gaan kletsen. Ze zei dat ze ging mediteren op het balkon. Het was buiten nog koud. Ze legde kussens neer, zodat haar billen niet de koude betonnen vloer van het balkon raakten. De slaapzak sloeg ze om zich heen. Hehe! Even rust. “Paasmorgen”, dacht ze. En meteen kwam het woordje “lijden” erachter aan. Wat dat was wist ze nog steeds niet. Lijden. Ze dacht dat ze instinctief wist wat het betekende, maar zeker hierover was ze niet. Ze dacht ook dat ze zelf vaak gevoelens van lijden voelde. Dat was, en dat wist ze wel zeker, niet hetzelfde als lijden, ze vond niet dat ze leed. Ze voelde alleen soms gevoelens van lijden. Nu ze zo stil zat, een deur verder dan haar vriendinnen, midden in een vreemde stad, op een koud balkon, kwamen deze gevoelens opnieuw op. Heel makkelijk ging dat, het gevoel was bijna altijd latent aanwezig. Het verborg zich vlak onder haar huid.Ze ging zitten en opende haar hart. Ze opende haar hart en bad dat ze de betekenis van lijden kon opdiepen uit deze ervaring.
Haar gebed werd ingewilligd. In haar hart ontstond een traan. Het lijden van de gehele mensheid kwam bij elkaar in deze traan. Ontelbare gezichten verwrongen van pijn, angst, verdriet, woede werden weerspiegeld in de traan. Zoveel menselijkheid in een enkele druppel. De traan vloeide in haar hart. Hij zwom er rond maar wilde dolgraag het daglicht zien. De traan wilde gelaten worden, zoals men een schip te water laat. De traan wilde gehuild worden. Opnieuw werd haar gebed verhoord. Haar hart liet de traan vrij. Zij voelde de zachte beklemming van verwrongen gezichten in haar binnenste, beklemming van lijden wat bevrijd wil worden. Het lijden van de mensheid rolde over haar wang en spatte uiteen op haar benen. Ze had het lijden van de mensheid in die enkele traan mogen voelen en kunnen bevrijden. Zo werd zij zelf ook bevrijd op deze grijze paasmorgen.
Een kort verhaal dat ik in 2005 schreef na aanleiding van een meditatie. Wanneer je pijn, verdriet, woede, kortom het menselijk lijden toestaat in je eigen hart, kan dit je diepgaand bevrijden, niet slechts voor eenmaal, maar voorgoed. Daar ligt het begin van mededogen voor je eigen bestaan en dat van alle andere levende wezens.