Vertragen en verstillen op het pad van zinleving

26 jul 2023 | zinleving

Vertragen en verstillen

Ik had ze meegenomen naar het bos. Negen prachtige vrouwen en een (ook prachtige!) man. Om ze het pad van zinleving te laten bewandelen. Dit pad beloop je in je eentje 🦆 maar ook met elkaar. Het pad begint met weer gronden in jezelf door te vertragen en verstillen.

Ik begon de wandeling met de vraag: “Wie wil er voorop lopen?” Het is bevrijdend om gewoon eens doelloos te wandelen en je onderbuik de richting te laten bepalen. Paula begon. Ze zette eerst stevig in, maar begreep al snel wat vertragen en verstillen betekent als je in het bos loopt. Ze liet haar pas tot rust komen en we voelden bewuster dan thuis de grond onder onze voeten. Na Paula kwam Ingrid, na haar volgde weer een vrouw en zo liepen we afwisselend achter elkaar steeds rustiger en relaxter door het zomerse bos. We vertraagden en werden steeds stiller.

Onverwachts (want er was geen plan of route) liepen we langs de mooiste plekjes; een kronkelpaadje waar de bomen zo dicht stonden dat bladeren overal onze huid aanraakten; twee bomen die intiem met elkaar verstrengeld stonden. Manon bracht ons zonder dat ze het wist naar een plek waar beuken als pilaren in een kathedraal naar de hemel oprijzen.

Statig, rank en massief zoeken de beuken met hun kroon het hemelgewelf. Hun nauwe band met de blauwe lucht boven het bladerdak voel je goed als je eens een tijdje aanschuift en aan hun voeten ligt. Grotere beuken hebben daarvoor fijne nisjes. Hun stammen wijken bij de wortels uiteen en creëren holletjes. Als het regent blijven er plasjes water in staan. Als het droog is zoals tijdens deze wandeling, kun je er je rug tegenaan vleien.

retraite levenslust en ruimte voor rouw bosklooster retraite reset your self zijn vol zin retraite in de natuur stiltedag stiltedag in de natuur

Je lichaam op deze manier een tijd laten rusten heelt onzichtbare wonden

Manon wist niet dat ik graag op deze plek wilde stoppen om aan de voet van de stammen een pauze te houden. Wellicht hoorde ze mijn geluidloze smeekbede of was ze zelf ontroerd door de uiteenwijkende stevige stammen. Misschien wilde ze iemand anders de kans geven om vol op intuïtie te lopen, wat haar reden ook was, ze hield uit zichzelf halt.

Met de opdracht “Ervaar eens wat er nog meer in jou tot rust kan komen”, waren ze allen uitgewaaierd om een boom te vinden om mee te zijn. ‘Zijn’ is bij bomen voldoende. Binnen inheemse tradities worden ze gezien als ‘staande mensen’. Bomen laten je woordeloos het volgende ervaren:

Als je iets tot rust wilt laten komen, mag het er eerst eens ‘zijn’

Natuurlijk ging ik zelf ook bij een reus van een beuk zitten. Omdat het bladerdek zo dicht is, is er nauwelijks ondergroei, een tapijt van oude bruine bladeren en half vergane beukennootjes verwelkomde me vriendelijk. Zoals altijd wanneer je uit een beweging komt, duurt het even voor de omschakeling van activiteit naar rust komt. Zo ook bij mij. Ik zat wel, maar was ook nog ‘druk’ bezig met de groep en hoe laat we terug konden zijn voor de lunch.

Wetend dat de natuur me een handje helpt om dieper te gronden in plaats van met allerlei zaken bezig te blijven, liet ik mijn blik glijden over de bomen om me heen. Ik nam hun vormen in me op, liet het zonlicht op mijn gezicht dansen. Toen zakte mijn blik naar de bladeren op de grond terwijl er een gedachte omhoog borrelde: “Hoe lang zal ik ze hier laten zitten, vijftien minuten, of toch liever twintig?” De gedachte was pas net voorbij geflitst toen mijn hand semi-automatish naar mijn tas greep om mijn telefoon te pakken om de tijd te checken. Net op dat moment werd mijn blik gegrepen door een minuscule beweging. Vanonder een opgekruld beukenblaadje ontwaarde ik iets piepkleins, dat zich in beweging zette en mijn kant opkwam.

vertragen en verstillen training De volgende stap

Het was een slakje 🐌 dat net onder een blad vandaan kroop. Nog geen halve centimeter groot was het diertje. Een piepklein slakje, helemaal compleet, met alles erop en eraan. Voelsprieten, een lichtbruin lijfje en volmaakt huisje. Het gleed kalmpjes op zijn eigen tijd over het gevallen beukenblad. Alles stond even stil. Dit was zijn wereld, beukenbladeren, scherpe beukennootjes en bruin ruikende humus grond. Het slakje was zo klein dat het praktisch onzichtbaar was voor mijn oog. Een glimps van universele tijd, stilstaande en voortglijdende tijd kwamen plots samen in mijn blikveld waarin dit kwetsbare diertje zich vertoonde. Het ontoerde me en met iedere milimeter die het vooruit kwam greep het mij steviger vast in een vacuüm van tijdloosheid.

Het slakje gaf met zijn/haar komst antwoord op mijn eerder gestelde vraag: hoeveel tijd hebben we nog hier aan de voet van de bomen? Het dier liet me instantaan zien dat tijd niet hoeft te bestaan als je leeft. Het hoeft geen grens te zijn, geen kooi, en zeker geen gevangenis. Tijd is er gewoon, net als het leven. Het komt en gaat, net als het leven.

Het liet me zien dat als je je laat zinspireren door het natuurlijke leven om je heen, de tijd op z’n tijds voorbijglijdt. Je bent er midden in en het voelt volkomen vrij.

Ik hoor mensen regelmatig zeggen ‘het leven raast aan me voorbij, ik heb geen tijd genoeg voor alles’. Zittend aan de voet van een boom die ouder is dat mijn oudtante van 97 ervoer ik iets totaal anders. Ik voelde de tijd als een reuzenadem lang me heen strijken, als de adem van het universum. Ik was in deze universele adem opgenomen. Alles heeft zijn eigen tijd. Als je er middenin leeft vervalt het gevoel én eker de noodzaak om de tijd te begrijpen, te kaderen, of jezelf in een harnas te hijsen van tijdsbepaling naar tijdsbepaling.

Wandelend op het pad van zinleving glijdt de tijd aan je voorbij als een slakje in zijn element; van de ene kant van een blaadje naar de andere. En daarin hoef je niets anders te zijn dan precies dát op precies dát moment.

Zonder mijn telefoon te hoeven pakken wist ik dankzij het slakje wanneer de tijd gekomen was om de kleine klankschaal te pakken en driemaal het sein te geven” we wandelen weer verder”.

Vertragen en verstillen op het pad van zinleving

Wat als jouw leven eens wat minder tijd kent, wat minder tijd hoeft te hebben. Wat als je eens wat tijdlozer durft te leven. Uit de kooi van kalenders en agenda’s stapt en in de wereld van natuurlijke tijdloosheid. Hoe zou je leven er dan uitzien? Wat zou je anders doen? Kun je dan blijvend meer vertragen en verstillen? Blijvend meer geaard zijn? Zou je meer bewegen als een slak op het rimte van zijn eigen tijd? Als een eekhoorn springend van tak naar tak? Als een ree of als een blaadje 🍃 in de wind? Of als jezelf? Zou je meer kunnen zijn vol zin?

Ik wens je veel zin in je dag vandaag,

Laura Jonker

Check voor programma’s om te vertragen en verstillen, weer stevige grond onder je voeten te voelen

www.bosklooster.nl

of zet De Volgende Stap: het halfjaartraject waarin je met een fijne groep mensen het pad van zinleving bewandelt en positieve stappen zet vol zin in je leven

Betekenisvol leven, hoe doe je dat?

19 mei 2022 | nieuws, zelfzorg, zinleving

Kan ik iets voor u betekenen?

In zijn prachtige boek Intimiteit vertelt de Belgische psychiater Paul Verhaeghe over hoe hij geraakt werd toen hij in Nederland deze vraag voorgelegd kreeg. “Kan ik iets voor u betekenen?” Het blijkt een kenmerkende Nederlandse uitdrukking te zijn, maar het verlangen naar betekenisvol leven is universeel. De vraag werd hem gesteld bij de incheckbalie van een hotel, hij begreep heel goed dat er bedoeld werd of alles naar wens was, maar toch viel hem de dieperliggende laag op.

We willen van betekenis zijn voor anderen, want dát maakt gelukkig. Verhaeghe zegt het zelfs zo: “Gelukkig zijn, dat is iets betekenen voor een ander.”

Hier lees je verder over waarom het zo belangrijk is om de dingen te doen die aansluiten bij je zin omdat je je daarmee meer van betekenis voelt. En wanneer je je van betekenis voelt, ontstaat geluk. Betekenisvol leven geeft vervulling.

Ik vertel mensen wel eens dat ik sinds ik begonnen ben met ZIJN VOL ZIN (in 2014) ik alleen nog dingen doe die aansluiten bij mijn zin. Ik weet dat dit makkelijk verkeerd begrepen kan worden. Alsof ik alleen maar doe waar ik zin in heb en er geen vervelende karweitjes meer op te knappen zijn. Natuurlijk kunnen we niet alléén maar doen waar we zin in hebben. Zo zit het leven toch echt niet in elkaar. Als we een klein kind altijd maar de zin geven, dan ontwikkelt het waarschijnlijk een verstoorde relatie met de realiteit.

De realiteit presenteert ons niet precies waar wij nu net zin in hebben. Vaak genoeg presenteert het leven ons situaties waar we geen zin in hebben, of situaties die ronduit zinloos zijn, zoals misbruik, onrecht, onveiligheid. Situaties waarin onze zin het nakijken heeft en we vooral aan het overleven zijn. Met alle gevolgen van dien: weinig (zelf)vertrouwen, anderen voortdurend proberen te pleasen, angst diep onder je huid, te hoge stressniveaus ervaren, pieken en flinke dalen, niet bij je gevoel kunnen komen, niet (meer) weten wat je wil.

Het leven kan zo uitdagend zijn, waardoor we uit verbinding raken en niet helemaal degene zijn van wie we diep van binnen weten dat we diegene zijn.

Juist dan is het van levensbelang dat er toch af en toe momenten zijn van zingeving, van “dingen doen die aansluiten bij mijn zin.” Want zoals Verhaeghe de diepere laag hoorde in de vraag in de hotellobby, kun je ook de diepere laag horen in het typisch menselijke verlangen om dingen te doen die aansluiten bij je zin. Want door dingen te doen die aansluiten bij je zin, laden we op, krijgen we weer kleur in ons gezicht, voeden we de energie in ons hart. Maar het allerbelangrijkste is: Door dingen te doen die aansluiten bij onze zin kunnen we van betekenis zijn.

Door aandacht, tijd en ruimte vrij te maken voor de voor jou zinvolle dingen, ervaar je dat je leven van betekenis is: ten eerste voor jezelf omdat je voor jezelf zorgt, je zegt op een indirecte manier JA tegen jezelf. Dat is belangrijk omdat niemand anders dan jijzelf dat zo geloofwaardig kunt zeggen.

Ten tweede omdat je je zin kunt doorgeven aan anderen, en daardoor ervaart dat je leven ertoe doet voor anderen. Anderen merken het altijd als jij iets doet wat goed is voor jou. Dat kan hen ook positief zinspireren. En dat geeft jou weer een goed gevoel.

Ten derde omdat het de natuurlijke neiging is van de mens om vervulling te vinden in het met elkaar samenleven op de aarde. Vandaar dat zoveel mensen het moeilijk hadden tijdens de lockdown, omdat het niet meer vanzelf sprekend was om dingen te doen waar je zin in had en waarmee je iets voor elkaar kon betekenen. De mens verlangt naar dingen doen die werkelijk betekenis geven aan het grote geheel, dát zijn voor ons zinvolle dingen.

Vind je het moeilijk omdat je denkt: ik kan het niet? lees dan hier over hoe je uit de ik-kan-het-niet-impasse komt.

Als we meer dingen doen die aansluiten op onze zin, dan ontstaat de volgende situatie die filosoof en psycholoog Esfahani Smith zo mooi uitdrukt en wat perfect beschrijft wat er gebeurt als je je meer je ZIN gaat leven:
“Als je je leven van betekenis acht, blijf je deze betekenis ook voelen, als je dingen moet doen die je niet gelukkig maken.”

Betekenisvol leven betekent dus niet dat ik alleen maar dingen doe die ik denk leuk te vinden. Natuurlijk doe ik net als iedereen klusjes die ik niet perse alleen maar leuk vindt, maar zij vervullen me ook, omdat ik de betekenis van mijn leven hoogacht en eer door juist ook die dingen te doen die wel aansluiten bij mijn zin.

Wil je jezelf ook van meer betekenis voelen? Verlang jij ook naar iets in je leven, wat zinvol voelt? Dat kan vanalles zijn bijv. rust, balans, minder met je telefoon bezig zijn, controle durven loslaten. Het kan ook zijn dat je minder vaak gefrustreerd wilt voelen, of minder gestresst, of dat je meer aandacht wilt voor de positieve kanten van het leven. Betekenisvol leven is voor jou heel persoonlijk, maar het is hoe dan ook iets waardoor jij voelt dat je meer van jezelf kunt zijn in je leven.

Heb je een thema dat je graag dieper wil verankeren in je leven? Dan is de 7-weekse cursus meer ZIN in je leven iets voor jou.
Dankzij de zeven stappen doorloop je een logisch en krachtig proces om dat waar jij naar verlangt meer in je dagelijkse werkelijkheid in te vlechten.

Dus zet die stip aan de horizon en ga 7 weken met mij op een prachtige innerlijke reis.

Liefdevolle groet,

Laura Jonker

De zin van in de put zitten

12 sep 2021 | zelfzorg, zinleving

“Ik zit in een gat”. Zijn woorden vielen als een granieten blok voor me neer. Ik zag een zwarte diepte voor me, met gladde wanden en allerlei herinneringen kwamen boven. Aan mensen die al eens bij me waren geweest en die ook in een gat hadden gezeten. Of aan de rand hadden gestaan van een innerlijke afgrond. Een diep medemenselijk gevoel kwam op. Want hoewel ik me inmiddels met vertrouwenwekkende regelmaat uit de donkere dieptes van mijn ziel weet te houden, zijn er genoeg momenten geweest dat deze dieptes er wel waren. Dat ik in mijn eigen waanzin verbleef en tijdelijk niet meer wist wat ik kon doen, of kon laten om weer wat licht te voelen.

“Tijdelijk in de put zitten helpt je weer verbinding te maken met nieuwe mogelijkheid in je leven.” Foto door Dmitry Schemelev

In de put zitten, er geen gat meer in zien. Voelen dat het leven een wending neemt waarin jij je kunt verliezen. Of dat je niet meer weet wie je bent, waar je voor staat of dat je jezelf afvraagt wat je hier op aarde eigenlijk wilt doen. Het zijn dit soort existentiële openingen in je leven die je de mogelijkheid geven om ergens doorheen te kruipen en net als een rups uit haar cocon te kruipen. Waarom? Omdat we ons altijd ruimer, vrijer, lichter gaan voelen als we eenmaal door de donkere gangen van ons innerlijk durven te bewegen, op weg naar een uitgang.

Hoe vaak ik me niet heb ‘opgesloten’ op mijn kamer om weer verbinding te kunnen krijgen met dat wat voor mij zo wezenlijk was. Hoe vaak ik niet (uit wanhoop) de natuur invluchtte om weer het diepe respect te kunnen voelen, voor mijn eigen leven en voor al het leven om mij heen. Want dankzij mijn aangeboren gevoeligheid en enthousiasme kon ik deze verbinding in contact met de buitenwereld makkelijk verliezen. En als dat gebeurde, voelde ik me na een tijdje zo ‘verloren’. Wat weer als gevolg had dat er een spervuur van vragen en innerlijk conflict op me af kwam.

“Hoe vaak ik niet (uit wanhoop) de natuur invluchtte om weer het diepe respect te kunnen voelen, voor mijn eigen leven en voor al het leven om mij heen.” Foto door Dustin Scarpitti

Het is altijd goed om naar jezelf te blijven luisteren, je angsten, irritaties, je hoop en wanhoop serieus te nemen. Door respect te houden voor wie je bent en wat jou beweegt, kun je uiteindelijk afscheid nemen van je eigen waanzin. En kun je beginnen met werkelijk voor jezelf te zorgen. Ik bleef, ook als ik in een put terecht gekomen was, oprecht luisteren wat mijn geest aan hersenspinsels voorschotelde. Dat was niet altijd makkelijk, want juist in een put hoor je jezelf de vreselijkste dingen denken en voelen. Toch was het essentieel dat ik respect bleef houden voor mijn innerlijke verlangens om zin te geven aan mijn eigen bestaan en dat van anderen. Want wat ik ervoer ‘in de put’ was de wanhoop, het verdriet en onvermogen over deze zielsverlangens. In de put ervoer ik de pijn en het gemis van m’n ziel die iets probeerde te realiseren (wat nog niet lukte).

Door open te staan voor je eigen zielenpijn krijg je weer toegang tot een stroom energie die je wereld kan veranderen! En die heb je nodig als je uit de put wil komen. Je hebt je eigen oerenergie nodig als je stappen wilt zetten om uit een voor jou beperkende situatie te komen. Het is zeker niet de bedoeling dat je alleen maar in je eigen cocon blijft zitten. In de cocon, of de put kun je contact leggen met je ZIN, dat wat je het liefst als onderstroom in je dagelijkse leven hebt. En het fijne is natuurlijk als je dan op een gegeven moment weer uit je cocon komt en je zin gaat leven! Of zoals een vlinder door je eigen leven gaat fladderen.

“Ben je klaar om uit je cocon te kruipen en de wereld tegemoet te treden vol zin?” Foto door Ray Henness y.

Ben jij toe aan het werkelijk contact maken van wat er in jou leeft en wil je daarmee ook meer in de wereld zijn? Verlang jij ook om een leven te leven waarin plek is voor plezier en betekenis? Waarin je VOL ZIN kunt ZIJN?!

Denk er dan eens serieus over na om mee te doen met ofwel de halfjaartraining of met een persoonlijk traject. Ik heb na zeven jaar voltijds ZIJN VOL ZIN een flinke bagage om jou op weg te helpen naar meer ZIN in je LEVEN.

Meer info over ZIJN VOL ZIN en onze ZINVOLLE en LIEFDEVOLLE ZELFZORG ? Die vind je hier!!!

Bij ZIJN VOL ZIN vindt je in **meditatie cursussen **natuurretraites **zelfzorg ontwikkeltrajecten praktische antwoorden op vragen als Hoe kom ik uit de put
Hoe kan ik ontspannen
Hoe vind in innerlijke rust
Hoe volg ik mijn innerlijke kompas
Hoe vind ik zin in mijn leven
Hoe geef ik meer zin aan mijn leven
Hoe kan ik kwetsbaar zijn
Hoe kom ik weer tot mezelf
Hoe kan ik mezelf motiveren?
Hoe blijf ik meer in contact met mezelf?
Hoe kan ik liefdevol met mezelf omgaan?
Hoe kan ik mezelf accepteren
Hoe kan ik liefdevol met mezelf omgaan
Hoe vind ik meer rust en ruimte
Hoe ben ik minder gestresst
Hoe kan ik tevreden zijn met mezelf
Hoe kan ik tot rust komen
Hoe kan ik beter luisteren naar mijn gevoel
Hoe kan ik beter luisteren naar mijn lichaam
Hoe kom ik uit mijn hoofd
Hoe vind ik meer innerlijke rust
Hoe blijf ik meer in contact met mijzelf
Hoe laat ik me minder afleiden
Hoe houd ik focus
Hoe kan ik beter luisteren naar mezelf?
Hoe kan ik iets bijdragen aan de wereld?
Hoe waardeer ik mezelf?
Hoe kan ik positief denken?
Kan kwetsbaarheid een kracht zijn?
Hoe weet ik wat ik wil?
Hoe kan ik mijn emoties transformeren?
Ik wil beter weten wat ik wil
Hoe helpt niksen me
Hoe kan ik het leven vieren
Hoe kan ik meer gronden

Openhartig zijn vergt moed

14 feb 2020 | zinleving

Een verhaal uit mijn hart. Als je hart niet compleet voelt, of in stukjes, of ingesloten, hoe kun je dan openhartig zijn? Waar haal je de moed vandaan om te luisteren naar je hart, wanneer het aanvoelt als een open wond of verstopt zit onder een dikke deken? Is het mogelijk om de deur naar je hart open te houden en te zijn met dat wat is?

In mijn praktijk zie ik telkens weer voorbeelden van mensen die door het leven (flink) geraakt zijn. Dan gaat vaak genoeg een deurtje dicht. En ja, dat deurtje kan weer open!

Ja. Dat kan. Uit eigen ervaring ken ik de diepe krochten van het hart. Van haat, tot afgunst, van rouw, van schuld, van negativiteit. Toen mijn enige zus zelf besloot uit haar leven te stappen, was ik een meisje van 22. Tot over mijn oren vrolijk en bleu naïef met een diepe hunkering naar verbinding.

Het plotseling afgesneden zijn van deze zo belangrijke verbinding scheurde mijn hart in tweeën. In de kloof die daardoor ontstond, konden onvermoed heftige gevoelens als een hete lavastroom mijn dagelijkse activiteiten en interacties verschroeien. Na een afspraak met een vriendin kon ik ineens overvallen worden door diep besef van schuld jegens mijn zus of haat jegens de vriendin. Na een bezoek bij mijn ouders, lag ik soms urenlang als verdoofd op bed, waar gedachten als een storm door mijn hoofd raasden, had het anders gekund, had ik anders gekund? Of ik ging juist veel te hard uit de bocht om toch maar te bewijzen dat ik een normaal jong iemand was. De keren dat ik koppig mijn hoofd in het zand stak om maar mee te kunnen doen met mijn gebroken hart, zorgden ervoor dat ik daarna altijd alsnog met de billen bloot moest, lange huilbuien onder de douche.

Dus ja, ik weet uit eigen ervaring hoe diep een mensenhart zich verscheurd kan voelen, schijnbaar onreparabel, of te onbekend met heling. Waar begin je met jezelf kunnen omarmen, de pijn een plek geven? Openhartig durven zijn? Het antwoord lijkt te simpel om waar te zijn.

Hier. Precies op de plek waar je nu bent. Op geen enkele andere plek als daar, waar je dit leest.

Niet de theorie, of de techniek die je gebruikt is van belang. Niet de persoon die je een oplossing aanreikt, de vorm waarin dat gegoten is. Het is de verbinding met je verlangen naar heling dat telt. Het is de ademhaling die ervoor zorgt dat er ruimte komt tussen de pijn in je hart en de beleving ervan. Het is de aanraking van je eigen lichaam waardoor de moed wakker wordt. Het is het besef dat ieder moment het moment is om wakker te worden en opnieuw te beginnen. Het is de tijd van het NU waardoor ieder beleefd moment een ander moment kan zijn als het vorige. Het is de hopeloosheid die verscholen ligt in de onmogelijkheid dat het ooit beter wordt, waardoor een sprankje zin of hoop gaat gloeien. Het is dankzij de kracht van de hartepijn dat je verlichting ervaart.

Wil je de barrière doorbreken en openhartig zijn? Pak dan nu een pen en een leeg A4-tje. Zet je pen op het papier, neem tien minuten de tijd, haal een keer diep adem en schrijf dan zonder kijken, repareren of aanpassen je antwoord op deze vraag: Ik heb zin om …

Hoe accepteer ik mezelf? Een simpele meditatie

11 jun 2019 | meditatie, zelfzorg

Een meditatie oefening om verbinding te maken met jezelf.

Laatst kwam er een mevrouw bij me voor een prive sessie meditatie. Ze is bijna 80, heeft vroeger gemediteerd maar krijgt de draad maar niet meer opgepakt sinds de dood van haar partner. En dus zocht ze hulp. Ondanks haar ervaring met stilzitten en haar geest onderzoeken bleek al snel dat ze in haar basis zich niet goed genoeg voelt. Nergens voor. Dat uit zich in negatieve gedachten over zichzelf maar ook over anderen. Zo sterk dat ze zich is gaan afzonderen en het contact met mensen vermijdt uit angst dat ze hen kwetst. We hebben vorige keer samen een meditatie gedaan waarin ze zichzelf denkbeeldig tegenover zich plaatste en vroeg wat ze nodig had. Die behoefte mocht ze helemaal vervullen. Dat lukte en luchtte zichtbaar op.

Dit is de kracht van meditatie en het gaan werken met verbeelding en geest. Alles is mogelijk!

De keer erna kwam ze en liet ik haar liggen en de moeheid toelaten van een geest die zichzelf telkens naar beneden haalt, uit angst. Ik begeleidde haar naar de stille plek in haar lichaam, daar waar iedereen thuis is in zichzelf.

Het lukte haar om zich over te geven en ik zag haar wegzakken in een diepe, wijdse rust. Toen ik haar naderhand vroeg hoe het was geweest zei ze: “ik begin te begrijpen dat het echt zo is dat iedereen geboren is zoals hij of zij is. En dat dat goed is. Dat het de bedoeling is dat ik ben zoals ik ben en dat ik niet verkeerd ben. Ik hoef niets anders van mezelf te maken dan ik ben.” De rust en vrede die uit haar ogen schenen was zo ontroerend mooi. Alsof al die jaren ervoor samenkwamen in dat moment en ze eindelijk mocht ervaren wat haar geest al die tijd al had geweten:

Je bent precies goed zoals je bent!

« Vorige Pagina