Laatst kwam een client bij me, die sinds een tijd geplaagd wordt door negatieve gedachten. Hij nam rust, lette op dat hij leuke dingen deed, maar het hielp naar eigen zeggen niet. Toen kwam hij voor hulp. Na wat doorvragen hier en daar bleek een flinke aap uit de mouw te komen. Hij had eigenlijk nooit ZIN. Hij deed van alles, was gezond actief, maar onder veel van deze activiteiten sluimerde een gevoel van geen-zin-hebben. En als hij daar gehoor aan zou geven kwam de angst op te verdwijnen in lethargie, in nog meer somberte.
Zie daar een dilemma waar volgens mij veel mensen in verblijven. We slingeren ons van nature tussen ZIN en GEEN ZIN hebben, maar hebben ons aangeleerd (of opgelegd gekregen) dat we zin maken en gaan gewoon door. Te vaak over onze grens dus. Dan nu een geheimpje (gerust door vertellen hoor).
Gehoor geven aan geen-zin kan je ook opladen. Natuurlijk als je alleen maar geen zin hebt, kan er misschien iets aan de hand zijn. Daarentegen erkennen dat je geen-zin hebt en dat ook niet hoeft te hebben, kan al een last van je schouders halen. En dan geef je daar toch eens gehoor aan? Lummelen, op de bank hangen, wachten, knorrig in een hoekje zitten, suf voor je uitstaren; het zijn allemaal ondergewaardeerde menselijke gewoonten. Die, wanneer je ze met regelmaat toelaat in je leven, je eens hartgrondig kunnen ontladen. Pas daarna kun je iets doen waar jij voor op aarde bent gekomen…iets kleins, iets waar jij van gaat gloeien, als een gloeilampje in de nacht, maar dat hoeft niet hoor, het leven is zo ook al blij met jou.
Iedere week zit ik VOL ZIN in jouw TEGENZIN in ZINTRE, mijn fantastische meditatiecentrumpje naast het Arboretum in Wageningen. Daar geef ik drie keer per week meditatieles, waar je fijn kunt leren omgaan met ZIN en ONZIN van je leven :-).
Ga zitten en maak het jezelf prettig. Voel je lichaam als een natuurlijk vertrekpunt voor het maken van een reis. Je billen rusten op de grond, een kussen of een stoel. Je voeten rusten en worden gesteund door de aarde onder je. Je buik, je schouders, je armen kunnen ontspannen en weten zich gesteund door de kracht in je ruggengraat. Strek je rug daarom nog eens extra uit en haal een paar keer adem. Laat de adem steeds dieper in je lichaam doordringen. Sta toe dat spanning, onrust of pijn die in je lichaam vastzit, met de uitademing mee “naar buiten” kan.
Neem gerust de tijd voor dit landen in jezelf.
Doe dan je ogen dicht en vraag aan je onderbewustzijn of het je wil laten zien op welk keuze kruispunt jij je bevindt. Doe dan even helemaal niets en sta toe dat een beeld zich kan vormen.
Hoe ziet dat kruispunt eruit? Besteed genoeg tijd om te zien hoe jouw kruispunt eruit ziet. Een aantal voorbeeldvragen: hoeveel wegen komen er op jouw kruispunt bij elkaar? Is het een T-splitsing, een driesprong of komen er meerdere wegen op uit? Hoe zien deze wegen eruit? Zijn ze allemaal hetzelfde? Wat maakt ze anders? Is de weg recht, met bochten, lang, kort, breed, smal, geasfalteerd of meer als een zandpad. In welke omgeving ligt je kruispunt? Is de omgeving bij de wegen hetzelfde? Wat maakt ze verschillend? Is er aanwezigheid van anderen of verkeer? Zie je het einde van de weg? Gaat de weg ergens heen? Wat kom je onderweg tegen als je de weg zou nemen?
Als het beeld van jouw kruispunt helder genoeg is, vraag dan aan je onderbewustzijn of het je wilt laten zien welke weg voor jou open is en waar deze weg naar toe gaat. Probeer maar of je de weg kan nemen. Als dat nog niet kan, wie of wat staat er dan “in de weg”?
Dit soort geleide meditaties helpen je om helder te krijgen wat er gaande is in jou. De beelden ondersteunen je in het begrijpen van hoe jij jouw situatie beleefd. De metaforen die je voorgespiegeld krijgt uit je onderbewustzijn laten je zien met welke innerlijke overtuigingen je stoeit. Door ze gelijkwaardig te behandelen in het verloop van de meditatie, geef je jezelf de kans om op een dieper niveau je keuze te gaan onderbouwen.
Je kunt nog verder gaan door contact te maken met dat wat in de weg staat en te vragen wat er nodig is. Dat kan echter lastig zijn in je eentje, omdat het regelmatig gaat over oude, dieperliggende overtuigingen die niet zomaar loskomen. Dat vergt oefening. Of een begeleider die de juiste vragen stelt en je erbij houdt.
Ik doe dit soort meditaties regelmatig met mensen in mijn sessies, het verheldert en ruimt gelijk op. Interesse? Maak gerust eens een afspraak.
Het is ochtend. Stil op gezoem van een airco, mijn slapende zoon en de ontwaakte natuur na. Ik lees een boek over een gedroomd verblijf van zes maanden in de Siberische wouden. Zes maanden niets dan natuur en zelf. Stilte waardoor de schrijver in kwestie ‘eindelijk zal weten of ik een innerlijk leven heb’. Een wereld waarin ijs en vuur een eeuwige dans uitvoeren. Bij min 30 C is de stilte overdovend hoorbaar. ‘De kachel is de spil van de wereld. Daaromheen wordt alles georganiseerd. Het is een kleine god die zijn eigen leven leidt. Als ik hem een offergave van houtblok breng, breng ik een eerbetoon aan de Homo Erectus, die het vuur meester werd’.
Deze passage zet me aan dit schrijven. De laatste weken heb ik regelmatig met mijn cursisten oefeningen gedaan voor het versterken en onderhouden van het innerlijk vuur. Zoals Sylvain Tesson, de schrijver, opmerkt: de kachel is het centrum van de wereld. In een wereld van ijs en intense kou is dat zo helder als glas. In zijn eenzaamheid in de Siberische wouden blijkt echter ook zijn innerlijk vuur van levensbelang. Ten onder gaan aan eenzaamheid en innerlijk verval ligt op de loer als je zo ver afgezonderd bent van een reflecterende medemenselijke spiegel.
In een ogenschijnlijk geriefelijke wereld, met centrale verwarming, ipad, tweede auto voor de deur, inductiekookplaat (om een aantal huidige hoogstandjes te benoemen) is het zo makkelijk ons innerlijk vuur te vergeten.
Terwijl juist dát vuur het centrum van onze innerlijke wereld is; het genereert de warmte waardoor het prettig vertoeven wordt in en met onszelf. Het voorziet onze verlangens van energie, onze ogen van een milde blik en ons hart houdt het open voor wat anderen in ons leven kunnen betekenen. Als we dat vuur niet levend houden, valt ons zelf in brokstukken uit elkaar en dooft onze ZIN.
Zoals de schrijver in de Siberische wouden offergaven brengt in de vorm van houtblokken, zo zouden wij ook gaven horen te brengen aan ons innerlijk vuur. Onze gerichte aandacht, liefdevolle aanwezigheid, en de fysieke ruimte om onszelf te leren kennen. Is dat niet een van de belangrijkste redenen waarom mensen gaan mediteren? Het innerlijk vuur knisperend houden.
In de vakantie is het me opnieuw duidelijk geworden. Mediteren dient geen ander doel dan dichtbij blijven, knus bij het vuur en je ZIN zitten en je thuisvoelen.
Vanuit die plek bij je innerlijke kachel weet je je veilig, ontspannen, helder en energiek genoeg om het leven in die andere (buiten)wereld te gaan leiden in plaats van lijden. Meevallertje voor ons, hoeven wij geen rekening te houden met die minus 30. ????
Iedere week biedt ik de mogelijkheid om je kachel en je ZIN een eerbetoon te brengen in een groepsmeditatie. Leuk als je meedoet!
“Mezelf opofferen hoeft echt niet meer”, zei zij, toen iemand haar vroeg: “Zeg, ben jij moeder Theresa?” Toen haar zus stierf, had ze een tijd lang ruimte geboden aan de ziel van haar zus zodat deze rustig kon vertrekken. Ze ging er anders door praten, denken, voelen. Toen ze haar eerste man ontmoette had ze ingestemd om vrij snel te trouwen, terwijl ze daar zelf totaal niet mee bezig was en er ook geen behoefte aan had. De verbinding raakte erdoor danig verstrikt. Toen ze voelde dat ze meer kon geven dan trouwen, werken en kinderen krijgen, beloofde ze dat ze als een missionaris zou klaar staan voor anderen, mensen zou helpen. Dat hielp uiteindelijk haar gezin niet echt, want er ontstond spanning tussen het helpen en er zijn voor haar gezin.
Het besef ontstond dat ze misschien iets deed wat niet helemaal ‘recht’ was, maar ook krom. In haar hart voelde ze wel dat het fijn was wanneer je niet je ego voorrang gaf, maar ruimte kon geven aan de noden van anderen. Daarmee gaf je anderen de kans om zich te ontwikkelen. Ze konden dan iets doen wat hen zonder jouw hulp misschien niet gelukt was. Bovendien als je toch niet precies wist wat je zelf wilde, kon je net zo goed voor een ander klaarstaan. Hoe kon het dan dat ze toch leeg liep, er verwarring ontstond en ze gebukt ging onder verwachtingen?
De bevrijding ontstond toen ze besefte dat haar klaarstaan voor anderen geregeerd werd door automatismen. Haar overwegingen waren onderhevig aan patronen van schuld, goed willen doen, gezien willen worden en te weinig kennis en verbinding ervaren met haar schitterende zelf. Door het automatisch klaarstaan voor anderen kwam ze niet meer toe aan het leven van haar eigen zielsverlangen oftewel de essentie die haar tot haar maakte en niet tot de buurvrouw. De grond-stof van haar bestaan wilde vorm krijgen, als klei dat je kneedt tot een lichaam en dan met leven inblaast. “Ik kan het leven van anderen niet leiden. Ik kan niet de grond-stof van anderen kneden tot een levend wezen. Dat kan ik alleen met mijn eigen leven”, realiseerde ze zich.
Er was dus iets nodig in haar opofferende gedrag. Het automatisme ‘moest’ plaatsmaken voor bewust-zijn. Klaar staan voor anderen bleef prachtig, maar wel als het ook voortkwam uit haar eigen verlangen en niet om alleen om dat van een ander te stillen of pijn bij anderen te willen vermijden.
Meditatie hielp daar bij. Het letterlijk stil-staan en stil-zitten bracht de innerlijke ruimte die nodig was om een beslissing te kunnen nemen vanuit verbinding met haar prachtige zelf. De stilte gaf haar de mogelijkheid om te luisteren naar wat er gaande was in haar en niet te reageren vanuit leegte of een emotionele behoefte. Zo kon ze zichzelf tijd bieden in haar reacties, situaties ruimer inschatten en haar eigen rol helder krijgen naast die van de ander. Het gaf haar accuraatheid in haar handelen en ze liep niet meer leeg op verwachtingen van zichzelf of een ander.
Even was ze bang dat ze door te stoppen met automatisch klaar staan voor anderen een koud wezen zou worden, dat de warmte voor anderen zou verdwijnen. Maar het tegenover gestelde gebeurde. Haar hart ging nog verder open. Het verlangen om er voor anderen te zijn, is onverminderd groot. Hoe meer ze realiseert uit welke grond-stof zij zelf gebouwd is, hoe meer ze de grond-stof van anderen kan gaan herkennen en de ruimte kan geven om zich te vormen. Ze vind het nog steeds leuk om anderen te verwarmen met haar eigen vonkjes, dingen te doen voor anderen. Of die vonkjes dan daadwerkelijk aanslaan en bij de ander in vuur en vlam omgezet worden, dat maakt in wezen niet meer uit. Haar eigen vuur knispert inmiddels gestaag door.
Geinspireerd, spreekt het je aan en wil je hier zelf meer mee doen? Ik geef 9 december een workshop hierover
Wil je lief zijn voor je hart? Dan kun je deze meditatie doen door jezelf te laten zitten op een plek die prettig voor je voelt. Omring jezelf met een sfeer van fijnheid, openheid, ongedwongenheid en vriendelijkheid. Moet je deze meditatie doen omdat je anders niet goed genoeg bent? Nee hoor! Zie het als versterking van je innerlijke wortels, als ondersteuning bij het verankeren van je zelf en verbinding leggen met je omgeving.
Je stelt je voor dat jij voor je zit. Maak het zo echt mogelijk, kijk naar jezelf alsof in de spiegel kijkt. Als het je helpt zet je een stoel tegenover je, waar je jezelf op projecteert. Hoe zie je eruit, je haar, je kleren, je uitdrukking, je gemoedstoestand. Vraag dan aan jezelf of je iets nodig hebt. Luister. Met aandacht en liefde, wie anders dan jij kan jezelf zo goed verstaan? Open dan je hart en reik uit. Stel je voor dat je hart vol zit met dat wat jij nodig hebt. Eindeloos vol! Wees niet bang dat je niet genoeg hebt, maar geef, geef, geef uit je hart aan die prachtige persoon tegenover je. En doe dat net zolang je voelt dat er genoeg gegeven is. Dan laat je het beeld van jezelf vervagen. Roep dan dankbaarheid op, omdat je voor jezelf de mogelijkheid hebt gecreëerd om je hart te laten groeien.
Wil je een stapje verder? Zet dan een geliefde, broer of zus, kind, buur of leerkracht, winkelmedewerker tegenover je. De kracht van deze oefening ligt in het feit dat je altijd iets kunt geven en dat geven je sterker maakt. In plaats van armer voel je je rijker na deze verbindende meditatie.
Meer weten of het een keer met me willen oefenen? Maak gerust een afspraak voor een proefsessie.
