Hoe je een ervaring uit het verleden herschrijft

Hoe je een ervaring uit het verleden herschrijft

Jitske (36) doet een sessie om het verdriet over haar overleden moeder beter te hanteren en daarmee een hernieuwde verbinding te maken met haar vader.

Op 30 jarige leeftijd overleed Jitskes moeder. “Het voelde alsof de grond onder mijn voeten wegviel. Ik was erg verbonden met mijn moeder, zij bepaalde op een goede manier veel in mijn leven. Toen zij wegviel, wist ik niet meer wat ik moest doen. Hoewel het contact met mijn vader goed is, kon ik voor mijn gevoel niet met mijn vragen en verdriet bij hem terecht. We hadden nooit over zaken gepraat. En als ik eens een vraag stelde, kreeg ik een kort antwoord. Ik hield dan vrij snel op met verder vragen. Een gesprek over het leven hadden we eigenlijk nog nooit gehad.”

Overmensd door verdriet

Hoewel ze nu haar leven weer op de rit heeft, loopt Jitske er na zes jaar nog steeds tegen aan dat het verdriet om haar moeder ineens totaal de overhand kan nemen. Laatst nog had ze een cursus leiderschap in het kader van haar werk“Al meteen de eerste dag knapte er tijdens een oefening iets in mij en ik ging helemaal op slot. Ik voelde zoveel verdriet en gemis, ik schoot helemaal vol, maar ik ging niet huilen, want ik wilde het niet daar op dat moment en met die groep delen, dus ik onderdrukte het en ging wandelen in de pauze met het idee dat ik het dan wel kwijt zou raken. Toen ik terugkwam gebeurde er iets heel kleins en het was meteen weer helemaal aanwezig. Het verdriet zit op zulke momenten ‘in de weg’. Ik wil eigenlijk niet meer dat het zo mijn leven kan beheersen.”

Verbinding maken met een ander

Ik vertel haar dat je nog zo hard in je eentje, op jezelf, kunt huilen of gefrustreerd zijn, in je eigen kamer, veilig, waar je jezelf helemaal kunt laten gaan, maar  het werkt altijd tijdelijk. De werkelijk opluchting komt pas als je het daarna in verbinding brengt met een ander. Het maakt ons tot mens, dat we gevoelens kennen van lijden, en vanuit daar verbinding maken met een ander mens/levend wezen. Ik vraag haar wat ze al heeft gedaan aan rouw, aangezien ze o,a. bij me is gekomen, om een opening te bieden voor haar verdriet en gevoelens. Na haar antwoord begrijp ik dat het nodig is om haar weer in contact te brengen met de puber in haar en dat ze diep verlangt naar contact met haar vader. Ieder van ons heeft nog steeds de puber in ons, het niet meer jonge kind dat de wereld ontdekt en van alles wil weten. De puber wil begrijpen wat er waar is en hoe zaken werken, wat de wereld kan betekenen voor het kind en andersom. De eigenschappen van de puber kunnen ons bijstaan om te begrijpen en vooral te veranderen waarom we nu vastlopen. Dat doen we zo.

Herschrijven van verleden

Ik vraag haar een situatie uit haar onderbewuste te laten opkomen, waarin ze puber was en alleen met haar vader.

Ze ziet verschillende scènes achter elkaar, maar naar de eerste scène keren we terug. Daarin dobbert ze met haar vader in een bootje, op een meer, ergens in een vakantieland. Ze roeien en haar vader vertelt over de gebeurtenissen van het gezin van de vorige dag. Er was iets voorgevallen en “Hij lijkt steun te zoeken bij mij, voor bevestiging en ook wil hij gezien worden. Ik ben twaalf, ik zie mezelf als klein, ik zoek wel zelfvertrouwen geloof ik, maar weet niet hoe ik het kan vragen aan mijn ouders, dat hebben ze me nooit geleerd, om vragen te formuleren, dus val ik vaak stil.” Kun je beginnen met je vader zien, een verbinding maken en hem bevestiging geven, als de volwassen vrouw die je nu bent. [even voor de goede orde, dit gebeurt allemaal in het levendige droombeeld van Jitske]  “Ja dat kan ik.” Fijn, dan kan Jitske beginnen met het proeven en proberen van dat wat ze heel graag wil doen, maar nog nooit heeft gedurfd door te zetten: een echt gesprek beginnen met haar vader.

Wat zou je je vader willen vragen, vraag ik haar.

“Hoe kan ik voor mezelf opkomen.”

En hoe reageert hij?

“Niet. Hij zegt niets.”

Probeer maar een volgende vraag. Proef de woorden, maak maar een zin.

“Ik wil graag een echt gesprek voeren met jou, maar ik weet niet hoe, kun je me helpen hoe dat te doen?”

En?

“Mijn vader kijkt verwonderd, niet negatief, juist eerder positief. Hij zegt: Hoe dat zo?”

“Ik wil graag weten wat je voelt, wat er in je omgaat, waar je mee zit en hoe ik jou daarmee kan helpen?”

“Dat zijn te veel vragen, hij valt stil.”

Misschien kun je focussen, opper ik.

“Papa, ben je gelukkig?”

“Ik krijg niet echt een duidelijk antwoord.”

“Papa, zou je iets willen veranderen zodat je gelukkiger bent dan je nu bent?”

“Hij kijkt me begripvol aan en haalt zijn schouders op.”

“Ik zie nu wat er gebeurt. Ik vul zijn antwoorden vanuit mijn hoofd in, maar als ik werkelijk naar mijn gevoel luister, heb ik geen idee wat zijn antwoorden zouden zijn. Omdat ik nooit de echte vragen stel. Maar ik zie nu dat als ik die vragen wél stel, er best ruimte is. Hij vindt het niet vervelend. Hij lijkt het te waarderen dat er echte vragen aan hem gesteld worden, die er toe doen en de kern raken.”

Je zou hem bijv. kunnen vragen, “Papa wat wil je dat ik ga ontdekken?”, of “Wat heb je zelf ontdekt in jouw pubertijd?”.

Zelf in actie komen

Waar Jitske achterkomt is dat ze zelf in actie kan komen, wanneer er een vraag leeft in haar. Dat haar vader stiller is, en minder spraakzaam maakt hem nog niet onwillend voor een gesprek. Als zij meer contact wil met haar vader, zal ze toch echt zelf meer openingen mogen maken voor haar en haar vader, nu haar moeder er niet meer is om het gesprek te voeren. Met het bewustzijn van een volwassene en het verlangen naar  verbinding van de 12-jarige, hoeft ze zich niet bij de eerste afwezige reactie neer te leggen. Ze heeft gezien, dat ze dichtbij haar eigen ervaringen kan blijven en doorvragen. Wie ziet is aan zet. We sluiten de oefening af met verbinding maken met zichzelf als 12 jarig meisje, zodat Jitske vanaf nu weer bewust de waarheidszoekende kracht van zichzelf ter hand neemt. Een grote glimlach verschijnt op haar gezicht. “Ik ga het gesprek gewoon aan.”

Kun je de zin van je leven in één zin vangen?

Kun je de zin van je leven in één zin vangen?

Karlijn (49) loopt vast in haar werk. Ze combineert veel te regelmatig activiteiten van het werk met haar privé-leven, zelfs in het weekend. Ze heeft zo’n ingebouwde drive om haar werk goed te doen, dat het eigenlijk nooit af is, of goed genoeg. Het liefst zou ze dag en nacht dienstverlenend bezig zijn en de hele wereld redden. Ze vertelt zichzelf dat ze reëel moet zijn, maar ja, dat verlangen zit er wel. Ze heeft een modus gevonden om haar diep verankerde wens om goed te zijn voor de wereld, kwijt te kunnen in haar werk. In haar werk heeft ze haar draai gevonden, ze wordt gerespecteerd, verzet bergen met werk en kan er [als ik haar ernaar vraag] beamen dat ze zinvol bezig is. Omdat ze toch wel veel van zichzelf eist, komt ze emotioneel in de knel.

Ze vraagt zichzelf af “Wil ik teveel?” “Stel ik niet de juiste grenzen?” “Waardeer ik mezelf wel genoeg?” Heel accurate vragen. Wat echter nog dieper ligt is de vraag: weet ik eigenlijk wel wat ik hier komt doen? Na de grootste emotionele disbalansen en onzekerheden aangepakt te hebben, komen we na 6 sessies zelfzorg bij de Grote Vraag.

Wat is de ZIN van je leven? Waarom ben jij hier op aarde?

Karlijn tijdens de vind-je-zin-sessie: “Ik kijk er echt naar uit om die vraag beantwoord te krijgen, maar ik denk dat ik te sceptisch ben om het te geloven.” Ze haalt me de woorden uit de mond. Veel mensen zijn sceptisch als het gaat om de ZIN van hun eigen bestaan. Ze zien wel dat anderen zin toevoegen of een zin hebben, voor zichzelf geldt meer “Ik weet echt niet wat ik hier kom doen” of  “Ik doe maar wat.” “Al sla je me dood, daar kan ik toch geen antwoord op geven.”

In mijn coachingspraktijk blijkt echter dat er wel steeds antwoord te vinden is op die vraag.

Door met veel mensen erover te praten heb ik zelfs een tactiek gevonden die werkt, en die blokkades die je ZIN inperken aanpakt. Ja, het kan natuurlijk alleen als je er zin in hebt om je ZIN te vinden. Hoe is dat voor jou? Kijk je ernaar uit om te weten wat de dieperliggende drive is onder je bestaan? Lijkt het je wel fijn om woorden te geven aan die belangrijke boodschap in je leven? Voel je er wat voor om met een eigen geschreven mantra richting en focus te geven aan je leven?

Ik vertel je graag over de vind-je-zin-sessie met Karlijn.

We lopen het bos is en ik laat haar zichzelf een eerste idee geven van wat ze hier komt doen op aarde. De eerste twijfels komen er uit, maar ook de eerste vurige pleidooien voor wat ze werkelijk belangrijk vindt. We lopen net zolang totdat er een beeld ontstaat. Ik ondersteun met verhelderen, omdenken, stimuleren om woorden te vinden voor de diepere verlangens die ieder mens in zich heeft.  Dan wordt het tijd om te proeven hoe het is om het beeld te gieten in een mal, een zin die alles wat ze verteld heeft in zich draagt. Bij Karlijn merk ik dat een aantal fases nodig zijn. We zoeken een bankje uit, en ze trekt een zelfreflectie-kaart wat er nu nodig is. Vertrouwen. In de roos voor haar sceptische geest.

Ik bevestig, “probeer het nu maar gewoon. We maken samen een zin en dan ga jij daar een minuut of wat mee zitten en je laat hem rollen over je tong, proeven hoe het klinkt en wat het met je doet.”

De eerste proef: Ik ben hier om mensen te ondersteunen om van waarde te zijn. “Te weinig samen en te saai”, conludeert ze.

De tweede proef: Ik ben hier om mensen te helpen zich van waarde te voelen. “Te veel bedacht vanuit mijn hoofd en er zit geen flow in.”

De derde proef: Ik ben hier om mensen tot bloei te laten komen”. “Ik mis nog wat inspiratie, maar hier word ik wel heel blij van.”

De vierde proef: Ik ben hier om mensen tot bloei te laten komen en te bouwen aan een duurzame en rechtvaardige samenleving. “Wat als ik het eens omdraai?”

De vijfde proef: Ik ben hier om te bouwen aan een duurzame en rechtvaardige wereld en laat mensen tot bloei komen. “Zijn het twee aparte zaken?”

De zesde proef: Ik ben hier om te bouwen aan een duurzame en rechtvaardige wereld zodat mensen tot bloei komen. “Ja dat is hem!”

Ze heeft iets wat past. Het klopt. Ze voelt het gewoon dat het klopt. Het sceptische maakt plaats voor een besef dat ze zichzelf wel degelijk kan terugvinden in deze woorden. We staan op en wandelen terug. Al teruglopend bespreken we hoe het werkt in de praktijk, hoe je je ZIN kan toepassen in je dagelijkse leven. En dan valt het allerlaatste kwartje en de zevende uiteindelijke ZIN vormt zich:

“Ik ben hier om te bouwen aan een duurzame en rechtvaardige wereld zodat ik en de mensen met wie ik leef en werk tot bloei komen.”

Iedere keer weer ben ik trots, blij, verbaasd, dankbaar en ontroerd dat mensen woorden vinden voor hun diepe zielsmissie. Het is zo’n geschenk waarmee je je leven verrijkt. En daarmee dat van anderen en de wereld als geheel. Het mooie is, iedere ZIN is goed. Zie deze andere voorbeelden uit vind-je-zin-sessies.

“Ik ben hier om mezelf te ontwikkelen.”

“Ik ben hier om anderen vertrouwen te schenken.”

“Ik ben hier om het wonder speels en liefdevol te beleven en vertalen.”

“Ik ben hier om te stralen en anderen te inspireren.”

“Ik ben hier om mijn hart en dat van anderen te helen.”

Wil je meer weten of zelf ervaren? Boek gerust een proefsessie of ga mee wandelen!

Wachten met zingeving tot na je pensioen?

Wachten met zingeving tot na je pensioen?

Een verhaal uit mijn praktijk. Maakt het uit hoe oud je bent, om te groeien, om jezelf te ontdekken, om ervaringen uit je kindertijd in een nieuw daglicht te zien om te kunnen concluderen dat de ingeslagen weg misschien toe is aan een koerswijziging? Nee het maakt niet uit hoe oud je bent, en je hoeft zeker niet te wachten tot na je pensioen, blijkt uit dit verhaal van Harmen. 
Harmen (59) was 16 toen vriendjes langskwamen om te vragen of hij mee de stad in ging. Hij zei ja, terwijl zijn hart liever bezig wilde blijven met het bouwen van zijn eerste donkere kamer, een eigen fotostudio. Die hele middag in de stad was hij bij zijn vrienden, en ook weer niet. Hij herhaalde maar in zichzelf dat hij toch liever thuis was gebleven, hij kon zich niet neerleggen bij zijn besluit. Toen Harmen deze week in ZINTRE kwam en deze herinnering kwam bovendrijven uit zijn onderbewuste, werd het kraakhelder: “Dit is wat ik vaker doe. Maar ik zie nu dat het voor geen meter helpt. Als ik ergens voor ga, dan moet ik daar met mijn aandacht zijn. De situatie verlangt mijn aanwezigheid. Waarom zou ik dat dat ook niet doen?”

Waarom Harmen kiest voor zelfzorg en zinleving? “Volgend jaar wordt ik zestig, dus ik heb nog een aantal jaren dat ik werk. De invulling van het werk plus de regelmaat geeft me houvast, daarom denk ik dat het wijs is als ik me nu al voorbereid op wat ik daarna, nadat ik gestopt ben met werken kan betekenen.” Harmen is bij me gekomen, eerlijk gezegd, “omdat ik geen sacherijnige oude brompot wil worden. Ik hoor mijn schoonvader weleens zeuren en klagen, er is niets goed. Dat wil ik dus echt niet.” Aanleg hiervoor; voor ‘geen gat meer zien in het leven’ heeft hij echter wel. Sinds zijn kinderjaren knaagt er iets in hem. “Ik was altijd wel bezig met een vraag als, maar waarom doe ik dit of wat is hier nu de zin van? Ik voel ook zo goed de zinloosheid van alles. Ik wil niet meer dat dat me uitholt.”

We zijn met de zelfzorg bijna drie maanden op weg en het is leuk om te vertellen dat Harmen zeker veranderingen begint op te merken. Zo had hij zijn standaard “nee, daar doe ik niet aan mee” aan de kant durven zetten toen het schoolbestuur, waar hij werkzaam is, hem gevraagd had op het jaarlijkse personeelsfeest een bijdrage te leveren. Zijn eerste en vaak definitieve reactie zou voorheen geweest zijn om te denken dat “niemand daar toch op zit te wachten’? Overtuigd als hij regelmatig lijkt te zijn van de onzin van zijn aanwezigheid. Of “dat kan ik nu wel doen, maar het wordt vast toch niets.” Wat verder niet uitgewerkt wordt in zijn hoofd, wat er dan wel of wat er dan niet een goede uitkomst is. Door de oefeningen die we doen, krijgt hij steeds meer besef dat zijn bijdrages, zijn oneindige stroom grapjes, zijn werkwijzen verschil maken voor zijn leerlingen. Dus toen het schoolbestuur de directe vraag stelde of hij met een band wilde optreden, liet Harmen de vraag rusten om te concluderen dat hij altijd iets zou kunnen proberen. Er werd een band samengesteld, muzieknummers uitgezocht, en een soort quiz opgesteld. Het feest werd knallend ingeleid door zijn bedachte act en een stralende Harmen vertelt dat hij zelfs na zijn act op het feest is gebleven (normaal gesproken vind ik zulke gelegenheden een ramp) en dat er allerlei mensen naar hem toekwamen om te zeggen hoe leuk ze het hadden gevonden en dat het de stemming er goed had ingebracht.

Het maakt niet uit hoe oud je bent, om te groeien, om jezelf te ontdekken, om ervaringen uit je kindertijd in een nieuw daglicht te zien om te kunnen concluderen dat de ingeslagen weg misschien toe is aan een koerswijziging.