Hoe helpt coaching op zelfzorg je in je persoonlijke ontwikkeling?

Hoe helpt coaching op zelfzorg je in je persoonlijke ontwikkeling?

Het begin van geluk ligt in de keuze om voor jezelf te zorgen.Op eigen benen staan, luisteren naar wat je wil, met weerstand omgaan, keuzes durven maken, compassie dragen. Het hoort allemaal bij voor jezelf zorgen. Wat je ervoor terugkrijgt is van onschatbare waarde! Immers, je kunt niet om je-zelf heen. Je neemt je-zelf overal mee naar toe. En als je besluit om voor je-zelf te gaan zorgen, dan krijg je daar uiteraard iets voor terug.

Je zult merken dat je eigenlijk heel gezond in elkaar zit, precies zoals jij bedoelt bent, maar dat het wel nodig is, dat je je aan je eigen handleiding houdt en niet teveel die van anderen gebruikt, want dan gaat het op den duur mis. Je herkent in je eigen leven vast wel een voorbeeld, dat je iets doet omdat je denkt of voelt dat een ander dit nodig heeft, van je verwacht, of erop hoopt. En dat je er dan sowieso naast zit, als je je-zelf hierin gepasseerd hebt. En hopelijk ken je ook de onverwacht positieve situaties als je je-zelf wel meeneemt in je keuzes. Een prachtvoorbeeld is van een jonge vrouw die tijdens sessies telkens aankaartte dat ze twijfelde over het huis waar ze woonde, maar ze kon haar huisgenoten toch niet in de steek laten? Toen ze inzag en met mildheid toegaf dat het huis waar ze woonde echt niet paste bij wie zij is, kreeg ze een week na de lastige keuze gemaakt te hebben voor haar-zelf, uit het niets een aanbod voor een ander huis, dat beter aansloot bij haar manier en ZIN in het leven.

Zelfzorg geeft je een handleiding van jezelf, geeft je inzichten wie je bent en maakt liefdevolle verbinding met jezelf en anderen. Dat geeft weer plezier, focus, haalbare doelen, daadkracht en telkens nieuwe energie. Zelfzorg maakt je vrij om te doen waar je werkelijk ZIN in hebt. Je krijgt gevoel voor wie je bent, wat bij je past en hoe je dat realiseert in je leven.

Uit de volgende reactie blijkt wat er eigenlijk nodig is als je voor je-zelf wilt zorgen: “Je geeft de juiste tools om mijzelf te helen, te bevrijden van iets…Je doet geen kunstje. Je laat het echt uit mij komen en ik heb in geen geval het idee dat ik iets moet doen wat jij vindt of zegt. Jij zet al je instrumenten in om mij volledig te laten zijn.” Dat is zelf-zorg.

Als ik om me heen kijk, is de tijd rijp dat wij als mensheid, als geheel, gaan zorgen voor ons-zelf. De potentie om zorgeloos en zinvol te leven kan vervuld worden door velen. We hebben zo ontzettend veel bereikt als het gaat om rijkdom, welzijn en veiligheid. Veruit de meesten in ons land hebben een woonplek, te eten, toegang tot gezondheid en sociale verbindingen.

Is de tijd daarmee rijp voor andere zorgen? Zorgen voor ons-zelf? Is deze zorg egoïstisch of nog meer op het individu en haar identiteit gericht? Wat mij betreft allesbehalve. Want misschien is de grootste verandering die we gaan ervaren als we voor ons-zelf gaan zorgen, het besef dat we niet op onszelf zijn. Nooit. We zijn altijd in verbinding met leven, met levende wezens, mensen, dieren, bomen. Dichtbij of veraf. We voelen of denken vaak dat we uit verbinding zijn, maar we ZIJN nooit uit verbinding.

We staan aan de vooravond van een grote verandering in ons denken. Het doet me denken aan de omwenteling die plaatsvond in de tijd van Galileo en Copernicus, in de late middeleeuwen. Iedereen geloofde dat de aarde het centrum was van het universum. Verguisd werden zij door de toen heersende (religieuze) machthebbers, toen een nieuwe theorie opdook, dat de zon het centrum vormde van ons zonnestelsel (toen universum). Nu, eeuwen later weten we niet anders meer. Er vind in deze eeuw opnieuw een grote omwenteling plaats in het denken over onze werkelijkheid. En uiteraard is niet iedereen meteen enthousiast met de nieuwe zienswijze.

Velen van ons denken nu nog voornamelijk vanuit het materialistische wereldbeeld dat de basis van onze werkelijkheidsbeleving rust op materie, op deeltjes, op concrete massa. Maar uit quantum-mechanische theorien blijkt een ander werkelijkheid te ontstaan. Namelijk dat de basis van onze werkelijkheid rust op ruimte die trilt en energie bevat, deeltjes kunnen op meerdere plaatsen tegelijk zijn en bovendien is er een continue verbinding tussen deeltjes ook over grote afstanden. Jij en ik als waarnemer hebben volgens deze theorien invloed op wat we ervaren als werkelijkheid. Via ons bewust-zijn hebben we toegang tot die werkelijkheid en kunnen de werkelijkheid zelfs beïnvloeden. 

Dan rijst de vraag. Voor wie zorgen we dan als we zorg gaan dragen voor ons zelf? Eeuwenlang heeft het volstaan dat we zorgden voor onszelf als lichaam en denken. Bijna als een machine. Onze geneeskunst heeft zich daarin tot in de puntjes bekwaamd, met chirurgie, psychiatrie, cognitieve gedragstherapie, medicijnontwikkeling. Artsen gaan steeds verder en preciezer de diepte in met diagnoses. Maar in de praktijk begint de zorg voor ons als mens te haperen, het sluit niet meer aan bij wat (jonge) mensen nodig hebben, bij wat deze tijd van bewustzijnsgroei aan mogelijkheden biedt.

Zelf-zorg anno 21e eeuw neemt een vlucht richting bewust-zijn. Als je bewust-bent van je-zelf, dan draag je zorg voor zowel je lichaam, als je denken, als je gevoel (hart), als je ziel, als je energie. Dat is 1 geheel, nooit afgescheiden. Een ingreep in het ene systeem heeft onherroepelijk effect op het andere systeem. En dat geldt ook voor het systeem mensheid als geheel.

Als jij besluit om voor je-zelf te gaan zorgen, heeft jouw omgeving daar onmiddellijk profijt van. Een mooi voorbeeld daarvan is een jongen van 27 die besloten heeft om een jaar lang te zorgen voor zich-zelf, door 2 keer per maand langs te komen. Na drie maanden van mooie gesprekken, energetische sessies, heldere en praktische keuzes maken, zit hij overduidelijk veel beter in zijn vel. Maar merkt zijn omgeving ook de innerlijke veranderingen? “Mijn ouders zijn heel blij, ze zien dat ik goed in mijn vel zit en veel vrolijker ben.”

Een ander voorbeeld is de zwaar overwerkte medewerker die telkens maar werk overnam van de leidinggevende omdat ze dacht dat ze daardoor de werklast van de leidinggevende verminderde en een goede daad deed. De relatie met de leidinggevende was inmiddels verstrikt geraakt in onuitgesproken verwachtingen. Toen ik haar wees op de keerzijde, dat ze met dit gedrag haar leidinggevende de kans ontnam om te groeien en haar eerder vasthield in een patroon waarin de leidinggevende niet toekwam aan haar eigen thema’s, viel een kwartje. Het was haar intentie om de leidinggevende te helpen, maar omdat ze zich-zelf passeerde had het gedrag het tegengestelde effect. Ze besloot om voor zich-zelf te gaan zorgen en het werk te laten liggen bij de leidinggevende. Dit deed ze eerlijk, liefdevol en duidelijk. Doordat zij beter voor zich-zelf ging zorgen, gaf zij haar leidinggevende eindelijk de kans om met haar eigen uitdagingen aan de slag te gaan en reëel te kijken naar de takenlijst. Haar collega’s merkten vrij snel het verschil van haar houding op de werkvloer. 

Dit en andere voorbeelden en mijn eigen ZIN natuurlijk, hebben ervoor gezorgd dat ik ZELFZORG op mijn menukaart heb opgenomen, in eerste instantie gericht op individuen, maar zeker met de intentie om ons als gehele mensheid te ondersteunen om de veranderingen die op ons aller menukaart staat, te kunnen maken. 

Wil jij hier ook mee aan de slag of ken je iemand voor dit wat zou zijn, aarzel niet en neem contact op. Iedere maand houd ik off/online een ZINloopspreekuur. Gratis en voor niets. 

Kan ik pijn accepteren en toch blij en tevreden zijn?

Wij hebben het in ons om blij en tevreden te zijn met ons leven. Het leven maakt geen onderscheid, hoewel we zelfs soms denken van wel. We vinden dat anderen meer ongeluk hebben dan wij, mooiere karaktereigenschappen of harder moeten werken dan wij. We bezien de wereld vanuit wat de ander zegt, denkt of doet. Maakt het leven dat onderscheid tussen mensen, of maken wij dat zelf? Door onze blik, door hoe we gebeurtenissen in ons leven interpreteren, hoe we geleerd hebben om te gaan met verlies en tegenslagen?

Ja, zeg jij misschien, maar het leven gaat niet over rozen, door wat ik heb meegemaakt kan ik niet meer blij zijn. Inderdaad, het leven schrikt ons op met onaangename gebeurtenissen. Wanneer je vader op jonge leeftijd plotseling overlijdt, je ouders gaan scheiden, je ontslagen wordt, je slachtoffer wordt van geweld, je overgevoelig bent voor stress en in een burn-out terecht komt, vallen zekerheden zomaar weg. Niemand verwacht van jou dat je in zo’n moment blij en tevreden bent. Want iedereen weet dat deze gebeurtenissen diep ingrijpen.

Wat deze gebeurtenissen doen, ze schudden ons wakker, maken ons attent op het feit dat we LEVEN. Nu. En in dat leven ligt de blijheid en tevredenheid verscholen, waar ik over spreek. Het leven is goed, daar hoeven we ons niet om te bekommeren. Als we te veel met de vraag bezig zijn of het leven wel goed is voor ons, verzanden we in een onoplosbaar vraagstuk. De vraag is eerder, kunnen we deze goedheid toelaten? Kunnen we toestaan dat we onze laagjes afpellen en het zonlicht onze huid laten verwarmen? Kunnen we ons verzoenen met angst, ons hart verzachten voor frustratie, ons verdriet een plek geven zodat we niet meer opgesloten hoeven te zijn in onze zelfgebouwde veilige cocon? Kunnen we als een zelfbewuste vlinder onze cocon verlaten en kleur gaan geven aan ons eigen bestaan?

Op die vragen zeg ik in middels volop JA! Tuurlijk ik heb ook mijn weg afgelegd. Maar juist daardoor kan ik met de opgedane wijsheid, invoelend vermogen, vrolijke sprankeling en kracht mogelijk maken dat jij vertrouwen voelt in jouw leven. Dat de mentale muurtjes vallen, die je gevangen houden in een kleinerende gedachte, een beperkende overtuiging, een oud sentiment. Dat je lichaam een fijne plek is om te vertoeven. Dat je geen remmingen meer ervaart om simpelweg JEZELF te ZIJN. Als ik je op een of andere manier hierbij zou kunnen ondersteunen, maakt dat mij weer blij, dus schroom niet om contact op te nemen, als je daar zin in hebt!

Het ZINloze van zelfopoffering

“Mezelf opofferen hoeft echt niet meer”, zei zij, toen iemand haar vroeg: “Zeg, ben jij moeder Theresa?” Toen haar zus stierf, had ze een tijd lang ruimte geboden aan de ziel van haar zus zodat deze rustig kon vertrekken. Ze ging er anders door praten, denken, voelen. Toen ze haar eerste man ontmoette had ze ingestemd om vrij snel te trouwen, terwijl ze daar zelf totaal niet mee bezig was en er ook geen behoefte aan had. De verbinding raakte erdoor danig verstrikt. Toen ze voelde dat ze meer kon geven dan trouwen, werken en kinderen krijgen, beloofde ze dat ze als een missionaris zou klaar staan voor anderen, mensen zou helpen. Dat hielp uiteindelijk haar gezin niet echt, want er ontstond spanning tussen het helpen en er zijn voor haar gezin.

Het besef ontstond dat ze misschien iets deed wat niet helemaal ‘recht’ was, maar ook krom. In haar hart voelde ze wel dat het fijn was wanneer je niet je ego voorrang gaf, maar ruimte kon geven aan de noden van anderen. Daarmee gaf je anderen de kans om zich te ontwikkelen. Ze konden dan iets doen wat hen zonder jouw hulp misschien niet gelukt was.  Bovendien als je toch niet precies wist wat je zelf wilde, kon je net zo goed voor een ander klaarstaan. Hoe kon het dan dat ze toch leeg liep, er verwarring ontstond en ze gebukt ging onder verwachtingen?

De bevrijding ontstond toen ze besefte dat haar klaarstaan voor anderen geregeerd werd door automatismen. Haar overwegingen waren onderhevig aan patronen van schuld, goed willen doen, gezien willen worden en te weinig kennis en verbinding ervaren met haar schitterende zelf. Door het automatisch klaarstaan voor anderen kwam ze niet meer toe aan het leven van haar eigen zielsverlangen oftewel de essentie die haar tot haar maakte en niet tot de buurvrouw. De grond-stof van haar bestaan wilde vorm krijgen, als klei dat je kneedt tot een lichaam en dan met leven inblaast. “Ik kan het leven van anderen niet leiden. Ik kan niet de grond-stof van anderen kneden tot een levend wezen. Dat kan ik alleen met mijn eigen leven”, realiseerde ze zich.

Er was dus iets nodig in haar opofferende gedrag. Het automatisme ‘moest’ plaatsmaken voor bewust-zijn. Klaar staan voor anderen bleef prachtig, maar wel als het ook voortkwam uit haar eigen verlangen en niet om alleen om dat van een ander te stillen of pijn bij anderen te willen vermijden.

Meditatie hielp daar bij. Het letterlijk stil-staan en stil-zitten bracht de innerlijke ruimte die nodig was om een beslissing te kunnen nemen vanuit verbinding met haar prachtige zelf. De stilte gaf haar de mogelijkheid om te luisteren naar wat er gaande was in haar en niet te reageren vanuit leegte of een emotionele behoefte. Zo kon ze zichzelf tijd bieden in haar reacties, situaties ruimer inschatten en haar eigen rol helder krijgen naast die van de ander. Het gaf haar accuraatheid in haar handelen en ze liep niet meer leeg op verwachtingen van zichzelf of een ander.

Even was ze bang dat ze door te stoppen met automatisch klaar staan voor anderen een koud wezen zou worden, dat de warmte voor anderen zou verdwijnen. Maar het tegenover gestelde gebeurde. Haar hart ging nog verder open. Het verlangen om er voor anderen te zijn, is onverminderd groot. Hoe meer ze realiseert uit welke grond-stof zij zelf gebouwd is, hoe meer ze de grond-stof van anderen kan gaan herkennen en de ruimte kan geven om zich te vormen. Ze vind het nog steeds leuk om anderen te verwarmen met haar eigen vonkjes, dingen te doen voor anderen. Of die vonkjes dan daadwerkelijk aanslaan en bij de ander in vuur en vlam omgezet worden, dat maakt in wezen niet meer uit. Haar eigen vuur knispert inmiddels gestaag door.

Geinspireerd, spreekt het je aan en wil je hier zelf meer mee doen? Ik geef 9 december een workshop hierover

https://zijnvolzin.nl/evenementen/van-opoffering-naar-zelfzorg-en-compassie/