“Mezelf opofferen hoeft echt niet meer”, zei zij, toen iemand haar vroeg: “Zeg, ben jij moeder Theresa?” Toen haar zus stierf, had ze een tijd lang ruimte geboden aan de ziel van haar zus zodat deze rustig kon vertrekken. Ze ging er anders door praten, denken, voelen. Toen ze haar eerste man ontmoette had ze ingestemd om vrij snel te trouwen, terwijl ze daar zelf totaal niet mee bezig was en er ook geen behoefte aan had. De verbinding raakte erdoor danig verstrikt. Toen ze voelde dat ze meer kon geven dan trouwen, werken en kinderen krijgen, beloofde ze dat ze als een missionaris zou klaar staan voor anderen, mensen zou helpen. Dat hielp uiteindelijk haar gezin niet echt, want er ontstond spanning tussen het helpen en er zijn voor haar gezin.
Het besef ontstond dat ze misschien iets deed wat niet helemaal ‘recht’ was, maar ook krom. In haar hart voelde ze wel dat het fijn was wanneer je niet je ego voorrang gaf, maar ruimte kon geven aan de noden van anderen. Daarmee gaf je anderen de kans om zich te ontwikkelen. Ze konden dan iets doen wat hen zonder jouw hulp misschien niet gelukt was. Bovendien als je toch niet precies wist wat je zelf wilde, kon je net zo goed voor een ander klaarstaan. Hoe kon het dan dat ze toch leeg liep, er verwarring ontstond en ze gebukt ging onder verwachtingen?
De bevrijding ontstond toen ze besefte dat haar klaarstaan voor anderen geregeerd werd door automatismen. Haar overwegingen waren onderhevig aan patronen van schuld, goed willen doen, gezien willen worden en te weinig kennis en verbinding ervaren met haar schitterende zelf. Door het automatisch klaarstaan voor anderen kwam ze niet meer toe aan het leven van haar eigen zielsverlangen oftewel de essentie die haar tot haar maakte en niet tot de buurvrouw. De grond-stof van haar bestaan wilde vorm krijgen, als klei dat je kneedt tot een lichaam en dan met leven inblaast. “Ik kan het leven van anderen niet leiden. Ik kan niet de grond-stof van anderen kneden tot een levend wezen. Dat kan ik alleen met mijn eigen leven”, realiseerde ze zich.
Er was dus iets nodig in haar opofferende gedrag. Het automatisme ‘moest’ plaatsmaken voor bewust-zijn. Klaar staan voor anderen bleef prachtig, maar wel als het ook voortkwam uit haar eigen verlangen en niet om alleen om dat van een ander te stillen of pijn bij anderen te willen vermijden.
Meditatie hielp daar bij. Het letterlijk stil-staan en stil-zitten bracht de innerlijke ruimte die nodig was om een beslissing te kunnen nemen vanuit verbinding met haar prachtige zelf. De stilte gaf haar de mogelijkheid om te luisteren naar wat er gaande was in haar en niet te reageren vanuit leegte of een emotionele behoefte. Zo kon ze zichzelf tijd bieden in haar reacties, situaties ruimer inschatten en haar eigen rol helder krijgen naast die van de ander. Het gaf haar accuraatheid in haar handelen en ze liep niet meer leeg op verwachtingen van zichzelf of een ander.
Even was ze bang dat ze door te stoppen met automatisch klaar staan voor anderen een koud wezen zou worden, dat de warmte voor anderen zou verdwijnen. Maar het tegenover gestelde gebeurde. Haar hart ging nog verder open. Het verlangen om er voor anderen te zijn, is onverminderd groot. Hoe meer ze realiseert uit welke grond-stof zij zelf gebouwd is, hoe meer ze de grond-stof van anderen kan gaan herkennen en de ruimte kan geven om zich te vormen. Ze vind het nog steeds leuk om anderen te verwarmen met haar eigen vonkjes, dingen te doen voor anderen. Of die vonkjes dan daadwerkelijk aanslaan en bij de ander in vuur en vlam omgezet worden, dat maakt in wezen niet meer uit. Haar eigen vuur knispert inmiddels gestaag door.
Geinspireerd, spreekt het je aan en wil je hier zelf meer mee doen? Ik geef 9 december een workshop hierover
Een kort verhaal dat ik in 2005 schreef na aanleiding van een meditatie. Wanneer je pijn, verdriet, woede, kortom het menselijk lijden toestaat in je eigen hart, kan dit je diepgaand bevrijden, niet slechts voor eenmaal, maar voorgoed. Daar ligt het begin van mededogen voor je eigen bestaan en dat van alle andere levende wezens.
Het was paasmorgen, een grijze zondagmorgen. Haar vriendinnen waren al vroeg op, zij ook, maar ze had nooit zo’n behoefte om op dit vroege uur uitgebreid te gaan kletsen. Ze zei dat ze ging mediteren op het balkon. Het was buiten nog koud. Ze legde kussens neer, zodat haar billen niet de koude betonnen vloer van het balkon raakten. De slaapzak sloeg ze om zich heen. Hehe! Even rust. “Paasmorgen”, dacht ze. En meteen kwam het woordje “lijden” erachter aan. Wat dat was wist ze nog steeds niet. Lijden. Ze dacht dat ze instinctief wist wat het betekende, maar zeker hierover was ze niet. Ze dacht ook dat ze zelf vaak gevoelens van lijden voelde. Dat was, en dat wist ze wel zeker, niet hetzelfde als lijden, ze vond niet dat ze leed. Ze voelde alleen soms gevoelens van lijden. Nu ze zo stil zat, een deur verder dan haar vriendinnen, midden in een vreemde stad, op een koud balkon, kwamen deze gevoelens opnieuw op. Heel makkelijk ging dat, het gevoel was bijna altijd latent aanwezig. Het verborg zich vlak onder haar huid.Ze ging zitten en opende haar hart. Ze opende haar hart en bad dat ze de betekenis van lijden kon opdiepen uit deze ervaring.
Haar gebed werd ingewilligd. In haar hart ontstond een traan. Het lijden van de gehele mensheid kwam bij elkaar in deze traan. Ontelbare gezichten verwrongen van pijn, angst, verdriet, woede werden weerspiegeld in de traan. Zoveel menselijkheid in een enkele druppel. De traan vloeide in haar hart. Hij zwom er rond maar wilde dolgraag het daglicht zien. De traan wilde gelaten worden, zoals men een schip te water laat. De traan wilde gehuild worden. Opnieuw werd haar gebed verhoord. Haar hart liet de traan vrij. Zij voelde de zachte beklemming van verwrongen gezichten in haar binnenste, beklemming van lijden wat bevrijd wil worden. Het lijden van de mensheid rolde over haar wang en spatte uiteen op haar benen. Ze had het lijden van de mensheid in die enkele traan mogen voelen en kunnen bevrijden. Zo werd zij zelf ook bevrijd op deze grijze paasmorgen.
Juist dit doelloze aspect van meditatie vind ik in onze tijd een ware verademing. De maatschappij lijkt doortrokken van doelgericht denken, het behalen van targets en het kwantificeren van ervaringen.Daarvan kunnen je hart en hoofd behoorlijk op hol slaan. In de meditatiezaal kun je een moment beleven waarin alle doelen weg mogen vallen. Je betreedt een lege, vrije ruimte waarin je volkomen doelloos jezelf mag zijn. Meditatie dient geen doel anders dan jezelf ontmoeten zoals je bent.
De kracht van meditatie zit in het feit dat je het leven neemt zoals het komt. Als je daar in geoefend raakt, merk je dat er grappig genoeg niets effectiever is dan dat. Meditatie nodigt de geest uit voorbij het automatische denken, reageren en voelen. Er wordt geoefend om het bewustzijn te laten rusten bij aanwezige gedachten en gevoelens, zonder daarbij enig doel na te streven. Dat het wel degelijk doeltreffend werkt, blijkt uit toenemende berichtgeving over meditatie in de media. Mediteren vermindert stress, verhoogt het gelukshormoon serotonine en vergroot de emotionele regulatie. Bij depressie werkt het net zo effectief als antidepressiva.
Zo gauw je probeert effecten na te streven in je meditatie verdwijnen ze als sneeuw voor de zon. Als je dan blijft zitten op je meditatiekussentje met “lege” handen, kun je de rijkdom gaan ervaren die er al die tijd al was, wachtend om door jou ontdekt te worden!
Deze lessen geef ik 2 keer per week in mijn atelier Generaal Foulkesweg 37. Als je een les mist, kun je hem op een andere tijd inhalen. Zo kun je iedere week terecht voor een uur (of twee) opladen van je innerlijke waakvlam.
Silent Mindfulness
Lichaam opwarmen, ontspannen, gronden.
Kopje thee drinken om je mind tot rust te laten komen. De tijd nemen om je plekje op het kussen in te nemen, om “te landen”
Ik begeleid je in het bewust blijven van je ademhaling. Dan zijn we stil. We zitten op ons kussen / bankje. Als onze benen en mind toe zijn aan beweging, geven we ze dat, in stilte lopen we. We sluiten af met luisteren naar onze ademhaling al zittend of liggend.
Ervaar je jezelf zoals je werkelijk bent. In de spiegel van de stilte en de natuur zie je een zelfbeeld vrij van oordelen en negatieve bijsmaak. Je doet krachtige oefeningen die het ritme in jezelf herstellen en je maakt een stiltewandeling door het betoverende beekdal. De tuinster vertelt over hoe zij leeft met de natuur en hoe dit haar inspireert tot een rijk leven. Ze serveert een verse biologische lunch met ingrediënten van de tuin. Tijdens de meditaties kunnen nieuwe inzichten verteerd worden en een plek krijgen, zodat je er ook thuis mee aan de slag kunt.
Kosten 65 euro, opgave nodig, liefst voor 14 mei.
Locatie: Kortenburg te Renkum zie Ommuurde Tuin
17 mei 10.30-16.30
infoatzijnvolzin.nl
Als het aan Esther Kuiler en Laura Jonker ligt, genieten dit jaar veel mensen van ontspanning en bezinning op de Ommuurde Tuin in Renkum. Zij starten met seizoens-meditatiedagen op een van de mooiste plekken van Gelderland. Met hun samenwerking komt een langgekoesterde wens in vervulling: bezinning bieden op deze schitterende historische plek. “Ik sta dag in dag uit midden in het seizoen” vertelt tuinster Esther. “Ik merk hoe gezond en vervullend het is om mee te gaan met het ritme van de natuur. Op de tuin ontmoet ik mensen die hele dagen achter de computer zitten en dit ritme ontgroeid zijn. In de tuin komen ze op adem.”
Laura is meditatietrainer en vult aan: “Als werkende moeders van drie kinderen, weten wij als geen ander hoe het is om continu bezig te zijn. Het is zo belangrijk om rust voor jezelf te bewaren en te koesteren. De meditatiedagen zijn bedoeld voor mensen die een actief leven leiden en zich willen opladen aan de natuur. De natuur is als een spiegel, ze laat je zien zoals je werkelijk bent, vrij van oordelen, vrij van negatieve bijsmaak. Een dag daarin verblijven is als een warm bad, het ontspant en verfrist je tegelijkertijd.
De twee vrouwen zijn sinds het begin van hun studie Bosbouw in Wageningen vriendinnen. Na hun studie begon Esther met De Ommuurde Tuin. Laura begon een biologische winkel op landgoed Hemmen. Inmiddels heeft zij de winkel achter zich gelaten en richt zich nu volledig op het geven van meditatielessen. Esther heeft met de Ommuurde Tuin in vijftien jaar tijd een plek gerealiseerd die eer doet aan de historie. Ze vertelt: “In de tijd van Koningin Emma was de tuin tevens een plek van bezinning en rust. In het centrum van de tuin hebben we een open plek aangelegd. Zo’n plek markeerde vroeger een begin- of eindpunt voor een wandeling, het was een plek om je plaats op aarde te bepalen. Toen Laura met het idee kwam voor meditatiedagen heb ik dan ook gelijk ja gezegd. Op deze manier kunnen we onze krachten bundelen en mensen een plek geven om innerlijke rust te ervaren, iets dat hard nodig is in deze tijd.”
Er zijn ook dagen in de zomer 28 juni, de nazomer 6 september en de herfst 11 oktober. Voor meer informatie kunt u terecht bij info@zijnvolzin.nl of bel met Laura Jonker 06-4522 9 355
Een kort verhaal dat ik in 2005 schreef na aanleiding van een meditatie. Wanneer je pijn, verdriet, woede, kortom het menselijk lijden toestaat in je eigen hart, kan dit je diepgaand bevrijden, niet slechts voor eenmaal, maar voorgoed. Daar ligt het begin van mededogen voor je eigen bestaan en dat van alle andere levende wezens.