Het was tijdens onze eerste vakantie samen. Mijn man en ik waren slechts een jaar bij elkaar, nog steeds verliefd maar ook met de beide benen op de grond. Want met onze keuze om samen te gaan wonen, was ook de opdracht gekomen om twee gezinnen van drie jongens bij elkaar te brengen. Onze eerste gezamenlijke vakantie vierden we dichtbij huis, in Drenthe. We hadden bewust een duurzame camping uitgekozen met een natuurlijke zwemvijver en allerlei activiteiten waar opgroeiende jongens zich in kunnen uitleven. Er zou genoeg ruimte zijn om elkaar te ontmoeten, maar ook om elkaar te laten. 

Na een paar dagen voelde ik dat ik mijn aandacht kon laten gaan, de kinderen hadden het goed, mijn man was aan de wandel met de hond en ik liet mezelf totaal tot rust komen liggend in het gras, onder een berk. De zon speelde met mijn blik door de frisgroene blaadjes. Ik ging erin op, maar ik voelde ook nog steeds de steunende kracht van de aarde onder me. Zonder aankondiging was daar ineens het besef, als een lichtstraal die mijn gehele leven in de toekomst liet zien. Ik hoefde vooral te doen waar ik zin in had. Als ik dichtbij mijn levenszin zou blijven dan zou mijn leven zoveel meer ontspannender en makkelijker verlopen. Ik voelde het in iedere vezel van mijn lijf. Als ik dichtbij de aarde en mijn zielsverlangens zou blijven, dan kon er eigenlijk niets mis gaan!

Mijn levensmotto zijn vol zin was geboren. In dit artikel geef ik je graag een paar tips en informatie over hoe je je leven vol zin kunt leiden, zodat het meer geaard en vervuld gaat aanvoelen. En waar beter te beginnen dan bij de aanstaande vakantietijd. 

Bijna iedereen kijkt uit naar vakantie. Voor de één is het een race tegen de klok om alle highlights af te vinken; voor de ander is het dé kans om juist niets te móeten. Maar wat als vakantie niet alleen een moment is om te ontsnappen, maar juist de ideale voedingsbodem biedt voor je diepste verlangens, je hart te openen en je relaties te verdiepen? Hoe organiseer je een reis waarin je niet alleen de wereld ontdekt, maar vooral jezelf, de mensen om je heen en je relatie met de aarde? Hoe kun jij straks met hernieuwde rust, gegrondheid en zinvolle verbinding thuiskomen?

Hoe we op vakantie gaan zegt veel over hoe we naar het leven kijken en hoe we onszelf het leven geven en gunnen. In de vakantietijd kan jouw persoonlijke levensvisie ten volle aan de oppervlakte komen. In de zomertijd kan immers niets en niemand zich verschuilen. De zon trekt met haar warmte en stralingskracht al onze goedbedoelde intenties naar de oppervlakte en dat zien we ten volle terug in de vakantietijd. 

Als eerste is het belangrijk dat we een keuze maken voor een bestemming waarin we kunnen gronden. Dat betekent concreet dat we in de vakantieperiode ook tijd kunnen maken om te vertragen, te verstillen, maar ook om het contact te verdiepen met de plek waar we zijn, met de aarde en onze zintuigen.

Stel: je stapt op de fiets in een rustige vallei, de ochtendlucht vult je longen en je hoort alleen het zachte gekwetter van vogels. Het is een simpel moment, maar tegelijk fundamenteel anders dan de hectiek van thuis. Veel vakanties volgen nog steeds het script van ‘zo veel mogelijk zien in zo weinig mogelijk tijd’. De toeristische toer, waar je van monument naar monument rent, foto’s schiet en vervolgens meteen doorgaat naar het volgende icoon. Natuurlijk: het is leuk, prikkelend en zeker behoorlijk indrukwekkend. Maar zelden brengt het je bij jezelf of verdiept het je relatie met de levende omgeving.

Vertragen betekent niet dat je niets mag doen, maar wél dat wat je onderneemt vervuld raakt van aandacht. Je kiest ervoor om je onder te laten dompelen in de ervaring. Bijvoorbeeld al wandelend of in een kano, of op de fiets. Met je blote voeten in het gras. Met je rug tegen een boom of je blik op die mooie kerk gericht. De ingetogenheid van de vertraging creëert ruimte – ruimte om te voelen, te luisteren en je te verbinden. Daarnaast geeft de vertraging en de verstilling je de mogelijkheid om nieuwe ideeën en inzichten te ontmoeten, zoals dat bij mij gebeurde onder de berk. Want jouw zielsverlangens liggen al lang en breed klaar om geleefd te worden. Ze hoeven alleen maar aan de oppervlakte te komen.

Tijd in de natuur verlaagt het stresshormoon cortisol, verhoogt de productie van endorfine en verbetert je concentratievermogen. Maar los daarvan is er iets oer-menselijks aan het contact met de aarde. Tijdens mijn reizen zorg ik altijd dat ik vaak en veel de natuur in kan. Het liefst met een tent of camper, als het kan wildkamperend. Het brengt me terug in een staat waarin ik volledig mezelf mag zijn. Wanneer mijn handen de aarde raken, ervaar ik telkens weer hetzelfde: kalmte en vertrouwen. Alsof de aarde de onzin uit mijn hoofd zuigt en mijn zin in het leven wakker maakt.

Ten tweede is het belangrijk dat de vakantieperiode ons de mogelijkheid biedt om opnieuw te herijken en je wortels te versterken. Wanneer we aan vakantie denken, denken we misschien aan verre oorden, nieuwe horizonten: in ieder geval denken we aan een andere omgeving dan thuis. Het is ook zeker gezond om jezelf in een onbekende omgeving te brengen. Want juist de onbekende paden maken dat je leert omgaan met onzekerheid, leert vertrouwen op wat je al wel weet. Wat als de echte uitnodiging van vakantie juist is: om dieper thuis te komen bij jezelf? Om de relatie met je eigen thuis te versterken — niet alleen je huis van steen, maar dat stille centrum in jezelf waar je echt kunt landen.

Een nieuwe omgeving helpt je loskomen van gewoontes, rollen en dagelijkse patronen. Ineens kijk je met andere ogen. De stilte van een berg, de uitgestrektheid van een zee, een onbekend plein in een onbekend stadje, andere gezichten en uitdrukkingen. Ze spiegelen jou iets. Door deze nieuwe ervaringen kun je directer voelen wat er bij jou van binnen leeft. Waar jij van ‘aan’ gaat. Waar jouw hart sneller van gaat kloppen, maar ook waar jij je misschien tot in je tenen aan ergert. 

Kun je in de vakantie de ruimte nemen om even niets te moeten, maar vooral te ervaren? Kun je losser komen van hoe je het altijd doet, of hoe iets hoort te gaan?

Jouw wortels liggen niet perse in de dingen die je doet, maar in datgene wat werkelijk waarde heeft voor jou. Jouw wortels mogen groeien in datgene dat jou meer levend maakt. Net zoals bomen hun wortels laten groeien in de aarde, daar ontlenen ze voedingstoffen, water en enorm veel stevigheid aan. Kun jij in de vakantie je wortels verstevigen in jouw waarden?

Laat de vakantieperiode een tijd zijn waarin je even niets hoeft of moet, maar waarin je vooral kunt zijn vol zin. Dan merk je dat ‘thuis zijn’ niet alleen iets is van een plek, maar van een staat van zijn. Een staat waarin je jezelf weer toelaat. Waarin je met mildheid kunt kijken naar wie je in al die jaren geworden bent — en waarin er ruimte is voor degene die je in de toekomst nog wilt zijn. 

Vakantie kan dan gaan voelen als een zachte heroriëntatie — niet zozeer weg van het gewone leven, maar terug naar wat wezenlijk is voor jou. Ontspanning voelt dan ook niet aan als iets wat je moet creëren (omdat je anders zo gespannen blijft). Ontspannen is als het toelaten van het idee dat water altijd naar een diepste punt stroomt. Op eenzelfde manier wil ons-zelf altijd bewegen richting een ontspannen staat van zijn. 

Je natuurlijke staat van zijn is namelijk niet gejaagd of gespannen. Die is open, zacht, ontvankelijk. Wanneer je jezelf toestaat om écht tot rust te komen – niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal en emotioneel – dan gebeurt er iets wonderlijks. Je zakt als het ware door de spanning heen.

Laat daarom dan ook je koffers vol verwachting thuis. Ontspanning laat zich niet forceren. De onbewuste druk die velen van ons aan vakantie hangen: ‘en nu moet ik ontspannen’ mag de prullenbak in. Ontspanning ontstaat als we bereid zijn te ontladen. Als we meer gaan meebewegen met de stroom van het leven. Ook als die ons op onbekend terrein brengt. 

Het is die diepere ontspanning die we onszelf tijdens een vakantie gunnen, die ons weer thuis brengt bij onszelf.

Tips om op een ontspannen manier vol zin thuis te komen bij jezelf. 

Vakantie is bij uitstek een moment om op een zinvolle manier te verbinden. Met datgene waar je in de drukte en waan van alledag niet aan toekwam, omdat je to-do lijst eindeloos lijkt. In een vakantie kan dat gesprek met je partner wel, kun je zeker die vriend(in) opzoeken of leg je zomaar dat vrolijke contact met de degene die achter je in de rij staat. Als de haast wegvalt, ontstaat er ruimte voor echte aandacht. Voor elkaar. Voor lachen, voor stil-zijn, mijmeren. Voor iets wat je dwarszit of juist voor het delen van je dromen. Zonder de druk van alles-wat-nog-moet, kunnen we eindelijk vol zin samen-zijn. 

De momenten van vernieuwde verbondenheid die je op vakantie ervaart, verdiepen je bestaande relaties. Met een partner, kinderen, vrienden, buren, collega’s. Op zoveel vlakken kan er daarna meer verbinding blijven. Die ene blik, die wandeling samen, dat warme gesprek – het tilt je op. En vooral, je creëert meer ruimte voor wat jou – op een diepere laag dan het praktisch-oppervlakkige – zingeeft. 

Tip voor soloreizigers:
Schuif aan bij een koffietafel op de camping, volg een lokale workshop of maak een praatje met een buur op het pad. Dat zorgt voor onverwachte vriendschappen en een frisse blik op je eigen wereld.

Aan zijn vol zin wijd ik inmiddels ruim tien jaar mijn aandacht, tijd en energie. Ik heb daardoor volop begrepen dat mijn leven verder reikt dan alleen mijn eigen genot of plezier. Om dat te illustreren zal ik dit artikel afsluiten met nog een verhaal. Van de vakantie die ik vorig jaar maakte. Alleen met mijn drie jongens naar Nepal.

Vorig jaar was de vierde keer in mijn leven dat ik in een vliegtuig stapte om een “grotere” reis te maken. Ik had een droom. Ik wilde de kinderen de pracht en stille kracht van de Himalaya laten ervaren. Ik wilde ze meenemen naar de ongetemdheid van de jungle. En ze laten proeven van een totaal andere cultuur. Een vierde belangrijke drijfveer was dat ik voor het eerst van mijn leven met mijn drie jongens zelf op pad wilde gaan. Zonder inmenging van een partner.

De taxi had ons naar de oude stad gebracht waar we de eerste nacht zouden overnachten. Ik had vanwege een niet-verklaarbare reden gekozen voor het koningsdorp Patan. Onze spullen hadden we in het hostel gelaten en al dwalend gingen we meteen na aankomst op pad. De jongens (toen 12, 15 en 18) keken hun ogen uit, zoveel kleur, geur en overal mensen. De straten waren vol met groepjes mensen. Ze liepen allemaal één kant uit. 

We keken elkaar aan en besloten om de mensenmassa te volgen. We liepen door kleine straatjes en oude steegjes tot we plots uitkwamen op een groot plein. Daar stonden duizenden mensen. Ze joelden, riepen en scandeerden een opzwepende tekst. De aanblik, de sfeer, de totale uitgelatenheid van al die mensen, het was op zijn minst indrukwekkend. En toen zagen we de reden van hun roepen. Tientallen mannen trokken een houten gevaarte zo hoog als een vier-verdiepingen huis op houten wielen een steile weg op. In de houten kar versierd met ontelbare bloemenslingers, gekleurde banieren en vlaggen, stond een beeld van een godin. 

Zonder het te plannen, zonder het te weten, maar omdat we onze zin hadden gevolgd, waren we terecht gekomen in de belangrijkste viering van de plaatselijke bevolking. De blik in de ogen van mijn kinderen zal ik nooit vergeten. We mengden ons tussen al die duizenden Nepalezen die hun hart uit hun lijf zongen en we deden mee. We joelden net als hen, we zweepten de mannen aan om kracht te tonen om de loodzware kar de berg op te trekken. We waren één met al die mensen om ons heen.

Als mens hebben we een bijzonder geschenk gekregen. Levenszin. Er zijn simpelweg zaken waar jouw hart sneller van gaat kloppen. Er zijn ontmoetingen waar jij zin van krijgt. Je kunt met jouw kwaliteiten betekenis geven aan het leven om je heen.

Je kunt je levenszin levenslang verstoppen, of zelfs begraven. Maar tot het moment dat jij je laatste adem uitblaast, is het mogelijk om je levenszin aan te wakkeren tot een krachtig vuur van creatie. 

Ik heb dat gedaan met mijn zijn vol zin. Inmiddels geef ik alweer tien jaar retraites, neem mensen mee op een reis naar binnen, door met ze mee naar buiten te gaan. Ik mediteer wekelijks met wie wil, om de connectie met je levenszin te versterken.  Ik coach diegene die verlangt vervulling te vinden in zijn/haar leven. Ik organiseer een superleuk festival voor “zinlevers”. Kortom: ik leef volop mijn zin.