Een verhaal uit mijn hart. Als je hart niet compleet voelt, of in stukjes, of ingesloten, hoe kun je dan openhartig zijn? Waar haal je de moed vandaan om te luisteren naar je hart, wanneer het aanvoelt als een open wond of verstopt zit onder een dikke deken? Is het mogelijk om de deur naar je hart open te houden en te zijn met dat wat is?
In mijn praktijk zie ik telkens weer voorbeelden van mensen die door het leven (flink) geraakt zijn. Dan gaat vaak genoeg een deurtje dicht. En ja, dat deurtje kan weer open!
Ja. Dat kan. Uit eigen ervaring ken ik de diepe krochten van het hart. Van haat, tot afgunst, van rouw, van schuld, van negativiteit. Toen mijn enige zus zelf besloot uit haar leven te stappen, was ik een meisje van 22. Tot over mijn oren vrolijk en bleu naïef met een diepe hunkering naar verbinding.
Het plotseling afgesneden zijn van deze zo belangrijke verbinding scheurde mijn hart in tweeën. In de kloof die daardoor ontstond, konden onvermoed heftige gevoelens als een hete lavastroom mijn dagelijkse activiteiten en interacties verschroeien. Na een afspraak met een vriendin kon ik ineens overvallen worden door diep besef van schuld jegens mijn zus of haat jegens de vriendin. Na een bezoek bij mijn ouders, lag ik soms urenlang als verdoofd op bed, waar gedachten als een storm door mijn hoofd raasden, had het anders gekund, had ik anders gekund? Of ik ging juist veel te hard uit de bocht om toch maar te bewijzen dat ik een normaal jong iemand was. De keren dat ik koppig mijn hoofd in het zand stak om maar mee te kunnen doen met mijn gebroken hart, zorgden ervoor dat ik daarna altijd alsnog met de billen bloot moest, lange huilbuien onder de douche.
Dus ja, ik weet uit eigen ervaring hoe diep een mensenhart zich verscheurd kan voelen, schijnbaar onreparabel, of te onbekend met heling. Waar begin je met jezelf kunnen omarmen, de pijn een plek geven? Openhartig durven zijn? Het antwoord lijkt te simpel om waar te zijn.
Hier. Precies op de plek waar je nu bent. Op geen enkele andere plek als daar, waar je dit leest.
Niet de theorie, of de techniek die je gebruikt is van belang. Niet de persoon die je een oplossing aanreikt, de vorm waarin dat gegoten is. Het is de verbinding met je verlangen naar heling dat telt. Het is de ademhaling die ervoor zorgt dat er ruimte komt tussen de pijn in je hart en de beleving ervan. Het is de aanraking van je eigen lichaam waardoor de moed wakker wordt. Het is het besef dat ieder moment het moment is om wakker te worden en opnieuw te beginnen. Het is de tijd van het NU waardoor ieder beleefd moment een ander moment kan zijn als het vorige. Het is de hopeloosheid die verscholen ligt in de onmogelijkheid dat het ooit beter wordt, waardoor een sprankje zin of hoop gaat gloeien. Het is dankzij de kracht van de hartepijn dat je verlichting ervaart.
Wil je de barrière doorbreken en openhartig zijn? Pak dan nu een pen en een leeg A4-tje. Zet je pen op het papier, neem tien minuten de tijd, haal een keer diep adem en schrijf dan zonder kijken, repareren of aanpassen je antwoord op deze vraag: Ik heb zin om …