Vorige week kreeg ik een krachtig inzicht. Mijn liefde heeft twee gezichten.
Er is een deel van mij dat speels en uitbundig liefde geeft,
en een deel dat stilvalt als de wereld bot of onnadenkend is.
Juist dáár, in dat stilvallen, kan vertrouwen geboren worden. Daar kwam ik laatst achter.

De laatste tijd kreeg ik een belangrijk inzicht: het grootste deel van mij is liefde.
Het is geen doen. Geen proberen.
Geen voorwaardelijk geven.

Het stroomt gewoon vanzelf en reikt uit, zonder bevestiging nodig te hebben.

Liefde zonder “iets” te hoeven zijn.

Maar er is ook een ander deel in mij dat ik steeds duidelijker leer kennen.
Dat deel wil niet alleen liefde géven, maar ook contact voelen met degene aan wie die liefde stroomt. Toen ik mezelf vorige week toestond het een beeld te geven, zag ik een klein meisje.
Ze straalt. Ze speelt. Ze strooit eigenlijk vanzelf met liefde.
En toch is ze ook kwetsbaar.

Dat meisje wil contact. Ze wordt blij van verbinding en uitwisseling.
En juist daar begint een proces dat jij misschien zult herkennen.
Wanneer haar liefde niet wordt beantwoord – niet eens altijd door kwade bedoelingen, maar vaak gewoon door onnadenkendheid of onvermogen – dan gebeurt er iets.

Ze ziet hoe mensen soms stom doen met elkaar:
hoe ze in oude pijn blijven hangen, elkaar de schuld geven, of simpelweg niet aardig zijn. Wanneer dat gebeurt, gaat het meisje – dat eigenlijk zo speels en licht is – bij de pakken neerzitten.
Ze voelt zich plotseling hopeloos, alsof haar sprankeling,

die zo vanzelf komt, geen plek heeft in deze wereld.

En toch, daar blijft het niet bij.
Uit die hopeloosheid ontstaat iets anders.
Er komt boosheid. Dit is geen vernietigende boosheid,
maar een innerlijk vuur dat haar weer aanzwengelt, dat haar op de been brengt,
dat haar opnieuw richting contact duwt.
Alsof ze zegt: “Ik weiger me terug te trekken. Ik bén liefde, en ik wil jou ontmoeten.”

Want in die boosheid leeft haar verlangen —
de vurige herinnering aan hoe graag ze wil verbinden,
en hoe sterk de liefde in haar eigenlijk is.

Telkens wanneer ze dit proces helemaal doorloopt –
van hoopvol spelen, naar stilvallen en hoop verliezen,
naar wakker worden in boosheid en weer opnieuw uitreiken –
gebeurt er iets bijzonders.

Er groeit vertrouwen.

Met iedere ronde lijkt dat vertrouwen dieper te wortelen. Werkelijk voet aan de grond te krijgen in haar lijf. 
Alsof de liefde zichzelf herinnert, telkens opnieuw.

Ze voelt het het vertrouwen dat de liefde in haar sterker is
dan de hardheid of de onmacht van de wereld.
Een vertrouwen dat de stroom van liefde altijd weer terugkomt,
hoe vaak ze ook struikelt of stilvalt.

Misschien kun je de komende tijd eens stilstaan bij dit kleine meisje of jongetje in jou.

• Hoe ziet hij of zij eruit als de liefde onbeantwoord blijft?

• Welke kracht wordt wakker als de hoop dreigt weg te glippen?

• En wat verandert er in jou, als je dat hele proces leert toestaan – en voelt hoe er langzaam vertrouwen groeit in de kracht van jouw liefde?

Liefde zijn is niet altijd een vanzelfsprekende stroom. Soms gaat het door stilvallen, door hoop verliezen, door boosheid heen. En misschien is dat juist de weg naar vertrouwen: dat de liefde steeds weer terug wil keren naar contact.

PS
In de herfstvakantie organiseer ik de retraite Vertrouwen vinden, je gedragen voelen. En vlak voor de kerstvakantie de midwinter stilte-retraite: omarm je donkere kanten.
Een paar dagen om stiller te worden, je liefdevolle stroom te hervinden en gedragen te worden door de bedding van natuur en verbinding. En vanuit daar de liefde te hervinden.
Wil je meer weten of erbij zijn?

Hieronder kun je boeken, of me een berichtje sturen.

Levenslustige groet,

Laura Jonker