hoe maak ik contact met mijn binnenwereld?
Het is ochtend. Stil op gezoem van een airco, mijn slapende zoon en de ontwaakte natuur na. Ik lees een boek over een gedroomd verblijf van zes maanden in de Siberische wouden. Zes maanden niets dan natuur en zelf. Stilte waardoor de schrijver in kwestie ‘eindelijk zal weten of ik een innerlijk leven heb’. Een wereld waarin ijs en vuur een eeuwige dans uitvoeren. Bij min 30 C is de stilte overdovend hoorbaar. ‘De kachel is de spil van de wereld. Daaromheen wordt alles georganiseerd. Het is een kleine god die zijn eigen leven leidt. Als ik hem een offergave van houtblok breng, breng ik een eerbetoon aan de Homo Erectus, die het vuur meester werd’.
Deze passage zet me aan dit schrijven. De laatste weken heb ik regelmatig met mijn cursisten oefeningen gedaan voor het versterken en onderhouden van het innerlijk vuur. Zoals Sylvain Tesson, de schrijver, opmerkt: de kachel is het centrum van de wereld. In een wereld van ijs en intense kou is dat zo helder als glas. In zijn eenzaamheid in de Siberische wouden blijkt echter ook zijn innerlijk vuur van levensbelang. Ten onder gaan aan eenzaamheid en innerlijk verval ligt op de loer als je zo ver afgezonderd bent van een reflecterende medemenselijke spiegel.
In een ogenschijnlijk geriefelijke wereld, met centrale verwarming, ipad, tweede auto voor de deur, inductiekookplaat (om een aantal huidige hoogstandjes te benoemen) is het zo makkelijk ons innerlijk vuur te vergeten.
Terwijl juist dát vuur het centrum van onze innerlijke wereld is; het genereert de warmte waardoor het prettig vertoeven wordt in en met onszelf. Het voorziet onze verlangens van energie, onze ogen van een milde blik en ons hart houdt het open voor wat anderen in ons leven kunnen betekenen. Als we dat vuur niet levend houden, valt ons zelf in brokstukken uit elkaar en dooft onze ZIN.
Zoals de schrijver in de Siberische wouden offergaven brengt in de vorm van houtblokken, zo zouden wij ook gaven horen te brengen aan ons innerlijk vuur. Onze gerichte aandacht, liefdevolle aanwezigheid, en de fysieke ruimte om onszelf te leren kennen. Is dat niet een van de belangrijkste redenen waarom mensen gaan mediteren? Het innerlijk vuur knisperend houden.
In de vakantie is het me opnieuw duidelijk geworden. Mediteren dient geen ander doel dan dichtbij blijven, knus bij het vuur en je ZIN zitten en je thuisvoelen.
Vanuit die plek bij je innerlijke kachel weet je je veilig, ontspannen, helder en energiek genoeg om het leven in die andere (buiten)wereld te gaan leiden in plaats van lijden. Meevallertje voor ons, hoeven wij geen rekening te houden met die minus 30. ????
Iedere week biedt ik de mogelijkheid om je kachel en je ZIN een eerbetoon te brengen in een groepsmeditatie. Leuk als je meedoet!