Er is een weten in mij dat geen bewijs nodig heeft. Dat is wat ik mezelf inmiddels zonder eraan te twijfelen kan zeggen.

Het heeft wel wat jaren gekost.

Ik kom uit een gezin waarin kennis belangrijk was — een gestudeerde omgeving vol scheikundigen en natuurkundigen die hun mondje konden roeren. Kom daar maar eens aan met: “ik voel iets.”

Ik ben opgegroeid in een wereld waarin het belangrijk was om je bronnen te kennen, om te kunnen uitleggen waar iets vandaan kwam. Een wereld waarin logica, redenering en bewijs als stevige stenen onder mijn voeten lagen.

Dat heeft me zeker veel gebracht.
Ik leerde zorgvuldig denken, verbanden leggen, woorden wegen.

Maar het maakte me ook moe. Want er was ook die andere kant in mij, die dingen wist zonder ze te kunnen verklaren.

Als puber kon ik urenlang voor het raam zitten, starend naar wat er buiten gebeurde. En dan voelde ik iets. Een aanwezigheid. In mij, en ook naast mij. Ik ving soms zinnen op, of beelden, of hele verhalen.
Ik ervoer een weten dat ik niet kon verklaren.
Ik kon het niet zien, niet pakken, niet duiden — zoals mijn familieleden dat deden met cijfers, formules en bewijzen.

Moe werd ik van al die logica. Want als alles kloppend moet zijn, blijft het denken draaien.
Mijn hoofd maakte overuren, altijd zoekend naar waarom iets wel of niet waar was.
Wat ik zei. Wat ik dacht. Wat ik voelde. Of het wel écht was.
Terwijl ik ergens diep vanbinnen wist: mijn innerlijk weten hééft geen uitleg nodig.
Het is er gewoon — stil, helder, heel. En voor mij totaal vanzelfsprekend.

Soms openbaart het zich onverwacht — als een fluistering die niet vraagt, maar roept. 

Een zachte richting die zich niet laat verklaren, maar zich wél laat voelen.
Soms is het een plotseling ja, een helder weten in je buik, nog vóór je gedachten het hebben ingehaald.
En soms komt het gewoon regelrecht op je pad — in de vorm van een ander mens die iets zegt wat zó klopt, dat je er niet omheen kunt. Dat dit jóuw waarheid is.

In een volgend artikel zal ik je vertellen dat dit innerlijk weten mij ooit liet weten dat ik naar Tibet “moest” gaan. Heel direct werd ik geroepen.
Uit de stilte die ik steeds vaker opzocht, kwam het zekere weten dat ik daar moest zijn. Dat innerlijk weten te volgen heeft me zóóveel opgeleverd. Daar kan ik soms nog steeds versteld van staan…
Maar dat is voor de volgende keer.

Voor nu — als ik je één tip mag geven — gun jezelf wat vaker de stilte en de open ruimte om te luisteren.
Baken de algemene hang naar kennis af, en creëer voor jezelf wat vrijheid om het pad van jouw persoonlijke zinleving te verkennen.

Dat pad begint wanneer je jezelf toestaat te vertrouwen op wat zich van binnen aandient.
Wanneer je luistert naar de richting die je niet kunt verklaren, maar wél voelt.
Wanneer je ruimte maakt om te weten wat je weet.

Misschien herken je dit: het verlangen om jouw innerlijke helderheid weer te volgen.
Om niet langer te twijfelen aan wat jij van binnen wéét dat klopt.
Om te leven vanuit zin, niet vanuit bewijs.

Dát is wat je gaat meemaken op het pad van zinleving.

Check hier wat dit bijzondere pad – dat je onmiddelijk vanaf dag 1 weer in contact brengt met de essentie van jouw leven – inhoudt. 

Levenslustige groet,

Laura Jonker