Vertragen en verstillen
Ik had ze meegenomen naar het bos. Negen prachtige vrouwen en een (ook prachtige!) man. Om ze het pad van zinleving te laten bewandelen. Dit pad beloop je in je eentje 🦆 maar ook met elkaar. Het pad begint met weer gronden in jezelf door te vertragen en verstillen.
Ik begon de wandeling met de vraag: “Wie wil er voorop lopen?” Het is bevrijdend om gewoon eens doelloos te wandelen en je onderbuik de richting te laten bepalen. Paula begon. Ze zette eerst stevig in, maar begreep al snel wat vertragen en verstillen betekent als je in het bos loopt. Ze liet haar pas tot rust komen en we voelden bewuster dan thuis de grond onder onze voeten. Na Paula kwam Ingrid, na haar volgde weer een vrouw en zo liepen we afwisselend achter elkaar steeds rustiger en relaxter door het zomerse bos. We vertraagden en werden steeds stiller.
Onverwachts (want er was geen plan of route) liepen we langs de mooiste plekjes; een kronkelpaadje waar de bomen zo dicht stonden dat bladeren overal onze huid aanraakten; twee bomen die intiem met elkaar verstrengeld stonden. Manon bracht ons zonder dat ze het wist naar een plek waar beuken als pilaren in een kathedraal naar de hemel oprijzen.
Statig, rank en massief zoeken de beuken met hun kroon het hemelgewelf. Hun nauwe band met de blauwe lucht boven het bladerdak voel je goed als je eens een tijdje aanschuift en aan hun voeten ligt. Grotere beuken hebben daarvoor fijne nisjes. Hun stammen wijken bij de wortels uiteen en creëren holletjes. Als het regent blijven er plasjes water in staan. Als het droog is zoals tijdens deze wandeling, kun je er je rug tegenaan vleien.
Je lichaam op deze manier een tijd laten rusten heelt onzichtbare wonden
Manon wist niet dat ik graag op deze plek wilde stoppen om aan de voet van de stammen een pauze te houden. Wellicht hoorde ze mijn geluidloze smeekbede of was ze zelf ontroerd door de uiteenwijkende stevige stammen. Misschien wilde ze iemand anders de kans geven om vol op intuïtie te lopen, wat haar reden ook was, ze hield uit zichzelf halt.
Met de opdracht “Ervaar eens wat er nog meer in jou tot rust kan komen”, waren ze allen uitgewaaierd om een boom te vinden om mee te zijn. ‘Zijn’ is bij bomen voldoende. Binnen inheemse tradities worden ze gezien als ‘staande mensen’. Bomen laten je woordeloos het volgende ervaren:
Als je iets tot rust wilt laten komen, mag het er eerst eens ‘zijn’
Natuurlijk ging ik zelf ook bij een reus van een beuk zitten. Omdat het bladerdek zo dicht is, is er nauwelijks ondergroei, een tapijt van oude bruine bladeren en half vergane beukennootjes verwelkomde me vriendelijk. Zoals altijd wanneer je uit een beweging komt, duurt het even voor de omschakeling van activiteit naar rust komt. Zo ook bij mij. Ik zat wel, maar was ook nog ‘druk’ bezig met de groep en hoe laat we terug konden zijn voor de lunch.
Wetend dat de natuur me een handje helpt om dieper te gronden in plaats van met allerlei zaken bezig te blijven, liet ik mijn blik glijden over de bomen om me heen. Ik nam hun vormen in me op, liet het zonlicht op mijn gezicht dansen. Toen zakte mijn blik naar de bladeren op de grond terwijl er een gedachte omhoog borrelde: “Hoe lang zal ik ze hier laten zitten, vijftien minuten, of toch liever twintig?” De gedachte was pas net voorbij geflitst toen mijn hand semi-automatish naar mijn tas greep om mijn telefoon te pakken om de tijd te checken. Net op dat moment werd mijn blik gegrepen door een minuscule beweging. Vanonder een opgekruld beukenblaadje ontwaarde ik iets piepkleins, dat zich in beweging zette en mijn kant opkwam.
Het was een slakje 🐌 dat net onder een blad vandaan kroop. Nog geen halve centimeter groot was het diertje. Een piepklein slakje, helemaal compleet, met alles erop en eraan. Voelsprieten, een lichtbruin lijfje en volmaakt huisje. Het gleed kalmpjes op zijn eigen tijd over het gevallen beukenblad. Alles stond even stil. Dit was zijn wereld, beukenbladeren, scherpe beukennootjes en bruin ruikende humus grond. Het slakje was zo klein dat het praktisch onzichtbaar was voor mijn oog. Een glimps van universele tijd, stilstaande en voortglijdende tijd kwamen plots samen in mijn blikveld waarin dit kwetsbare diertje zich vertoonde. Het ontoerde me en met iedere milimeter die het vooruit kwam greep het mij steviger vast in een vacuüm van tijdloosheid.
Het slakje gaf met zijn/haar komst antwoord op mijn eerder gestelde vraag: hoeveel tijd hebben we nog hier aan de voet van de bomen? Het dier liet me instantaan zien dat tijd niet hoeft te bestaan als je leeft. Het hoeft geen grens te zijn, geen kooi, en zeker geen gevangenis. Tijd is er gewoon, net als het leven. Het komt en gaat, net als het leven.
Het liet me zien dat als je je laat zinspireren door het natuurlijke leven om je heen, de tijd op z’n tijds voorbijglijdt. Je bent er midden in en het voelt volkomen vrij.
Ik hoor mensen regelmatig zeggen ‘het leven raast aan me voorbij, ik heb geen tijd genoeg voor alles’. Zittend aan de voet van een boom die ouder is dat mijn oudtante van 97 ervoer ik iets totaal anders. Ik voelde de tijd als een reuzenadem lang me heen strijken, als de adem van het universum. Ik was in deze universele adem opgenomen. Alles heeft zijn eigen tijd. Als je er middenin leeft vervalt het gevoel én eker de noodzaak om de tijd te begrijpen, te kaderen, of jezelf in een harnas te hijsen van tijdsbepaling naar tijdsbepaling.
Wandelend op het pad van zinleving glijdt de tijd aan je voorbij als een slakje in zijn element; van de ene kant van een blaadje naar de andere. En daarin hoef je niets anders te zijn dan precies dát op precies dát moment.
Zonder mijn telefoon te hoeven pakken wist ik dankzij het slakje wanneer de tijd gekomen was om de kleine klankschaal te pakken en driemaal het sein te geven” we wandelen weer verder”.
Vertragen en verstillen op het pad van zinleving
Wat als jouw leven eens wat minder tijd kent, wat minder tijd hoeft te hebben. Wat als je eens wat tijdlozer durft te leven. Uit de kooi van kalenders en agenda’s stapt en in de wereld van natuurlijke tijdloosheid. Hoe zou je leven er dan uitzien? Wat zou je anders doen? Kun je dan blijvend meer vertragen en verstillen? Blijvend meer geaard zijn? Zou je meer bewegen als een slak op het rimte van zijn eigen tijd? Als een eekhoorn springend van tak naar tak? Als een ree of als een blaadje 🍃 in de wind? Of als jezelf? Zou je meer kunnen zijn vol zin?
Ik wens je veel zin in je dag vandaag,
Laura Jonker
Check voor programma’s om te vertragen en verstillen, weer stevige grond onder je voeten te voelen
of zet De Volgende Stap: het halfjaartraject waarin je met een fijne groep mensen het pad van zinleving bewandelt en positieve stappen zet vol zin in je leven