Feeling Stuck

Stel je een klein huisje voor, met een piepkleine woonkamer die ook dienst doet als slaapkamer, speelkamer, eetkamer en keuken. Onder de slaapbank staan plastic dozen gevuld met speelgoed; een houten treinrails, gekleurde duplo en verkleedkleren. In de rechterhoek staat een speel-box voor de jongste van amper 1 jaar. De enige slaapkamer in het huis is voor hem en zijn twee oudere broers. Zijn vader en ik slapen iedere avond in de tot bed omgetoverde slaapbank.

De oppervlakte van ons huis voor vijf? 36 m2

Het is een heerlijk huisje, gelegen op een hoek, we hebben uitzicht op een prachtige accaciaboom. De tientallen kinderen uit de buurt -ons huisje staat in een gezamenlijk wonen project – vinden het hier ook fijn.

Ik ben dan ook zelden, zeg maar, nooit – alleen.

Behalve deze ochtend. Een lukrake ochtend. Kinderen naar school, jongste naar de gastouder, partnerlief naar werk. En ik? Ik kijk rond in de chaos van het leven dat zich als een sinterklaaszak vol pepernoten heeft uitgestrooid in mijn woonkamer. Overal ligt wat. In alle hoeken en gaten gonst het van energie. Van activiteit. Van aanwezigheid van anderen.

Maar ik snak naar rust.

Ik verlang desperately naar ruimte en even helemaal niets. Stil. Leeg. Geen mensen. Geen speelgoed. Geen geluiden. Ik verlang alleen nog maar. Naar mezelf.

De wanhoop vliegt me aan. Ik voel hem niet eens aankomen. Het is er in één keer. Een tsunami van ‘wat als het niet beter wordt?’ En daarachter een vloedgolf met ‘wat als ik mezelf nooit zal vinden?’

De wanhoop had ik altijd tegengehouden met allerhande oplossingen en perspectieven. Als ik me zo aanpas … dan kan het wel. Als ik mezelf dat aanleer … dan gaat het wel weer. Als ik het nu zo doe… dan vind ik wel die rust en vrede.
Altijd maar opschuiven en oprekken in mijn perspectief. En ineens kan ik niet meer. Ik kijk rond in de kamer en ik zie geen perspectief. Ik zie helemaal niets. Mijn beeld zit tot de nok toe gevuld met … leven en gedoe en anderen.

Dit moment is een groot kantelpunt in mijn leven. Een superpositief kantelpunt.

Omdat ik mezelf eindelijk toestond om door mijn benen te zakken en me over te geven aan het gevoel van hopeloosheid. Dat het nooit beter zou worden.

Ineens voel ik hoe vaak en hoe veel ik op zoek ben geweest. En hoe vaak en hoeveel ik dat gezocht heb buiten mijzelf. In een man. In werk. In een vriend of vriendin. In een hobby, een uitje, een boek. In de toekomst. In een nieuwe aanpak. In als ik dit…. of als ik dat….. In de hoop dat…. als ik maar … dan zou ik het vinden.

Mijn rug leunt tegen de verwarming, ik hoor hem zoemen, mijn tranen rollen, een merel fluit. En ik zak naar de bodem. De bodem van mijn wanhoop dat het nooit beter wordt. Dat ik het nooit zal vinden.

Dit is hét kantelpunt waaruit ZIJN VOL ZIN in 2014 is geboren. Want terwijl ik mijn diepste wanhoop toelaat, kan een nieuw-weten tot mij doordringen. Een gigantisch zinzicht breekt mijn oude denken open (als een zonnestraal die door de wolken heen breekt).

Dit is NU, en het NU wordt nooit beter als IK het niet accepteer zoals het IS.
Lees je het, dan denk je ‘natuurlijk, da’s toch overduidelijk?!’ Maar voel je het, snap je het, leef je het? Dat maakt ál het verschil. En ik voelde het verschil. Tot dit moment was ik altijd gefocust geweest op het ‘daarna’. Maar mijn hele lijf begreep ineens dat het ‘nu’ was, waarop ik een verschil kon maken.

Een onwerkelijk diepe rust en hoop borrelt uit de diepte van mijn lijf en bewustzijn omhoog. Een stilte heeft zich geopend in mij en alle rommel, al het gedoe, alles heeft een plek in deze onmetelijke stilte.

Ik weet niet hoe lang ik gezeten heb met de groeiende hoop die zich als een spinnende kat in mijn schoot nestelde. Er is hoop, maar niet omdat ik het creëer, maar omdat ieder NU ook hoop in zich draagt. Het NU is hoopvol.

En dan hoor ik iets dat mijn leven totaal zal veranderen. Mijn eigen stem. Toen alle stemmen dat het ‘anders kon’, ‘beter moest’, ‘later wel goed zou komen’, gedoofd waren in de stilte, hoorde ik voor het eerst mijn eigen stem. Daarover zal ik volgende keer schrijven, want het is een genot om je eigen stem te kunnen verstaan.

Voor nu wil ik je zeggen:

Ga het aan. De wanhoop. De angst. De twijfel. De onrust. De gekte. De gevoelens van vast-zitten. Ga het aan. Je leeft dit prachtige leven niet om vast-te-blijven-zitten in iets “onzinnigs”. Daarvoor is het leven veel te waardevol. Pak jezelf bij elkaar en ga het aan!

Als je je daarvoor op de een of andere manier nu niet krachtig genoeg voor voelt. Stuur me een bericht. Ik weet wat je doormaakt. Ik weet hoe benauwd en stuck het kan voelen als je jezelf niet meer kunt voelen. Ik kan je fysiek, psychisch en emotioneel begeleiden zodat je weer de hoop van het NU kunt voelen, niet omdat je het bedenkt, maar omdat het de realiteit is.

Liefdevolle groet,

Laura Jonker