Wat als je je hopeloos voelt in de liefde? Kun je de hopeloosheid toelaten zo ver als je maar kan? Je eraan overgeven, toegeven dat je geen antwoord hebt, dat er misschien zelfs geen antwoord is? Op de diepste bodem van onze ziel ligt de schat begraven waar we allemaal naar op zoek (lijken te) zijn. Als je afdaalt in de diepte van jezelf, zo diep dat er geen licht meer te zien is, juist daar kun je iets opdiepen wat al je voorstellingsvermogen te boven gaat. Wanneer alle hoop vervlogen is, wanneer je toelaat dat er niets anders meer is dan volledige overgave, dan vlamt hoop op in je hart zonder dat je erom vroeg. Dan wordt je iets geschonken wat al die tijd binnen in je hart huisde. Iets zo rijk, zo warm, zo hoopvol dat er eigenlijk geen woorden voor zijn.
Hoop en hopeloosheid
