|
door je verlangens te gaan managen.
Lieve , hoe zinvol is het om te bouwen op een werkelijkheid die 100% veranderlijk is, waarin dingen niet zijn wat ze lijken te zijn? Hoe rustgevend is het om maar te blijven hopen op dat het beter wordt, of anders? Hoe effectief is het om in relatie met anderen telkens verwachtingen te hebben over hun handelen.Toen bij mij het kwartje viel, dat ik nul zeggenschap of invloed heb op wat anderen doen met hun leven, zelfs mijn eigen kinderen niet, gleed er een zware mantel van mijn schouders. Want ik bleek iets anders te hebben, namelijk een verlangen voor hen.
"Oh nee, niet weer zo'n ik-gericht praatje", hoor ik je misschien denken. En daarmee geef ik je volkomen gelijk! Want individueel navelgestaar (iets waar we volgens mij te ver in doorgeschoten zijn), is allesbehalve wat ik met mijn handelen probeer te activeren.
Toch is er geen ander beginpunt in jouw leven, dan het kloppende hart in je borst plus de bijgeleverde ademhalingsmethodiek. Beiden zorgen ze ervoor dat jij een leven kan leiden. "Ja", zeg je misschien, "maar dat voelt soms meer als overleven, dan als leven."
Dan stel ik jou een wedervraag. Sta je open voor wat jij als die ene mens tussen al die 7 miljard anderen, deze wereld te brengen hebt? Sta jij open voor datgene waar je warm voor loopt? Sta je open voor wat jij wat voor jou als vanzelfsprekend aanvoelt en wat moeiteloos gebeurt in jouw aanwezigheid? Een mens heeft verlangens. Jij hebt verlangens. Jouw hart klopt ergens voor. Heus niet alleen maar om te overleven of te controleren. Waar klopt jouw hart voor?
Toen ik werkelijk tot mij door liet dringen, dat ik warm loop voor iets, ben ik daar aandacht aan gaan geven, ben ik dat als leidraad gaan gebruiken in mijn contact met anderen. In mijn meditaties liet ik het opkomen en gaf er woorden aan. Ik bedacht activiteiten waarin ik kon oefenen met wat ik leuk vind. Ik praatte erover met anderen en vroeg hen om feedback. Ik leerde meer te vertrouwen op mijn intuitie en ingevingen om zo te onderzoeken of het wel echt waar was, wat ik leuk vond. Kortom ik koesterde mijn verlangen als een jong plantje, zodat het kon uitgroeien tot een stevige boom.
Uiteindelijk kreeg het zelfs een eigen naam: Mijn verlangen heet zinleving. Hoe meer ik rust vond in het feit dat mijn innerlijk vuur ergens voor brandt, hoe meer de werkelijkheid waar ik deel van uit maak, zich ging ontvouwen rondom dit verlangen. En grappig genoeg, juist ook in het contact met mijn kinderen en anderen.
En daar ontstond ineens een gevoel van 'controle', van 'levensmanagement', dat gebaseerd was op het verlangen dat klopt in mijn hart. Dat ik niemand wil opleggen, maar in vrijheid wil delen en inspireren. Weg angst, weg controledwang, weg verwachten dat anderen iets doen voor mij, weg hoop dat het beter wordt.
Wil jij ook meer leven vanuit een verlangen in plaats van uit een verwachting? Wil je ook meer zijn in plaats van moeten? De meditatiecursus die 6 nov start, is ontworpen om je stap voor stap dichter bij je hart te brengen en te houden.
|
|